Εγώ θα το πω και ας με στραβοκοιτάξετε.
Θα είμαι ειλικρινής.
Το Πάσχα δεν το περιμένω με ανυπομονησία. Σχεδόν, δεν το περιμένω.
Όταν ανοίγει το Τριώδιο όλοι λένε: άντε ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για το Πάσχα. Πως θα περάσει η Σαρακοστή που είναι και μεγάλη; άντε, να δούμε σύντομα Ανάσταση. Εγώ πάλι ψελλίζω…
Γίνεται να παρατείνουμε την Σαρακοστή ώστε να αργήσει το Πάσχα να έρθει; Αντίδραση. Δεν απαξιώνω το πασχαλινό τραπέζι. Ούτε δηλώνω λάτρης των σαρακοστιανών, αλλά για τους ενήλικες η Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα έχει “φασαρία”. Δεν είναι απλή υπόθεση. Και αν είσαι και Δεσπότης στην Νότιο Ασία ακόμα χειρότερα. Να τα λέμε αυτά.
Για τα παιδιά στην Ελλάδα είναι διαφορετικά. Το Πάσχα το περιμένουν πως και πως. Έχουν τους λόγους τους. Αγωνία για την λαμπάδα που θα τους φέρει η νονά μαζί με το “δώρο” της Λαμπρής. Φιλική συμμετοχή στο “ανακάτεμα” στην κουζίνα της μαμάς, στο ζύμωμα και ψήσιμο των τσουρεκιών και των κουλουριών. Αν και στις μέρες μας τα παιδιά συνοδεύουν τη μαμά στο φούρνο που θα τα αγοράσει έτοιμα. Όπως και να έχει το σπίτι μυρίζει Πάσχα. Μυρωδιές, χρώματα, γεύσεις και πολύχρωμα αυγά.
Τώρα που το σκέφτομαι τελικά από παιδί το Πάσχα δεν μου είχε ταιριάξει. Η νονά μου εγκατέλειψε νωρίς τις πασχαλινές της “υποχρεώσεις”. Εξαφανίστηκε. Η χαρά της συμμετοχής μου στην κουζίνα της μαμάς εξελισσόταν σε εφιάλτη. Κάθε χρόνο το ίδιο σκηνικό. Ομηρικοί καυγάδες. Μα τι ζητούσα πια; την Μεγάλη Δευτέρα που ξεκινούσαμε τα ζυμώματα, ένα πασχαλινό να έχει σχήμα “Κ” όπως το όνομα μου. Κωνσταντίνος. Γιατί ο κύριος “Ο” έπρεπε να έχει όλα τα κουλουράκια δικά του; Και ποιο ήταν το όνομα αυτού του κύριου “Ο” που του είχε υποχρέωση η μαμά μου να του κάνει τόσα κουλουράκια; Άσε που για χρόνια έψαχνα να βρω η πλεξούδα κουλουράκι ποιο γράμμα ήταν. Από ποιο ξεχασμένο άραγε αλφάβητο;
Την Μεγάλη Πέμπτη άλλος καυγάς. Ήθελα πολύχρωμα αυγά. Μάταια η μητέρα μου προσπαθούσε να με πείσει ότι τα αυγά της Ανάστασης είναι κόκκινα. Ούτε μια φορά δεν μου έκανε το χατήρι. Ποτέ μου δεν έφαγα κόκκινο αυγό. Τσούκριζα και το άφηνα. Σκέτη αντίδραση.
Το μόνο καλό ήταν οι διακοπές από το σχολείο. Τι το θες όμως, μετά τις διακοπές του Πάσχα κοντοζυγώνανε οι εξετάσεις.
Ανούσιες στιγμές μου ως παιδί. Όλες, όμως, αυτές οι αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που πλησιάζουν αυτές οι Άγιες Μέρες. Μέρες χαρμολύπης. Μέρες του Θείου Πάθους και της Αναστάσεως του Θεανθρώπου.
Χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από την πατρίδα. Δεκαετίες απόσταση από την παιδική μου ηλικία. Σε άλλη πραγματικότητα και συνθήκη ζωής. Οι μέρες αυτές έχουν “φασαρία”. Διαφορετική. Με τους λιγοστούς Έλληνες που ζουν στην Νότιο Ασία. Με αυτούς που δεν μπορούν να ταξιδέψουν στην Ελλάδα για να γιορτάσουν Ανάσταση “παραδοσιακά” και “ελληνικά”.
Στα μέρη μας οι προετοιμασίες είναι σαν τις “επικίνδυνες αποστολές”. Θέλουν σχεδιασμό και πρακτικό πνεύμα. Συνεργασία με όλους.
Να καταφέρουμε να βρούμε βαφές για τα αυγά. Δύσκολο να σου τις ταχυδρομήσουν. Πως να στείλεις “σκόνες” στις μέρες μας; Θα τις πετάξουν στα τελωνεία. Μόνο αν κάποιος έρχεται από την Ελλάδα και μπορεί στην βαλίτσα του να τις κουβαλήσει. Μόλις φθάσει αρχίζει η διανομή. Με το σταγονόμετρο. Θα μου τηλεφωνήσουν.
- Μήπως σας περίσσεψε καμμιά βαφή; Για το καλό. Να νιώσουμε Πάσχα.
Να πάμε να παραγγείλουμε τα λουλούδια για τον Επιτάφιο. Ακούγεται απλό αλλά δεν είναι. Κάθε χρόνο η ίδια πρόκληση. Να βρούμε λουλούδια που να αντέχουν στην ζέστη και στην υγρασία του τροπικού κλίματος. Να πάρουν άδεια από την δουλειά τους οι κυρίες για να έρθουν Μεγάλη Παρασκευή πρωί για να στολίσουμε. Για μας η μέρα αυτή είναι τόσο σημαντική. Για τους άλλους είναι μια απλή καθημερινή ημέρα.
