Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το απόγευμα.
Το απόγευμα που οι διαφωνίες δεν μπόρεσαν να παραμείνουν αθόρυβες, που οι φωνές των γονιών μου «πλησίασαν» τα ντεσιμπέλ club, που είδα τη μαμά μου σε σύγχυση να πετάει ρούχα σε μια βαλίτσα και τον μπαμπά μου να «κοιτάει» με απόγνωση την πόρτα. Μια απόγνωση που δεν ξαναείδα ποτέ στα μάτια του.
Αυτό ήταν. Ξαφνικά εγώ και η αδερφή μου βρεθήκαμε να μεγαλώνουμε σε μονογονεϊκή οικογένεια, με τον πατέρα μου να εκπληρώνει πολλούς διαδοχικούς ρόλους.
Αυτόν του πατέρα, αυτόν της μάνας, αυτόν του παιδαγωγού, αυτόν της «κολώνας του σπιτιού».
Πάντοτε έδινε τον καλύτερο του εαυτό, για να μη μας λείψει τίποτα, ξεπερνώντας τα προβλήματα με ένα μεγάλο χαμόγελο και το σταθερά στοργικό του ύφος.
Και, όμως, αυτός ο άνθρωπος στις δικαστικές αίθουσες χρειάστηκε την δική μου μαρτυρία, για να αναλάβει την επιμέλεια μας.
Γιατί, βρέθηκε μπροστά από ένα δικαστή που έκρινε βάσει του φύλου και όχι όσων μας είχε ήδη προσφέρει.
Έγινε θεατής ενός Δικαστηρίου που δεν μπορούσε να αντιληφθεί την κοινωνική εξέλιξη, την αλλαγή του μοτίβου των σχέσεων, τον αναχρονισμό ενός οικογενειακού Δικαίου που κάποτε υπήρξε ρηξικέλευθο.
Πλέον, μετά τα 156 «ναι» το βράδυ της Πέμπτης, αλλάζει και η φιλοσοφία, αλλά και η βούληση του νομοθέτη. Καθίσταται εξασφαλισμένη και σταθερή η επικοινωνία του παιδιού με τον γονέα, με τον οποίο δε διαμένει.
Με το μαχητό τεκμήριο 1/3 του χρόνου επικοινωνίας, εξασφαλίζεται η αυξημένη και ισόρροπη επικοινωνία των παιδιών και με τους δύο γονείς.
Η από κοινού και εξίσου γονική μέριμνα είναι το κλειδί για μια υγιή ψυχοσύνθεση, αλλά και μια κανονικότητα στη ζωή του παιδιού.
Παράλληλα, με το νέο νόμο καταρτίζεται μια πληθώρα νομικών εργαλείων που μπορούν να διασφαλίσουν την εξωδικαστική επίλυση των όποιων οικογενειακών διαφορών.
Πλέον, η φιλοδικία των διαλυμένων γάμων θα αποτελέσει παρελθόν, αποσείοντας σημαντικό όγκο από τα δικαστήρια της χώρας.
Ωστόσο, ο δικαστής θα έχει ρόλο και θα μπορεί να κρίνει -ασχέτως από ό,τι ακούσαμε τις τελευταίες ημέρες- αν κάποιος γονέας είναι ακατάλληλος να ασκήσει τα καθήκοντα του.
Ο πρότερος οικογενειακός βίος, προφανώς, και αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για τη συνεπιμέλεια.
Με το νέο νόμο καθιερώνονται αντικειμενικά κριτήρια κακής άσκησης γονικής μέριμνας, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και η τέλεση πράξεων ενδοοικογενειακής βίας.
Είναι πολύ εύκολο να σταθεί κανείς σε διατάξεις, στατιστικά και αριθμούς. Πολύ δύσκολο, όμως, να αποτυπώσει σε ένα νομικό κείμενο, την ανάγκη των παιδιών χωρισμένων γονιών για μια συναισθηματική και ψυχική ισορροπία.
Είναι πολύ δύσκολο να αποτυπώσει τη δύναμη της επανασύνδεσης μετά από κάθε χωρισμό, αλλά και το νόημα μιας μεγάλης αγκαλιάς ή ενός φιλιού. Της αγάπης, δηλαδή, που τα παιδιά χρειάζονται και πρέπει να λαμβάνουν.
Η μεταρρύθμιση του οικογενειακού Δικαίου είναι ο οδοδείκτης για την κοινωνική ομόνοια, αλλά και την ευθυγράμμιση με βέλτιστες πρακτικές άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Στην ουσία, όμως, απενοχοποιεί την -μέχρι πρότινος ενδοοικογενειακά αξιοκατάκριτη- απόφαση για ένα αναγκαίο διαζύγιο και ξεκλειδώνει μια καλύτερη καθημερινότητα για τους γονείς και τα παιδιά.
Σε αυτήν την καθημερινότητα, τα παιδιά δεν θα αισθάνονται άλλο μόνα τους.
Υ.Γ. Το παλιό περιοδικό «Το παιδί μου και εγώ», αν υπήρχε ακόμη, θα χρειαζόταν νέο τίτλο. Γιατί, και οι δύο γονείς θα είναι, πλέον, ισότιμα παρόντες.
* Η Χριστίνα Τσιλιγκίρη είναι Οικονομικός Σύμβουλος MSc, Πρόεδρος Σ.Ε.Φ., Πολιτευτής ΝΔ Β′ Πειραιά, Τομεάρχης Αθλητισμού και ΑΜΕΑ UNESCO Πειραιώς και Νήσων