Όταν ακούει κανείς για το «μεγαλύτερο πλοίο στον κόσμο», οι περισσότεροι θα σκέφτονταν αεροπλανοφόρα ή κάποιο από τα γιγαντιαία τάνκερ που είναι σε υπηρεσία σήμερα- ωστόσο το σκάφος που κατέχει τα πρωτεία ήδη «έζησε» και «πέθανε», με μια καριέρα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «περιπετειώδης»: Ο λόγος για το «Seawise Giant».
Mε μήκος 458,45 μέτρα και χωρητικότητα φορτίου άνω των 564.000 τόνων και εκτόπισμα (φορτωμένο) που ξεπερνούσε τους 646.000 τόνους, το θηριώδες τάνκερ ήταν το μεγαλύτερο πλοίο που φτιάχτηκε ποτέ- με μήκος μεγαλύτερο του Πύργου του Άιφελ και του Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ. Ταξίδευε στις θάλασσες για πάνω από δύο δεκαετίες, και όταν αποσύρθηκε χρειάστηκε πάνω από ένας χρόνος και 18.000 εργάτες για να το κομματιάσουν.
Η ιστορία του πλοίου
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 η ιαπωνική Sumitomo Heavy Industries έλαβε παραγγελία από έναν Έλληνα επιχειρηματία για ένα κολοσσιαίο σούπερ-τάνκερ. Το 1979, ενώ το σκάφος είχε σχεδόν ολοκληρωθεί, ο επιχειρηματίας αποσύρθηκε για λόγους που παραμένουν ασαφείς. Δύο χρόνια αργότερα, ο Τουνγκ Τσάο Γιουνγκ, ιδιοκτήτης της Orient Overseas Container Line (OOCL), εταιρείας με έδρα στο Χονγκ Κονγκ, εξέφρασε ενδιαφέρον, με τον όρο το σκάφος να γίνει ακόμα μεγαλύτερο. Όταν τελικά το παρέλαβε, είχε μήκος 458,45 μέτρα. Ο Γιουνγκ του έδωσε το όνομα «Seawise Giant».
Οι διαστάσεις του του έδιναν ιδιαιτερότητες: Για να μπορέσει να στρίψει χρειαζόταν μια τεράστια ελεύθερη θαλάσσια έκταση, ενώ όταν έπιανε την μέγιστη ταχύτητά του (περίπου 30,5 χλμ/ ώρα) χρειαζόταν να καλύψει αρκετά χιλιόμετρα πριν επιβραδύνει και σταματήσει. Ωστόσο, παρά τις ιδιαιτερότητές του αυτές, για επτά χρόνια η OOCL το χρησιμοποιούσε επιτυχώς για μεταφορά αργού πετρελαίου μεταξύ ΗΠΑ και Μέσης Ανατολής.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Το μεγαλύτερο πλοίο που είχε ποτέ το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό
Στις 14 Μαΐου 1988, εν μέσω του πολέμου Ιράν-Ιράκ, το σκάφος ήταν να σαλπάρει από τη νήσο Λαράκ του Ιράν, όταν άρχισε να βομβαρδίζει την περιοχή η ιρακινή πολεμική αεροπορία. Το σκάφος, φορτωμένο με πετρέλαιο, έπιασε φωτιά και υπέστη σοβαρές ζημιές και αχρηστεύτηκε. Ωστόσο ο θαλάσσιος γίγαντας δεν είχε «πεθάνει».
Όταν τελείωσε ο πόλεμος, η OOCL είχε υποστεί μεγάλες ζημιές λόγω της απώλειας του πλοίου. Αν και δεν είχε βυθιστεί, οι εκτιμήσεις έδειχναν πως η επαναφορά και επισκευή του δεν ήταν οικονομικά βιώσιμες. Ωστόσο μια νορβηγική εταιρεία, η Normal International, είδε μια ευκαιρία: Αποφάσισε να επισκευάσει και θέσει υπό την ιδιοκτησία της το πλοίο, κάτι που κόστισε εκατομμύρια δολάρια, μα εν τέλει έγινε (για την επισκευή του χρειάστηκαν 3.700 τόνοι ατσαλιού). Το όνομά του άλλαξε σε «Happy Giant»- ωστόσο σύντομα θα άλλαζε πάλι χέρια, καθώς το 1991 το αγόρασε ο Γιούργκεν Γιάρε, νορβηγός εφοπλιστής, αντί 39 εκατ. δολαρίων, με το σκάφος να αποκτά το όνομα «Jahre Viking». Για την επόμενη δεκαετία το σκάφος ήταν σε κανονική χρήση, τραβώντας πάνω του κατά καιρούς τα φώτα της δημοσιότητας, εμφανιζόμενο σε ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικές εκπομπές.
Τα δεδομένα στη ναυτιλία ωστόσο άλλαζαν, και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 έλαβε χώρα στροφή σε μικρότερα και πιο γρήγορα τάνκερ. Το «Jahre Viking» χρειαζόταν πολλά καύσιμα και είχε μεγάλα λειτουργικά κόστη, οπότε δεν συνέφερε- συν το ότι λόγω του μεγέθους του δυσκολευόταν να περάσει από το Σουέζ και τη Διώρυγα του Παναμά. Εν τέλει το σκάφος πωλήθηκε στη First Olsen Tankers, η οποία το παρέλαβε το 2004, το μετονόμασε σε «Knock Nevis» και για πέντε χρόνια το χρησιμοποιούσε στατικό, ως αποθήκη στην πετρελαιοπηγή Αλ Σαχίν στον Περσικό Κόλπο, στα ανοιχτά του Κατάρ. Αργότερα πωλήθηκε σε εγκαταστάσεις διάλυσης στην Ινδία και μετονομάστηκε σε «Mont». Το πλοίο έκανε το τελευταίο του ταξίδι, φτάνοντας στον προορισμό του τον Δεκέμβριο του 2009. Μέσα σε διάστημα ενός χρόνου, 18.000 εργάτες διέλυσαν το μεγαλύτερο πλοίο του κόσμου. Το μόνο που μένει σήμερα είναι η 36 τόνων άγκυρά του, που βρίσκεται στο Ναυτικό Μουσείο του Χονγκ Κονγκ.
Με πληροφορίες από Interesting Engineering, Wikipedia