Συναντήθηκα πρόσφατα με τον συγγραφέα (και μεταφραστή) Γιάννη Παλαβό- αφορμή της συνέντευξης που μου παραχώρησε (και θα δημοσιευτεί οσονούπω στην HuffPost), το δεύτερο βιβλίο του, η συλλογή διηγημάτων «το Παιδί». Το πρώτο λογοτεχνικό πόνημα του 39χρονου Παλαβού, το «Αστείο», επίσης συλλογή διηγημάτων, τιμήθηκε το 2012 με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος. Επτά χρόνια μετά λοιπόν ένας από τους καλύτερους νέους Έλληνες γραφιάδες μας δίνει μια δεύτερη συλλογή ιστοριών, που κι αυτή αγαπήθηκε από τους αναγνώστες-η πρώτη έκδοση (Μάρτιος 2019) εξαντλήθηκε τάχιστα, ανατυπώθηκε όμως από τον εκδοτικό οίκο «Νεφέλη» και βρίσκεται ξανά στα βιβλιοπωλεία.
Ήρθαν στο νου μου διάφορα βιβλία με αυτή την ωραία αφορμή της HuffPost, αρκετά εξ αυτών διαχρονικά αριστουργήματα- με «πιάνω» όμως κάθε βράδυ, στο ανατολικότερο άκρο της Κρήτης όντας, με τις ιστορίες από «Το Παιδί» ανά χείρας. «Μα τόσο σου άρεσε αυτό το βιβλιαράκι (λιγότερες από 100, μικροκαμωμένες κιόλας σελίδες) που διαβάζεις ιστορίες από το Βελβεντό της Κοζάνης αγναντεύοντας ένα πέλαγος που τελειώνει στις ακτές του Λιβάνου; Χάθηκε ένας Καζαντζάκης;». Το σκέφτηκα αυτό, ουκ ολίγες φορές. Γελώντας όμως, θα εμπιστευτώ τα αντανακλαστικά μου και θα προτείνω σε όλους να διαβάσουν «Το Παιδί». Κι ας μην περιέχει ούτε ένα δράμι θάλασσας.
Είναι ένα μικρό (το δέμας) βιβλίο, με δώδεκα μικρά διηγήματα- λιγοσέλιδες εκφάνσεις του μικρόκοσμου της ελληνικής επαρχίας, κτισμένες με ορθές κοφτές, ελλειπτικές προτάσεις. Πυκνή γραφή, μινιμάλ και στέρεη. Διεισδυτική γραφή αλλά χωρίς φιοριτούρες, γυμνή από κάθε λογοτεχνίζουσα επιτήδευση. Ανθρώπινοι χαρακτήρες σαν πήλινα προπλάσματα του Γιαννούλη Χαλεπά- συγκινητικοί, χωρίς το λίπος του μελό. Και περιγραφές της φύσης από έναν συγγραφέα χωμάτινο, που είναι ηλίου φαεινότερον ότι τα μέρη για τα οποία μας μιλά, τα έχει περπατήσει.
Ο Παλαβός στο «Παιδί» κινηματογραφεί σε μικρού μήκους χαρτί.