Για την σημερινή επέτειο του Πολυτεχνείου ήρθε ο καιρός για την οπτική μας ως προς την συγκεκριμένη περίοδο να υπερβεί την δίδυμη εργαλειοποίηση που συντελείται από την μεταμοντέρνα αριστερά και την εναλλακτική δεξιά της εποχής μας.
Η πρώτη έχει μεταβάλει σε “τοτέμ” το Πολυτεχνείο για να διασκεδάσει την ριζική της πολιτικο-ιδεολογική χρεοκοπία.
Η δεύτερη πατάει πάνω στον απροκάλυπτο χαρακτήρα που παίρνει αυτήν η εργαλειοποίηση, για να αμφισβητήσει όμως τα γεγονότα, και να επανανομιμοποιήσει ή να δικαιώσει την Επταετία.
Να πάρει εν τέλει τη “ρεβάνς” για την ολοκληρωτική απαξία που υπέστη μέσα στην μεταπολίτευση. [μια απαξία, ωστόσο, που στην πραγματικότητα οφείλεται στην κυπριακή τραγωδία και την επιβεβαίωση του μικροελλαδικού και εμφυλιακού χαρακτήρα της ελληνικής ακροδεξιάς]
Επιβιώνει, άραγε, σήμερα το πνεύμα του Πολυτεχνείου πέραν των δύο αυτών προσεγγίσεων; Συναρτώμενο με την καταγγελία του ολοκληρωτισμού, την διεκδίκηση της ελευθερίας καθώς και την αναζήτηση ενός προτάγματος που να εμπεριέχει ταυτόχρονα την δημοκρατία, τον πατριωτισμό και την κοινωνική δικαιοσύνη θα λέγαμε ότι, ναι, επιβιώνει.
Ωστόσο οι τωρινές εκφράσεις του πνεύματος αυτού, δεν έχουν να κάνουν σχεδόν σε τίποτα με τους σημερινούς τιμητές του, που κλείνουν το μάτι στον νεο-οθωμανικό και τον ρωσικό ολοκληρωτισμό ή που έχουν μεταμορφωθεί εντελώς πια στα “τέρατα” που άλλοτε κατήγγειλαν προχωρώντας στην εγκαθίδρυση της δικής τους συνθήκης σκοταδισμού, ανελευθερίας, και μονολιθικότητας, μέσα στα Πανεπιστήμια, λογουχάρη.
Αλλά όχι μόνον σε αυτά. Καθώς, κάθε χώρος συλλογικής δραστηριοποίησης (από το συνδικαλισμό και τους συνεταιρισμούς μέχρι την οικολογία, και την ζητήματα της καθημερινότητας και των τοπικών κοινωνιών) αντιμετωπίζεται από αυτούς ως ξενιστής για την αναπαραγωγή αυτού του τύπου ολοκληρωτισμού στην ιδεολογία, τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές.
Το αποτέλεσμα είναι, προφανώς, η καθίζηση και η παρακμή. Όχι μόνον των τωρινών εκφράσεων της συλλογικής δραστηριοποίησης “από τα κάτω”, αλλά και της κοινωνικής και πολιτικής ιστορίας που κουβαλάει αυτή μέσα της στη χώρα ―συμπεριλαμβανομένου και του Πολυτεχνείου.
Και εδώ ακριβώς είναι το παράδοξο. Το σημερινό κυρίαρχο μοντέλο πιέζει για την διάλυση όλων των συλλογικών κοινωνικών κυττάρων, γιατί υπηρετεί την ριζική εξατομίκευση. Και τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην πολιτική, την υπηρεσία αυτή την προσφέρουν οι υποτιθέμενοι αμφισβητίες του...