Ο νέος φορέας της κεντροαριστεράς (ή του κέντρου, κατά πως το προτιμούν κάποιοι από τους ενδιαφερόμενους), έχει σήμερα εκλεγμένον αρχηγό. Ένα το κρατούμενο. Ο νέος φορέας έχει πλέον όνομα. «Κίνημα Αλλαγής». Όσο προσωρινό όνομα. Δεύτερο κρατούμενο. Ο νέος φορέας έχει καθοδηγητικό όργανο. Πολιτικό Συμβούλιο το ονόμασαν. Κι αυτό προσωρινό. Τρίτο κρατούμενο. Ο νέος φορέας, και μετά την εκλογή αρχηγού, εξακολουθεί να λειτουργεί με δύο ξεχωριστές Κοινοβουλευτικές Ομάδες. Τέταρτο κρατούμενο. Μόνο που «νέος φορέας» ακόμη δεν υπάρχει. Δεν ξέρουμε τίποτα ή σχεδόν τίποτα γι αυτόν. Ούτε το πολιτικό του στίγμα ούτε την στρατηγική του προοπτική. Κανένα κρατούμενο…
Και καθώς το Ιδρυτικό Συνέδριο πήρε αναβολή, και από τον Δεκέμβριο του αρχικού προγραμματισμού πάει για την Άνοιξη του 2018, θ’ αργήσουμε πολύ να μάθουμε. Τα όποια συμπεράσματα λοιπόν, όπως και τα τυχόν μελλοντολογικά σενάρια, δεν μπορεί παρά να προκύπτουν από τα ήδη διατιθέμενα δεδομένα.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Τρεις σχεδόν μονομερείς, και σίγουρα αυθαίρετες πρωτοβουλίες που εκδηλώθηκαν στο πλαίσιο των διαδικασιών για τον νέο φορέα, μάλλον δεν προοιωνίζονται και τα καλύτερα για το μέλλον. Η συναπόφαση πρώτα-πρώτα, ερήμην όλων των άλλων, της Φώφης Γεννηματά και του Σταύρου Θεοδωράκη για την συνέχιση λειτουργίας δύο διαφορετικών ΚΟ. Γεγονός που, εξ αντικειμένου, υπονομεύει την εικόνα αλλά και την έννοια του ενιαίου. Η επίσης μονομερής (μονομερώς διμερής!), ερήμην επίσης των άλλων, πρωτοβουλία των ίδιων δύο αρχηγών, να «βαφτίσουν» τον νέο φορέα. Γεγονός που, χωρίς αμφιβολία, προκαταλαμβάνει τις συνεδριακές αποφάσεις. Και ίσως τις καθορίσει. Η τρίτη αυθαίρετη, και πραγματικά μονομερής απόφαση για την συγκρότηση Πολιτικού Συμβουλίου ανήκει στην Φώφη Γεννηματά. Του οποίου οργάνου η σύνθεση, με τη συμμετοχή –κατά βάσιν- μονάχα των αρχηγών κομμάτων και κινήσεων, προδιαθέτει για την πολυκομματική και όχι την πολυτασική δομή του νέου φορέα. Και επ’ αυτού επιχειρείται να προκαταληφθούν οι συνεδριακές αποφάσεις. Δεδομένου ότι επί του θέματος διατυπώνονται εντελώς – εντελώς διαφορετικές απόψεις…
Κατά τα λοιπά. Δεν υπάρχει φως, δεν φαίνεται πως έχει καν ξεκινήσει η συζήτηση, για τον τρόπο συγκρότησης του συνεδριακού σώματος. Θα εκλεγούν άραγε σύνεδροι από τις οργανώσεις βάσης, όπως γίνεται σε όλα τα συνέδρια όλων των κομμάτων; Και αν ναι, από ποιες ακριβώς οργανώσεις βάσης; Υπάρχουν; Θα στηθούν; Ή μήπως θα ορισθούν οι σύνεδροι από τα επί μέρους κόμματα και κινήσεις; Αν είναι έτσι, με ποια αναλογία; Πως θα υπολογισθεί άραγε η δυναμική του κάθε μέρους; Προκειμένου ιδίως για κείνους που δεν έχουν μετρηθεί σε εκλογές; Και πως θα λογαριαστεί η επιρροή, επομένως και η εκπροσώπηση, υποψηφίων αρχηγών, με υπολογίσιμη ψηφολεκτική ικανότητα; Ερωτήματα όλ’ αυτά, δίχως απαντήσεις για την ώρα. Οι απαντήσεις στα οποία, όταν έρθουν, δεν αποκλείεται να οδηγήσουν σε σοβαρές τριβές. Ίσως και σε διαλυτικών διαστάσεων τριβές. Εκεί αλλά και στις ίδιες τις συνεδριακές διαδικασίες, θα κριθεί τελικά αν ισχύει αυτό το «όλοι μαζί», στο οποίο οι πάντες ομνύουν σήμερα.
Όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα, εκείνο που ίσως καθορίσει αρνητικά τη δυναμική του υπό συγκρότηση φορέα, είναι η πολιτική του εικόνα. Η εικόνα που αναδύθηκε απ’ όλες τις ως τώρα διαδικασίες, ακόμη κι από το αποτέλεσμα της εκλογής. Και σύμφωνα με την οποία δεν πρόκειται εν τέλει παρά για μια κάπως διευρυμένη ΔΗΣΥ. Και τίποτα πέραν τούτου. Ή σωστότερα, δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από το ΠΑΣΟΚ και τον περίγυρό του. Ή, αν προτιμάτε, για «το ΠΑΣΟΚ και –για- άλλες δημοκρατικές δυνάμεις», για να θυμηθούμε την ορολογία που εισήγαγε η δημόσια τηλεόραση εκείνο το βράδυ των αποτελεσμάτων των δημοτικών εκλογών, στη δεκαετία του 1980.
Κι αυτό θα είναι το χειρότερο. Ό, τι πιο υπονομευτικό για την προοπτική της προσπάθειας. Δοκιμάστηκε εξ’ άλλου η συνταγή. Δοκιμάστηκε με την κίνηση των «58». Δοκιμάστηκε με την «Ελιά». Ε, δεν είχε και την καλύτερη τύχη…