Πώς γίνεται να αλλάζεις, από και προς τον προορισμό σου, πέντε φορές αεροπλάνο, να διανύεις κάτι περισσότερο από τη μισή περίμετρο της γης, να ταξιδεύεις 476 χλμ με τρένο, 95 με ταξί και μετά να οδηγήσεις άλλα τετρακόσια μέχρι να χωθείς στο κρεβάτι σου;
Ποια δύναμη ωθεί τον άνθρωπο να αφήσει τον μικρόκοσμο του, ήσυχο, καθαρό και άσηπτο για να βρεθεί μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη, άυπνος, ταλαιπωρημένος, άσιτος, κάθιδρος να αναζητά την Ιθάκη του σε matrix οθόνες που καταπίνουν αχόρταγα γράμματα και αριθμούς σ’ ένα κόσμο που δεν τον περιμένει κανείς και κανείς δεν τον γνωρίζει;
Τι κάνει τη διαφορά του οργανωμένου ταξιδιού με τους σημαιοφόρους της αγέλης και την προπληρωμένη βοσκή από τους μοναχικούς λύκους και την αθόρυβη περιπλάνηση τους σε τούνδρες και σε ποτάμια, έξω από τη βουή και την αντάρα του all inclusive;
Πώς συνυπάρχουν ένας Έλληνας, ένας Ρώσος, και ένας Φιλανδός δεμένοι για ώρες δίπλα δίπλα; Πώς επικοινωνούν, πώς ανταλλάσσουν απόψεις και ανέκδοτα, πώς μοιράζονται τις εμπειρίες τους από τον κόσμο, πώς εξυμνεί ο Ρώσος το Τουρκού, ο Φιλανδός τη Μήλο κι ο Έλληνας την Αγία Πετρούπολη, χωρίς ο Ρώσος να μιλάει Φιλανδικά, ο Φιλανδός Ελληνικά και ο Έλληνας Φιλανδικά και Ρωσικά;
Ποιο είναι εκείνο το όνομα που στήνει τη γέφυρα της επικοινωνίας και καταργεί τα σύνορα χωρίς ν’ ανοίξει μύτη; Τι ανοίγει τα στόματα και τα μάτια; Τι κάνει τις λέξεις να βγαίνουν αβίαστα πετώντας στον αέρα ονόματα, υποκοριστικά, θαυμαστικά; Ο Μίσκιν και η Ναστάσια Ιβάνοβνα, ο Ρασκόλνικοβ, ο Μέγας ιεροεξεταστής, ο Ηλίθιος και οι Αδελφοί Καραμάζοβ, ο Παρφιόν Ραγκόζιν και ο Ιππόλυτος και η γριά τοκογλύφος, παίκτες και αστυνόμοι, αμαρτωλοί και φταίχτες που κουβαλάνε την τσαρική Ρωσία στο σήμερα χωρίς GPS και smart phone;
Τι ενώνει αυτό το ετερόκλητο πλήθος που βιάζεται να αποδράσει, βιάζεται να φτάσει, βιάζεται να φάει, να μιλήσει, να αγοράσει κι ύστερα σκοτώνεται να επιστρέψει για να ξαναχωθεί στην τρύπα του απ’ όπου αγναντεύει το φωτάκι που άναψε για λίγο μέχρι να χαθεί στης μνήμης το σκληρό δίσκο;
Ποιος είναι ο τόπος εκείνος που από τη μέρα ίδρυσης του το 660 πχ. μέχρι σήμερα, έχει αναθεωρήσει δυο φορές, όλες κι όλες, το Σύνταγμα του, έχει την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, είναι τέταρτη σε αγοραστική δύναμη παγκόσμια, είναι μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και παρότι έχει παραιτηθεί από το δικαίωμα να κηρύξει πόλεμο, διατηρεί σύγχρονο στρατό που ασχολείται με τη διατήρηση της ειρήνης και την αυτοάμυνα;
Ποια είναι η χώρα εκείνη που έχει καταστραφεί εκ θεμελίων από λιμούς και λοιμούς, σεισμούς και φωτιές, που συνθηκολόγησε με τον Άξονα, βομβαρδίστηκε ανηλεώς, ισοπεδώθηκε και σύρθηκε σε ταπεινωτική άνευ όρων παράδοση το 1945;
Είναι η χώρα με τα 100.000 ιερά και τους 79.000 ναούς στην επικράτεια της, η χώρα που ισχύει ακόμη η θανατική ποινή, που το θέατρο ανθεί, που η φύση λατρεύεται σαν θρησκεία, που οι πολίτες της βρίσκουν και παραδίδουν τιμαλφή και χρήματα (75.000 ευρώ καθημερινά μόνο στην πρωτεύουσα), που τα τελευταία 30 χρόνια δεν έχει γίνει ΚΑΜΙΑ αύξηση μισθών, η λέξη απεργία απαντάται ως λήμμα, έχει αναπτύξει ένα μοναδικό αρχιτεκτονικό στυλ απαράμιλλης αισθητικής λιτότητας, η κουζίνα της είναι ασυναγώνιστη δίνοντας έμφαση στην εποχικότητα των τροφίμων, την ποιότητα και την παρουσίαση, οι πολίτες οδηγούν αριστερά, μιλάνε σιγά, οι δρόμοι αστράφτουν, δεν υπάρχουν κάδοι...
...τα τρένα φεύγουν στην ώρα τους, φτάνουν στην ώρα τους με ακρίβεια δευτερολέπτου και κανένας μα κανένας γονιός δεν έχει πει ποτέ τη φράση:
Πάρε με όταν φτάσεις.
