Οι πολιτικοί συσχετισμοί αποτυπώνουν τις τάσεις που επικρατούν ακόμη και σήμερα στην εγχώρια σκηνή. Η κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι αναμφισβήτητη. Το κεφάλαιο που απέκτησε παραμένει ανθεκτικό. Οι κυβερνητικές αστοχίες της τελευταίας περιόδου δεν φαίνεται να επιδρούν αρνητικά.
Ωστόσο, ο πανδημικός χειμώνας αναμένεται να είναι η δυσκολότερη δοκιμασία για τον πρωθυπουργό. Τα πλεονεκτήματά του θα αναμετρηθούν με τη σκληρή πραγματικότητα. Ο τρόπος που διαχειρίζεται τα προβλήματα που συνεχώς ανακύπτουν τού επιτρέπει να τα υπερβαίνει, σχεδόν αλώβητος. Η επιλογή του να αναγνωρίζει δημοσίως τα λάθη του συμβάλλει στη διατήρηση της αξιοπιστίας και φερεγγυότητάς του.
Ο αληθινός αντίπαλος βρίσκεται εντός των τειχών του. Ουσιαστικά, συνδέεται με την αποδεδειγμένη διαχειριστική ανεπάρκεια κάποιων υπουργών του. Τα φαινόμενα ελαφρότητας και επιπολαιότητας αποτελούν υπαρκτή απειλή.
Η ασυμμετρία της πρωθυπουργικής βούλησης με την αναποτελεσματικότητα μερικών κυβερνητικών αξιωματούχων σε καίρια πόστα είναι περισσότερο από εμφανής. Το ζήτημα αυτό έχει καίρια στρατηγική σημασία. Δεν περιορίζεται στο πεδίο της υγειονομικής κρίσης, μα και στη μεταρρυθμιστική αδράνεια ορισμένων.
Το εγχείρημα του Κυριάκου Μητσοτάκη αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο. Δεν καλείται να αντιμετωπίσει μόνο τον αδόκητο θανατηφόρο κορωναϊό. Αλλά και τις ανίκητες παθογένειες ενός παρωχημένου και κυρίως μπλοκαρισμένου κομματικού συστήματος. Με άλλα λόγια, επιδιώκει αλλαγές και τομές, χωρίς να διαθέτει –για να θυμηθούμε τις μαρξίζουσες προσεγγίσεις- το απαιτούμενο πολιτικό υποκείμενο.
Η κυβέρνηση συνασπισμού την οποία συγκρότησε καλύπτει σε μεγάλο βαθμό τη συγκεκριμένη αναγκαιότητα. Η συνύπαρξη δεξιών, κεντροδεξιών, φιλελεύθερων και κεντροαριστερών είναι πολλαπλά χρήσιμη. Εκτός του ότι εκπέμπει μήνυμα πολιτικού ανοίγματος. Λειτουργεί και ως αντίβαρο στον συντηρητισμό της κομματοκρατίας κάθε απόχρωσης. Έτσι, εξάλλου, βρίσκεται και σε αρμονία με την κοινωνική βάση που εξασφάλισε στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση.
Η αποδοχή που διατηρεί ο πρωθυπουργός εδράζεται στον πραγματισμό τον οποίο εξέπεμψε, παραμερίζοντας ιδεοληπτικές εμμονές και αγκυλώσεις, είτε έχουν δεξιόστροφο προσανατολισμό είτε αριστερόστροφο. Τόσο στην πανδημία, όσο και στην οικονομία, η στρατηγική των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων συνιστά ζωτική ανάγκη. Και ταυτόχρονα συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων.
Η αντιπολίτευση, παγιδευμένη στη χειμέρια ιδεολογικοπολιτική της νάρκη, δείχνει να εκφράζει και να εκπροσωπεί ό,τι πιο ανεπίκαιρο και ξεπερασμένο υπάρχει. Ο καταγγελτικός και πλειοδοτικός της λόγος ούτε πείθει ούτε συγκινεί. Παραπέμπει στον κρατισμό και στον λαϊκισμό της επίπλαστης ευημερίας. Έτσι και ο πολιτικός ανταγωνισμός παραμένει ετεροβαρής.
ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ υπολείπονται κατά πολύ στο επίπεδο των νέων ιδεών. Η καχεξία τους τούς κρατά καθηλωμένους. Η δυστοκία τους να κερδίσουν έδαφος δεν οφείλεται στην κυβερνητική προπαγάνδα ή στα όποια επικοινωνιακά τεχνάσματά της. Αλλά πρωτίστως στο ότι ενσαρκώνουν πιστά τον παλιό και παρωχημένο εαυτό τους.
Το στοίχημα του Αλέξη Τσίπρα είναι να αποδείξει ότι μπορεί να αφομειώνει και να πρεσβεύει μια σύγχρονη στρατηγική πρόταση για τη χώρα. Η κυριαρχία του στον αποκαλούμενο αντιδεξιό χώρο ,ότι κι αν σημαίνει αυτό το γεγονός συνιστά ισχυρό όπλο για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αρκεί να το αξιοποιήσει σωστά και εύστοχα. Αναλογιζόμενος βέβαια την αποδοκιμασία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Καθώς και τη φθορά που έχει υποστεί εξαιτίας της.
Συμπερασματικά, στον πολιτικό βιότοπο κυριαρχεί εκείνος που δείχνει τη μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα στο νέο περιβάλλον, έχοντας αρμονική σχέση με τη ζώσα πραγματικότητα.