Το τι πιστεύουν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες για τον πόλεμο στην Παλαιστίνη, στην λωρίδα της Γάζας, είναι ενδεικτικό από τις απαντήσεις που έδωσαν σε πρόσφατη έρευνα σχετικά με την στάση τους απέναντι στους πολέμους στην Παλαιστίνη και στην Ουκρανία.
Στο ερώτημα «Στον πόλεμο μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, εσείς προσωπικά με ποια πλευρά αισθάνεστε πιο κοντά;», οι απαντήσεις, σε όλες τις ηλικιακές και μορφωτικές κατηγορίες, παρουσίαζαν σχετική ομοιομορφία και ήταν οι εξής: Με καμία από τις δύο 43,3%, με την πλευρά των Παλαιστινίων 28,5%, με την πλευρά των Ισραηλινών 22,1%.
Αμηχανία. Μία αμηχανία ισομερώς καταμερισμένη, τόσο για αυτούς που υποστηρίζουν την μια ή την άλλη πλευρά, όσο κι από την τρανταχτή πλειοψηφία των «ουδέτερων».
Αμηχανία, περίσκεψη, θυμό κι απαξίωση όταν διαβάζεις πως η Ευρωπαϊκή Ένωση, σαστισμένη παρακολουθεί τα γεγονότα σ’ ένα κόσμο που αλλάζει, εμμονικά καθηλωμένη σ’ ένα σταυροδρόμι λεκτικής Βαβυλωνίας, αδυνατώντας να συμβάλει σ’ ένα επί της ουσίας ανθρωπιστικό έργο, έναν θαλάσσιο ανθρωπιστικό διάδρομο ίσως όπως διατείνονται ελληνικές διπλωματικές πηγές, που όμως αργοπορεί τόσο πολύ, τόσο ανελέητα, ώστε σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπάρχουν πια χαρισματικοί ηγέτες στην Ευρώπη.
Αμηχανία κι ενοχή όταν διαβάζεις πως στην Δυτική Όχθη τα παιδιά υποσυνείδητα κοιμούνται με τα χέρια ψηλά.
Αμηχανία κι αποτροπιασμό όταν διαβάζεις ότι, για να επιτευχθεί το τρομοκρατικό χτύπημα της Χαμάς, οι επιτιθέμενοι είχαν κάνει χρήση του Captagon που διευκόλυνε το ζωώδες «επίτευγμά» τους.
Αμηχανία ως προς τι τελικά επιφυλάσσει αυτή η ένθεν κι εκείθεν τραγωδία, και κυρίως ποια θα είναι η συνέχεια που θα επιλέξουν οι επιζήσαντες.
Αμηχανία – παρά το αναδυόμενο αυτοσαρκαστικό χιούμορ της εισαγωγής με το μετρό - όταν διαβάζεις: «Το Τελ Αβίβ δεν έχει μετρό. Είναι ένα θέμα συζήτησης δεκαετιών. Διαδοχικοί δήμαρχοι έχουν υποσχεθεί την κατασκευή του. Όμως, αλίμονο, ακόμα δεν υπάρχει μετρό. Όταν ο ισραηλινός στρατός εισήλθε στη Λωρίδα της Γάζας και ανακάλυψε ότι υπήρχε ένα εντυπωσιακό σύστημα υπόγειων τούνελ, μια ιδέα αναδύθηκε: Γιατί να μην καλέσουμε τη Χαμάς να κτίσει το μετρό του Τελ Αβίβ; Έχει τη γνώση, τη τεχνολογία, τα σχέδια και το ανθρώπινο δυναμικό. Όμως αυτός ο πόλεμος δεν είναι ανέκδοτο. Είναι μια τρομερή τραγωδία. Μετά από 29 ημέρες μαχών (μέχρι στιγμής), ποιος έχει κερδίσει;……..»
Αμηχανία καθώς αναρωτιέσαι «Μα πότε γράφτηκε αυτό το κείμενο;»
Καθώς συνεχίζεις την ανάγνωσή του: «Στο τέλος, ο Νετανιάχου μπορεί να καταβροχθισθεί από τις ίδιες υπερπατριωτικές φλόγες, τις οποίες αυτός τροφοδότησε. Οι απαίσιες εικόνες της καταστροφής και του θανάτου που προήλθαν από τη Γάζα έκαναν βαθύτατη εντύπωση στο εξωτερικό. Δεν μπορούν να διαγραφούν έτσι απλά. Τα αντιισραηλινά συναισθήματα θα παραμείνουν, κάποια χρωματισμένα με αναμφίβολο αντισημιτισμό. Ο (λανθασμένος) ισχυρισμός του Ισραήλ ότι είναι «το έθνος- κράτος των Εβραίων» και η σχεδόν καθολική ταυτοποίηση των Εβραίων της διασποράς με το Ισραήλ, αναπόφευκτα θα οδηγήσει στην ενοχοποίηση όλων των Εβραίων για τα κακώς κείμενα του Ισραήλ. Οι επιπτώσεις στους Άραβες θα είναι πολύ χειρότερες. Για κάθε νεκρό παιδί, για κάθε κατεστραμμένο σπίτι, σίγουρα θα δημιουργηθούν νέοι «τρομοκράτες». Πιθανώς να έχουν προκύψει και κάποια θετικά αποτελέσματα. Αυτός ο πόλεμος δημιούργησε προσωρινά μια ασυνήθιστη συμμαχία ανάμεσα στο Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία και την Παλαιστινιακή Αρχή», διαπιστώνεις έκπληκτος πως το γράφτηκε το 2014.
