Πέρα από την ενσωμάτωση στην εθνική νομοθεσία υφιστάμενων ευρωπαϊκών ρυθμίσεων (για τις οποίες μπορεί να υπάρξει άλλη, ανεξάρτητη νομοθετική πρωτοβουλία και σχετική συζήτηση), υπογραμμίζουμε ότι με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο προκαλούνται ανατροπές, βαθιά αρνητικές για την Εργασία και τους ανθρώπους της, για την αγορά εργασίας και κατοχυρωμένα δικαιώματα των εργαζομένων.
Συγκεκριμένα:
- 1. Καταργείται το 8ωρο, μέσω της δυνητικής παράλληλης απασχόλησης.
- 2. Καταργείται το 5ημερο σε πολλές επιχειρήσεις (με δικαίωμα-απόφαση του εργοδότη).
- 3. Απαλλάσσονται οι εργοδότες από την υποχρέωση της αναγγελίας των υπερωριών.
- 4. Γίνεται ευκολότερη η απόλυση λόγω απουσίας του μισθωτού από την εργασία.
- 5. Επιδεινώνεται νομικά η θέση του ‘’δοκιμαζόμενου’’ εργαζόμενου.
- 6. Διευκολύνεται η εργοδοσία στις απλήρωτες υπερωρίες.
- 7. Ποινικοποιούνται περαιτέρω οι απεργίες και η συνδικαλιστική δράση.
Υπάρχει μια δικαιολογία, που προβάλλεται για την αποδοχή αυτού του νομοσχεδίου και ιδιαίτερα για την παράλληλη εργασία (δεύτερος εργοδότης). Ο αρμόδιος υπουργός κ. Γεωργιάδης, εξάλλου, φημίζεται για την παραπλανητική απλοϊκότητα και την προκλητικότητα των θέσεων του. Η δικαιολογία, λοιπόν, που προβάλλεται λέει ότι «υπάρχει έλλειψη εργατικών χεριών, που θα αντιμετωπιστεί χάρη στο νομοσχέδιο». Να υπενθυμίσω, σχετικά, ότι, πρώτον, πραγματική έλλειψη εργατικών χεριών δεν υπάρχει, δεδομένου ότι η ανεργία της χώρας είναι η δεύτερη υψηλότερη στην Ευρώπη, κι ότι, δεύτερον, στη χώρα μεταναστευτικό δυναμικό «λιμνάζει στις δομές εγκλεισμού ή στην ημιπαράνομη λαθροβίωση» αντί να εντάσσεται παραγωγικά, εργασιακά και πολιτισμικά.
Πρέπει να τονίσουμε ότι ένα σημαντικό τμήμα του εργατικού δυναμικού λαμβάνει αμοιβές της τάξης των 350-450 € το μήνα, σε συνθήκες ακραίας ανασφάλειας και εκμετάλλευσης στους χώρους εργασίας, που σημαίνει ότι ασφαλώς και θα ήταν πρόθυμο (και νέο δυναμικό) να εργαστεί με αξιοπρεπή, σχετικά μεγαλύτερη αμοιβή, αν αυτή τους εξασφαλιστεί και αν εξασφαλιστούν ομαλές και αξιοπρεπείς συνθήκες ανθρώπινης εργασίας.
Παράλληλα, πρέπει να σημειώσουμε ότι εκτός από τις 500.000 νέων Ελλήνων επιστημόνων που έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, στο εγχώριο επιστημονικό δυναμικό (των δυναμικών ηλικιών 25-35 ετών) η Ελλάδα παρουσιάζει στην Ευρώπη τη δεύτερη υψηλότερη ανεργία.
Το σπουδαιότερο, λοιπόν, που θα ήθελα να υπογραμμίσω, και αποσιωπά ο λαλίλαστος κ. Γεωργιάδης και γνωρίζουν ακόμα και οι πρωτοετείς φοιτητές Οικονομικών, είναι ότι όταν επιδιώκεται αύξηση της προσφοράς εργασίας, το κλασικό μέτρο προσέλκυσης εργαζομένων είναι η αύξηση μισθών. Και όχι αυτές οι δουλοπαροικιακές μεθοδεύσεις του εργασιακού νομοσχεδίου.
Και, εφόσον, το ζήτημα αυτό (της αύξησης των μισθών) αποτελεί νομοθετημένο από την τρόϊκα αποκλειστικό κυβερνητικό προνόμιο (με την αντίστοιχη κατάργηση του από τις Εθνικές Γενικές Συλλογικές Συμβάσεις), έχει η ίδια η κυβέρνηση ακέραια και πλήρη την ευθύνη της απελπιστικής κατάστασης του επιπέδου των μισθών και της σχετικής τήρησης των υποχρεώσεων των εργοδοτών και της ασφάλειας ενός δίκαιου εργασιακού καθεστώτος.
Να προσθέσω και τούτο: είναι ντροπή όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη η συνέχιση και ολοκλήρωση αυτών των «μεταρρυθμίσεων», που εξευτελίζουν την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα των εργαζομένων, που τους αφαιρούν ιστορικά τους δικαιώματα και κάθε ικανοποίηση και αίσθηση δικαίωσης από την εργασία τους και τους παραδίδουν ανυπεράσπιστους στην απληστία του κερδοσκοπικού κεφαλαίου.
Είναι ανάγκη η απάντηση και η αντίσταση να είναι σθεναρή και μαζική και σε τελική ανάλυση πολιτικά να αποσκοπεί στην αναμόρφωση του κράτους και τη διαμόρφωση ενός κράτους πρόνοιας, που θα υπηρετεί τα συμφέροντα της πλειονότητας και θα πάψει να πλαστογραφεί την ανύπαρκτη αντίθεση ανάμεσα στην κοινωνική δικαιοσύνη και την ταχύρυθμη οικονομική ανάπτυξη.