″Μόνοι γαρ τον τε μηδέν τωνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα αλλά αχρείον νομίζομεν”.
Ποια η καύχησις του Περικλή;
Εμείς ...είμαστε οι μόνοι που, όποιον δεν μετέχει στα πολιτικά πράγματα, δεν τον θεωρούμε απράγμονα, δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο, αλλά άχρηστο πολίτη!
Δεν έγραψα ποτέ για το Πολυτεχνείο.
Μια φορά μόνο κλήθηκα από το Υπουργείο Εξωτερικών να μιλήσω στο αμφιθέατρο «Γιάννης Κρανιδιώτης» και μέχρι να φτάσω στο βήμα όλοι μου ψιθύριζαν να προσέχω τι πρόκειται να πω!
Πριν από λίγες μέρες ένας καλός μου φίλος και τότε συμφοιτητής μου, ο Κ. Καλλέργης, με ενημέρωσε για προ 11ετιας δημοσίευσή του στο Ρέθυμνο σύμφωνα με την οποία ήμουν ο αρχηγός της πορείας φοιτητών από την Πάντειο στη Νομική το 1973. Ένα βραβευμένο του ποίημα γράφει μεταξύ άλλων «δάκρυσε ο Ηλιος και έσβησε...τα χείλη μας ξεράθηκαν μαράθηκε η ψυχή μας! Στη δόξα πάντα οι Ήρωες βαδίζουν μονάχοι τους!»
Σήμερα μετά από 47 και χρόνια οφείλω να γράψω τα εξής:
- Οι φοιτητές των Πανεπιστημίων το 1972 όταν καταλάβαμε ότι ο αυταρχισμός της εξουσίας δεν άλλαζε πρόσωπο και χρησιμοποιούσε υπανάπτυκτους τρόπους να μας πείσει για το ποιοι είναι οι εχθροί μας, χωρίς να μας δείχνει ποια είναι τα ιδανικά, συγκροτήσαμε παράνομες συνελεύσεις και αναζητούσαμε τρόπους αντίδρασης.
- Σε κάθε αντίδραση εμπεριέχεται ο φανατισμός και η ανεξέλεγκτη εξέλιξη. Νικήσαμε όμως τον φόβο και στείλαμε ένα καθαρό μήνυμα ελευθερίας.
- Η δικτατορία ανετράπη για άλλους λόγους και όσοι λιγότερο ή περισσότερο συμμετείχαμε στα γεγονότα του ΄74 το γνωρίζουμε καλά.
- Αν μέναμε αμέσως μετά εκτός άμεσης επιρροής των πολιτικών κομμάτων για ένα ικανό χρονικό διάστημα, θα χτίζαμε μια ισχυρότερη δημοκρατία και Ελλάδα.
- Ως ανεξάρτητο εκλεγμένο μέλος του ΕΣ της ΕΦΕΕ είχα εισηγηθεί η πορεία να γίνει στη Βουλή από την οποία ουσιαστικά θα εξαρτιόταν η πορεία του αγώνα και των εξελίξεων.
Οι περισσότεροι από όσους επέμειναν η πορεία να πραγματοποιηθεί στην Αμερικάνικη Πρεσβεία έγιναν, εν πολλοίς, «τιμητές» των ΗΠΑ.
Τέλος, κάτι που απέκλειε το μήνυμά μας τότε και ας μην αναφέρεται πλέον πουθενά, ήταν ο διχασμός των Ελλήνων, τα πελατειακά συμφέροντα, ο μικροκομματισμός, ο υποβιβασμός της Παιδείας μας και η καταχρέωση του Έθνους μας.
Το Πολυτεχνείο δεν ήταν επανάσταση.
Ήθελε την επανάσταση.
Αλλά με στόχους και υπόβαθρο. Ο αγώνας και το αποτέλεσμα τής να καλύπτει τη γενική ιδέα τής αξίας που υπηρετεί και τα αγνά ιδανικά των πρωτεργατών της, χωρίς επιτήδειους να τα εκμεταλλεύονται για προσωπικό όφελος και να αναρριχώνται
Οι ευχάριστες συγκινήσεις είναι μέσα μας πολλές. Πρέπει νά ξεχειλίσουν από μια αφορμή.
Τότε εγώ, Αύριο εσύ.
Υ.Γ.
Εκλεγμένο μέλος του ΔΣ του Παντείου Πανεπιστημίου και του πρώτου Εθνικού Συμβουλίου της ΕΦΕΕ 1974-1976