Γιρλάντα σχηματίζουν οι γραφικοί κολπίσκοι, καταγάλανα φαίνονται τα νερά, ονειρικά τα τοπία, αμφιθεατρικά τα σπίτια, μεσογειακός είναι ο καιρός κι αν προσθέσουμε και την ιταλική κουζίνα που είναι τόσο κοντά στη δική μας, η επίσκεψη στη γείτονα χώρα φαντάζει ειδυλλιακή. Η πολυφωτογραφημένη σε όλα τα σόσιαλ μίντια ακτογραμμή Αμάλφι έδειχνε ιδανικός προορισμός και ο Οκτώβριος θεωρήθηκε ο κατάλληλος μήνας για να επισκεφτούμε αυτό το κομμάτι της Ιταλίας, απαλλαγμένο ελαφρώς από το τουριστικό ρεύμα των καλοκαιρινών μηνών.
Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Νάπολης και γρήγορα αντιληφθήκαμε ότι οι μετακινήσεις στο νότιο τμήμα της ιταλικής χώρας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αν και είχαμε σκοπό να πάρουμε ένα από τα λεωφορεία που πήγαιναν στις κοντινές κωμοπόλεις, η τεράστια ουρά που συναντήσαμε μας απέτρεψε και υποκύψαμε στο κάλεσμα του πρώτου οδηγού ταξί. Μετά από περίπου μιάμιση ώρα διαδρομής, φτάσαμε στο Σορέντο.
Σορέντο
Το Σορέντο είναι ένα γραφικό και παράλληλα άκρως τουριστικό μέρος. Οι δρόμοι του θυμίζουν την Πλάκα. Μικρά μαγαζάκια και πωλητές που θέλουν να διαφημίσουν με κάθε τρόπο την πραμάτειά τους. Τα λεμόνια είναι τα διαμάντια αυτού του τόπου και παρουσιάζονται σε κάθε εκδοχή παρέα με τα λιμοντσέλο. Υφασμάτινες τσάντες, καπέλα, ποδιές, μπρελόκ, διακοσμητικά αντικείμενα, κεραμικά, οτιδήποτε μπορεί να έχει το ισχυρότατο πατέρν του τόπου, το λεμόνι, μπαίνει σε καίρια θέση και φυσικά πωλείται. Το Σορέντο αποδείχτηκε η καλύτερη επιλογή για διαμονή από κάθε άποψη. Εκτός από τις βόλτες στα τουριστικά μαγαζάκια, έχει ωραία μέρη για καφέ και φαγητό, ενώ στη μαρίνα του πλέουν χρωματιστά καραβάκια, έτοιμα για διαδρομές στα τουριστικά θέρετρα της ακτογραμμής Αμάλφι. Στο γραφικό αυτό μέρος, πολύ κοντά στην κεντρική πλατεία Piazza Tasso, βρίσκεται και η καταπράσινη κοιλάδα με ερείπια αρχαίου πριονιστηρίου, το Il Vallone dei Mulini, όπου ενώνει ουσιαστικά δύο ποτάμια και έχει μια τεράστια ποικιλία από σπάνια φυτά. Στον δρόμο Santa Maria della Pieta, στέκεται εντυπωσιακός ο καθεδρικός ναός του Σορέντο, μια μπαρόκ ρωμαιοκαθολική εκκλησία με περίτεχνο εσωτερικό και το άγαλμα του Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β’, που είναι ο πολιούχος του τόπου.
Κάπρι- Ανακάπρι
Από τη μαρίνα του Σορέντο πήραμε το πλοίο και επισκεφτήκαμε για μια μέρα τη νήσο Κάπρι που βρίσκεται στον κόλπο Αμάλφι. Το λιμάνι στο Κάπρι δεν διαφέρει από τα λιμάνια των περισσότερων κυκλαδίτικων νησιών, έχει όμως μια ιδιαιτερότητα. Το τελεφερίκ του. Με αυτό ο επισκέπτης - δίνοντας το αντίτιμο των 2,40 ευρώ - πηγαίνει στο κοσμοπολίτικο Ανακάπρι και αντιλαμβάνεται γιατί το μέρος είναι συνώνυμο του στυλ και της πολυτέλειας. Καθώς το τελεφερίκ ξεκινάει τη μικρή πεντάλεπτη διαδρομή του, αποκαλύπτεται η εντυπωσιακή θέα και ξεδιπλώνεται η μορφολογία του τόπου. Απότομοι βράχοι και πολλές μικρές κρυμμένες παραλίες. Φτάνοντας στο Ανακάπρι, η κεντρική πλατεία, η Piazza Umberto ή Piazzetta, όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι, είναι το πιο περιζήτητο σημείο για να απολαύσει κάποιος τον καφέ του έχοντας θέα τον Πύργο του Ρολογιού, τον Καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου και το Δημαρχείο του νησιού. Από εκεί είναι μονόδρομος η βόλτα στην εμπορική οδό Camerelle, που είναι γεμάτη με πολυτελή καταστήματα γνωστών σχεδιαστών.