Τα ελληνικά εστιατόρια μήνες τώρα παραγγέλνουν τα υλικά από την Ελλάδα για να μας ετοιμάσουν τα κουλουράκια και τα τσουρέκια. Τα ντόπια υλικά έχουν άλλη γεύση. Η ξενιτιά έχει άλλη γεύση. Δύσκολη αποστολή να πετύχεις την “γεύση πατρίδας”. Αυτή που όταν μπαίνεις στο σπίτι μυρίζει Πασχαλιά. Και το στοίχημα πρέπει να το κερδίζουμε κάθε χρόνο.
Και τα παιδιά έχουν τη δική τους συμμετοχή. Αυτά ετοιμάσουν τις λαμπάδες γι όλους μας. Για τη Λειτουργία της Λαμπρής. Και μικρά φαναράκια. Μήπως και καταφέρουμε να πάμε το “Άγιο Φως” στα σπίτια μας. Ξέρετε τι βαθμό δυσκολίας έχει αυτό; Ποιος Ασιάτης θα σε βάλει στο ταξί του με μια λαμπάδα αναμμένη ή μ΄ένα φαναράκι; Και στα λεωφορεία και στο μετρό οι φύλακες θα σε σταματήσουν. Πάσχα στο τμήμα θα περάσεις και έχε την δικαιολογία έτοιμη στα χείλη μήπως και πέσεις στα μαλακά και δεν σε περάσουν για απόγονο του Νέρωνα.
Στα παιδιά ετοιμάζουμε και εκπλήξεις. Η “νονά” δεν μπορεί να έρθει και φέτος. Είμαστε πολύ μακρυά κι ας ζούμε σε ένα τόσο μικρό πλανήτη. Εμείς, λοιπόν, θα τους δώσουμε τα σοκολατένια αυγά, τα τσουρεκάκια, τα καλούδια και ότι άλλο μπορεί να χωρέσει η μικρή αγκαλιά τους. Και έχουμε λόγο που το κάνουμε αυτό.
Πρέπει και “τα ελληνόπουλα της ξενιτιάς” να έχουν τις δικές τους αναμνήσεις. Να θυμούνται την “φασαρία”που έχει το Πάσχα.
Πολλές “φασαρίες” φέρνει το Πάσχα. Θέλει κάματο και προϋποθέτει κούραση. Συνήθως λογαριάζουμε ως ταλαιπωρία μόνο τη σωματική. Κλείνουμε τα μάτια στην κούραση της ψυχής μας. Αυτή την δεν λαμβάνουμε σοβαρά συνήθως. Και αφηνόμαστε. Πολλές φορές δεν μας αφήνει η ρουτίνα της καθημερινότητας να καταλάβουμε τι κάνουμε. Κλείνουμε την καρδιά μας. Κατεβάζουμε “ρολά”.
Η Μεγάλη Εβδομάδα και η Ανάσταση του Ιησού είναι η απόλυτη θυσία. Η απόλυτη έκφραση αγάπης. Η απόλυτη ανιδιοτελής αγάπη. Η απόλυτη επανάσταση. Η νίκη της ζωής. Η καταδίκη του θανάτου.
Κι όμως δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ζήσει και να αγαπήσει. Όχι μόνο τους άλλους αλλά και εμάς τους ίδιους. Σηκώνουμε τοίχους, βάζουμε όρια, προβάλλουμε δισταγμούς. Η αμφιβολία επισκιάζει την πίστη. Χωρίς όμως πίστη είμαστε έρμαια στους φόβους μας. Ο φόβος είναι θάνατος. Απόλυτο σκοτάδι. Απελπισία. Κι όμως δυσκολευόμαστε να βγούμε από τα σκοτάδια της ψυχής μας. Ζούμε μόνο την πορεία στον Γολγοθά. Δεν υπάρχει προσμονή για Ανάσταση. Και αυτό μας εξαντλεί ψυχικά και μας εξοντώνει.
Το Πάσχα έχει “φασαρία”.
Δεν θέλω το ”περιμένω”.
Θέλω να το ζω κάθε μέρα. Κάθε στιγμή.
Στην Εκκλησία την Μεγάλη Πέμπτη αμέσως μετά το “Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου…” θα ψάλλουμε το “ Προσκυνοῦμεν σου τὰ πάθη, Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν καὶ τὴν ἔνδοξόν σου ἀνάστασιν.”
Θέλω η “σιωπή” της Μεγάλης Εβδομάδας να γίνει κρότος Αναστάσεως στην καρδιά μου. Στην καρδιά σου. Στις καρδιές όλων μας. Και αυτό έχει “φασαρία”. Καθημερινό αγώνα. Δύσκολο. Επίπονο. Μέρες με φως και μέρες με σκοτάδι.
Αξίζει όμως τον κόπο. Όποιο τίμημα και αν χρειαστεί να καταβάλουμε.
Γιατί η Ζωή πάντα κερδίζει. Όχι το σκοτάδι και ο θάνατος. Αλλιώς, δεν υπάρχει λόγος ούτε να Σταυρωθεί ούτε να Αναστηθεί.
Αξίζει το κάθε μας Πάσχα να έχει πάντα “φασαρία”. Και ας είναι δύσκολο να βρούμε κόκκινες βαφές και κουλουράκια με ελληνική γεύση. Να έχουμε όμως Ανάσταση.
Χριστός Ανέστη!