Το άρθρο αυτό το υπέγραφε ο Uri Avnery: Εξ’ ου και η πυγμή του κειμένου, καθώς και οι νομοτελειακές αλήθειες του, μπροστά στις οποίες βρισκόμαστε πάλι αμήχανοι θεατές.
Αμήχανοι να παρακολουθούμε στης Γάζας τα στενά την αμφίβολη «live» έξοδο προς την ανάσα της ζωής και την αναζήτηση μιας λύσης με αναίμακτο μέλλον.
Αμήχανο ίσως και αφελές το ερώτημα: «Αν όλες οι ανθρώπινες προσπάθειες για την επίλυση του Ισραηλινο-Παλαιστινιακού δεν έχουν μέχρι τώρα ευοδωθεί, υπάρχει άραγε ένας από μηχανής Θεός;»
Να κληθούν ως επιδιαιτητές οι εξωγήινοι;
Το έχει αφηγηθεί η κινηματογραφική τέχνη περίτεχνα, επίσης από το 2014: Στην αρχή του πρώτου επεισοδίου της σειράς «Μια Έντιμη Γυναίκα» ή αλλιώς «Η αξιότιμη Κυρία» όπως λανθασμένα μεταφράστηκε, η πρωταγωνίστρια της σειράς στο πλαίσιο μιας φιλανθρωπικής πρωτοβουλίας που έχει αναλάβει, απευθυνόμενη σε ένα διεθνές ακροατήριο με συμμετοχή Ισραηλινών και Παλαιστινίων, προκειμένου να «σπάσει τον πάγο», ξεκινάει την ομιλία της με ένα ανέκδοτο, αναγνωρίζοντας την δυσκολία επίλυσης του Ισραηλινο-Παλαιστινιακού:
«Οι εξωγήινοι αποφασίζουν να εισβάλουν γη... Για να καταστήσουν σαφείς τις προθέσεις τους, πως πράγματι το εννοούν και στόχος τους είναι να κατακτήσουν όλον τον Πλανήτη μας, ξεκινούν με μία επιλεκτική επίθεση στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη καταστρέφοντας κεντρικά σημεία των πόλεων αυτών, εν συνεχεία προσγειώνονται ακριβώς στην Πράσινη Γραμμή μεταξύ Ισραήλ και Δυτικής Όχθης. Αποφασίζουν να συγκαλέσουν μια συνάντηση μεταξύ της Παλαιστινιακής Αρχής και των Ισραηλινών Αρχών για να μεταφέρουν το εξωγήινο μήνυμα.
Το μήνυμά τους είναι απλό: «Κάθε αντίσταση είναι άχρηστη! Αφήστε τα όπλα!»...
Δεν είμαι σε θέση να σας περιγράψω αναλυτικά τι ακριβώς συζητήθηκε, ούτε μπορώ να γνωρίζω πολλές από τις λεπτομέρειες για το τι ειπώθηκε, αλλά αυτό που μπορώ να σας πω με βεβαιότητα, είναι πως ύστερα από διαπραγματεύσεις δυο εβδομάδων πάνω κάτω, οι εξωγήινοι εγκατέλειψαν κάθε σχέδιο τους για κατάκτηση της Γης.»
Αμήχανη αποχώρηση των εξωγήινων λοιπόν.
Τι άλλο έχει μείνει;
Να παρακολουθήσουμε «Το μάθημα» που αυτήν την εποχή ξεκίνησε να προβάλλεται στις τηλεοπτικές οθόνες:
Πρόκειται για μια σειρά έξι ωριαίων επεισοδίων «Το μάθημα/The Lesson», η οποία είναι εμπνευσμένη από την αληθινή ιστορία ενός δασκάλου στο Ισραήλ που απολύθηκε αφού μία μαθήτρια τον επέκρινε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επειδή μοιράστηκε πολιτικές απόψεις στην τάξη. Θίγονται δύσκολα ηθικά ζητήματα όπως η μεταχείριση των Αράβων στην ισραηλινή κοινωνία, η μετατόπιση της δυναμικής εξουσίας μεταξύ εφήβων και ενηλίκων, οι προκλήσεις της ζωής κάτω από το πρίσμα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Ανάμεσα στα άλλα «Το μάθημα» έχει λάβει βραβείο καλύτερης σειράς και καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στο Διεθνές Φεστιβάλ Σειρών των Καννών το 2022, βραβείο καλύτερης σειράς, καλύτερης γυναικείας και ανδρικής ερμηνείας στο Φεστιβάλ Σειρών του Βερολίνου το 2022 και βραβείο καλύτερης δραματικής σειράς της Ισραηλινής Τηλεοπτικής Ακαδημίας το 2023.
Σε ό,τι με αφορά παρακολούθησα «Το μάθημα».
Καθώς το παρακολουθείς νοιώθεις να απομακρύνεται η αμηχανία. Την θέση της προσπαθεί να καταλάβει η κατανόηση.
Είναι ένα συνεχές μπρα -ντε- φερ με άγνωστη την επικράτηση, καθώς εδώ επανεμφανίζεται, το καίριο ερώτημα που είχε απευθύνει στο ακροατήριό της η πρωταγωνίστρια στο «Μια Έντιμη Γυναίκα» («Η Αξιότιμη Κυρία»):
″Ποιον εμπιστεύεστε;” και το πιο σημαντικό, «Γιατί;»
Σας προτείνω παρακολουθήσετε «Το μάθημα» κι εσείς. Καθώς και τα επόμενα μαθήματα που θα ακολουθήσουν.
Αξίζει. Αξίζει μέχρι το τέλος.
Αξίζει μέχρι το τέλος αυτή η προσπάθεια.
***
Μιχάλης Κονιόρδος, εκπαιδευτικός
