Όσο ο πολιτικός και δημοσιογραφικός μας μικρόκοσμος αναλώνεται στην ανάλυση μικροπολιτικής και στον εφοδιασμό της κοινής γνώμης με ειδήσεις μεταγραφών και αλλαγών, που θυμίζουν ποδοσφαιρική μεταγραφική περίοδο και απαξιώνουν έτι περαιτέρω την πολιτική και την δημοσιογράφια στα μάτια των πολιτών, στην Μόσχα εξελίσσεται ένα γεωπολιτικό σκάκι που ενδέχεται να επηρεάσει τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας.
Η επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν στην Μόσχα και η συνάντηση του με τον Ρώσο πρόεδρο Βλάντιμιρ Πούτιν στην σκιά της απόφασης των ΗΠΑ για αποχώρηση των στρατευμάτων της από την Συρία, θα σηματοδοτήσει κατά ποσό μπορούν και σε πιο βαθμό οι δυο χώρες να συνεχίσουν να συνεργάζονται στην Συρία.
Ο διάλογος που διεξαγάγεται μπροστά αλλά και πίσω από τις πόρτες ανάμεσα σε Αγκυρα και Ουάσιγκτον για την δημιουργία μιας ζώνης ασφαλείας στα σύνορα με την Συρία με σκοπό την άμβλυνση της αγωνίας των Τούρκων για την παρουσία των Κούρδων της Συρίας στην περιοχή, εκτός από αμφίβολης αποτελεσματικότητας, περνάει μέσα από την συναίνεση της Ρωσίας. Η Τουρκία εμφανίζεται αισιόδοξη ότι θα καταφέρει να αποκτήσει την συναίνεση της Ρωσίας έχοντας ως ισχυρό επιχείρημα τον πρότερο «έντιμο βίο» της γειτονικής μας χώρας στις δυο εκστρατείες που έχει αναλάβει στην περιοχή και στην τήρηση των δεσμεύσεων που είχε αναλάβει απέναντι στην Μόσχα.
Από την άλλη πλευρά η Ρωσία δεν μας έχει συνηθίσει σε βεβιασμένες αποφάσεις καθιστώντας την τωρινή επίσκεψη Ερντογάν στην Μόσχα ως ένα πρώτο βήμα συγκερασμού αλλά όχι ως τελικό αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης.
Το δεδομένο είναι ένα: η προσπάθεια των γειτόνων μας να καθίστανται απαραίτητοι και στις δυο υπερδυνάμεις, είναι μεν στρατηγική με λογικές βάσεις αλλά με ουτοπικά χαρακτηριστικά όταν την βάλεις στην βάσανο της γεωπολιτικής πραγματικότητας. Και το ερώτημα είναι: θα είναι το 2019 η περίοδος που θα τα σπάσει με μια από τις μεγάλες δυνάμεις η Τουρκία και κυρίως με τι κόστος;