Στα γύρω στενά, τα μαγαζιά διαθέτουν ξεχωριστά χειροποίητα είδη, που δεν έχουν καμία σχέση με τα τουριστικά καταστήματα που συναντάει κάποιος στην υπόλοιπη Νότια Ιταλία. Καλλιτέχνες εμπορεύονται τις δημιουργίες τους, αναδεικνύοντας την υπεροχή του ιταλικού σχεδιασμού, ακόμα και στα πιο απλά αντικείμενα. Φεύγοντας από την εμπορική ζώνη, ο δρόμος Tragara ξεχωρίζει για τα υπερπολυτελή ξενοδοχεία με τον υπέροχο διάκοσμο και τους ονειρικούς κήπους. Συνεχίζοντας τη βόλτα, η θέα κόβει την ανάσα, καθώς ξεπροβάλλουν οι διάσημοι βράχοι Faraglioni, οι οποίοι πρωταγωνιστούσαν και στα διαφημιστικά σποτ των αρωμάτων Dolce & Gabbana. Εκεί πρέπει να στεκόντουσαν οι μυθικές Σειρήνες που σαγήνευαν με τα τραγούδια τους ναυτικούς. Ο επικός ποιητής Όμηρος δεν τις τοποθέτησε τυχαία στο Κάπρι. Το μέρος μαγεύει τον επισκέπτη.
Αμάλφι και Ποζιτάνο
Η μεγαλύτερη απογοήτευση όλων ήταν η ημέρα που αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τη διάσημη ακτογραμμή Αμάλφι. Καραβάκια δεν έπλεαν λόγω καιρού και τα λεωφορεία είχαν ατελείωτες ουρές. Είχαμε χάσει ήδη μια μέρα περιμένοντας να πάρουμε εισιτήρια που τελικά δεν πήραμε κι αυτό συνέβη γιατί στις 10.00 π.μ. ο υπάλληλος που έκοβε τα εισιτήρια, έκλεισε δίωρο εργασίας και μαζί με αυτό και το πορτάκι, απ΄ όπου εξυπηρετούσε. Αποχώρησε μη δίνοντας εξήγηση στους δεκάδες τουρίστες που περίμεναν καρτερικά. Από άλλον υπάλληλο, κι αφού είχε περάσει αρκετή ώρα, όπου ο κόσμος δεν ήξερε αν πρέπει να φύγει ή να παραμείνει, ενημερωθήκαμε ότι δεν θα έβαζαν άλλα λεωφορεία. Για ταξί ούτε συζήτηση, καθώς για μεγάλες διαδρομές το κόστος που ζητούσαν οι οδηγοί ήταν υπέρογκο. Όσο για ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο, μας απέτρεψαν όλοι όσοι ρωτήσαμε, καθώς ο δρόμος είναι απότομος γεμάτος στροφές και όλοι οδηγούν ανεξήγητα γρήγορα για το σημείο. Έτσι, την επόμενη ημέρα ήμασταν εκεί από τις 8:00 το πρωί και καταφέραμε να αποκτήσουμε τα πολυπόθητα εισιτήρια για μια μαρτυρική - όπως αποδείχτηκε - διαδρομή. Στο λεωφορείο οι θέσεις ήταν συγκεκριμένες, όχι όμως και τα εισιτήρια. Υπήρχαν άνθρωποι που ήταν όρθιοι για πάνω από μια ώρα σε μια διαδρομή γεμάτη απότομες στροφές και με έναν οδηγό που έτρεχε αδιαφορώντας για τα μηχανοκίνητα που έρχονταν από την άλλη πλευρά του δρόμου. Δεν ήταν λίγοι οι επιβάτες που κατέβηκαν στα μισά του δρόμου καθώς υπέφεραν από ίλιγγο. Αν και η διαδρομή στην περιφέρεια της Καμπανίας είχε κάποια όμορφα σημεία με απότομα βράχια και μικρές, κλειστές παραλίες, η ταλαιπωρία που είχε υποστεί ο κόσμος δεν έδινε περιθώρια σε οφθαλμική απόλαυση. Όταν τελικά φτάσαμε στην περιβόητη τοποθεσία Αμάλφι συνειδητοποιήσαμε πόσο καλό τουριστικό μάρκετινγκ κάνουν οι Ιταλοί.
Το μοναδικό σημείο ενδιαφέροντος είναι ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Ανδρέα, όπου μέρος των λειψάνων του φυλάσσεται σε κρύπτη. Το εσωτερικό του ναού είναι πολύ εντυπωσιακό και η περιήγηση σε αυτό αξίζει. Σε ό,τι αφορά όμως τη βόλτα στον κεντρικό δρόμο του Αμάλφι, αυτή καταγράφεται σαν ένα μικρό κατόρθωμα. Τροχοφόρα διασχίζουν τον γεμάτο από πεζούς δρόμο, ενώ μικροέμποροι προσπαθούν να πωλήσουν τα υπερεκτιμημένα τουριστικά είδη που διαθέτουν. Η επίσκεψη στο Αμάλφι ήταν δίωρη με τη μία ώρα να περιμένουμε εν αγωνίως για το επόμενο λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο Ποζιτάνο. Όταν τελικά φτάσαμε στο διάσημο τουριστικό θέρετρο, η αναζήτηση της ονειρικής παραλίας που διαφημίζεται σε όλες τις φωτογραφίες απέβη άκαρπη, καθώς η παραλία που έχει θυμίζει τις πιο αδιάφορες ακτές που βρίσκονται στην Αττική. Το Ποσιτάνο όμως είναι όμορφο μέρος και με αμφιθεατρική θέα. Η βόλτα στα δρομάκια του παρηγορεί κάπως τον επισκέπτη. Αξίζει όμως όλη αυτή η ταλαιπωρία;
Οι Ιταλοί είναι μαέστροι στην παρουσίαση και ξέρουν να πωλούν το όνειρο κάθε ταξιδιώτη. Οι εντυπωσιακές φωτογραφίες όμως με τα βουτηγμένα στο μπλε της θάλασσας μέρη θα έπρεπε τουλάχιστον να συμβαδίζουν με μια καλή εξυπηρέτηση και με λογικές τιμές που να ”ισορροπούν” την απογοητευτική πραγματικότητα.