Η Τουρκία, ως γνωστόν, δεν κάνει τίποτα εάν δεν το έχει προσχεδιασμένο, όπως επίσης εάν η ενέργεια αυτή δεν συμπίπτει με ημερομηνίες ορόσημο για την ίδια ή ημερομηνίες που να έχουν κάποια σχέση με εξελίξεις στο πολιτικό -διπλωματικό προσκήνιο.
Την Τρίτη 23 Ιουλίου, η Τουρκία έστησε σκηνικό έντασης στη θαλάσσια περιοχή που οριοθετείται από την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία (μερικής ) ΑΟΖ, προσπαθώντας να προβάλλει τα δικά της τετελεσμένα με το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο, που σημειωτέον ”δηλώθηκε” στον ΟΗΕ μονομερώς, χωρίς να έχει εγκριθεί εκτός των άλλων από το λιβυκό κοινοβούλιο.
Συγχρόνως, ενώ δημιουργούσε ζήτημα με την Ελλάδα για το οποίο θα αναφερθούμε διεξοδικά παρακάτω, βάζοντας ωστόσο στο κάδρο και την Αίγυπτο, παράλληλα ο κυβερνητικός εταίρος του Ερντογάν, Μπαχτσελί σε ένα πολιτικό παραλήρημα με αφορμή τη μαύρη επέτειο για το Έθνος μας (λίγες μέρες νωρίτερα), ανέφερε χαρακτηριστικά: ”...Αν δεν υπήρχε η τουρκική επέμβαση πριν από 50 χρόνια, θα είχαμε αντιμετωπίσει τις ίδιες καταστροφές όπως στη Γάζα”, βάζοντας ως εκ τούτου στο κάδρο και το Ισραήλ.
Η Τουρκία, ανοιχτά και χωρίς περικοκλάδες (τόσο με την προκλητική συμπεριφορά της απέναντι στην Ελλάδα όσο και στη βάση των δηλώσεων Μπαχτσελί) δήλωσε τις νέες επιδιώξεις της, θέτοντας την νέα στρατηγική οπτική της στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο που εδώ και καιρό ήταν σχεδιασμένη με το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο και φυσικά ο νέος παράγοντας είναι το Ισραήλ και κυρίως η επόμενη μέρα από τον πόλεμο που θα προκύψει, όσον αφορά τη διοίκηση των εδαφών που τη δεδομένη στιγμή λυμαίνονται οι παλαιστινιακές, τρομοκρατικές οργανώσεις.
Η Τουρκία σαν την αράχνη υφαίνει κάθε φορά και από λίγο το στρατηγικό δόγμα που σχεδιάζει κάθε σχεδόν 10 χρόνια με απόκλιση +/- 2 ετών. Ας αναλογιστούμε από το 2008 μέχρι σήμερα πώς διαμόρφωσε τη στρατηγική της στην περιοχή μας. Και είναι ιδιαίτερη η αναφορά στο χρονικό ορόσημο του 2008, καθώς είχαμε τις γεωπολιτικές εξελίξεις σε Νοτιοανατολική Μεσόγειο, το Κραχ σε ΗΠΑ, και τη θεσμική αναδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γεγονότα που επηρέασαν τον ”συμπεριφορισμό” των πολιτειακών μορφωμάτων της γεωγραφικής περιοχής μας.
Η ημερομηνία, 23η Ιουλίου, κατά την οποία η Τουρκία αποφάσισε να στήσει σκηνικό έντασης δεν ήταν διόλου τυχαία.. Όσον αφορά τα καθ′ ημάς, λίγες μέρες μετά την μαύρη επέτειο, αλλά κυρίως ας θυμηθούμε, ότι στις 23 Ιουλίου 1974 μετά την ανακωχή της 22ας Ιουλίου, τερματίστηκαν (φυσικά προσωρινά όπως αποδείχθηκε) οι μάχες στο κυπριακό έδαφος (που πάντοτε η Τουρκία αναγνώριζε ότι ήταν ελληνικό). Λοιπόν, 50 χρόνια μετά, την ίδια μέρα ήθελε να σηκώσει το γάντι, για την τότε προσωρινή ανακωχή.
Από εκεί και πέρα, ας μην ξεχνάμε ότι σε περίπου μία εβδομάδα, θα συμπληρώσουμε τα 4 χρόνια από την υπογραφή της Ελληνοαιγυπτιακής Συμφωνίας οριοθέτησης μερικής ΑΟΖ (6 Αυγούστου 2020). Και φυσικά, επειδή το έτερο μέλος είναι η Αίγυπτος, μία Αίγυπτος με καθοριστικό ρόλο στη διένεξη που υπάρχει τη δεδομένη στιγμή στη Μέση Ανατολή, αλλά και ένα Κράτος που θα έχει σημαίνοντα ρόλο την επόμενη ημέρα από τη λήξη του πολέμου στο ισραηλινό έδαφος, καθώς το Παλαιστινιακό Ζήτημα ανέκαθεν το θεωρούσε ζωτικής σημασίας θέμα για την ίδια, με σκοπό την κατίσχυσή της στον Αραβικό Κόσμο, η Τουρκία εδώ και πολλά χρόνια, ούσα χρηματοδότρια της παλαιστινιακής τρομοκρατίας, επιδίωκε να σφετεριστεί ένα ζήτημα που δεν την αφορά.
Η Τουρκία βλέπει την ίδια μέσα στην Γάζα, βλέπει την ίδια να διαμορφώνει τα κυριαρχικά δικαιώματα που θα προκύψουν μετά το τέλος του πολέμου για την οντότητα που θα δημιουργηθεί και που αυτή την οντότητα θέλει το τουρκικό κράτος να την διοικεί.
Μία Τουρκία που παρά το επεισόδιο Mavi Marmara το 2010, επιδίωκε να κρατά ισορροπίες με το Ισραήλ, πλέον εδώ και καιρό, αλλά ιδιαίτερα μετά το παραλήρημα του Μπαχτσελί ευθέως οριοθετεί για την ίδια τα εχθρικά και όχι απλά αντίπαλα κράτη (όπως θέλει το political correct της Διπλωματίας, εδώ και 3 δεκαετίες)...
... πολλώ δε μάλλον, μια και ο Νετανιάχου από την Τρίτη 23 Ιουλίου πραγματοποίησε τριήμερη επίσημη επίσκεψη στην Ουάσιγκτον, καθώς είχε ήδη προγραμματισμένη ομιλία στο αμερικανικό Κογκρέσο.
Η Τουρκία και μετά την επίδειξη ναυτικής ισχύος το περασμένο Σάββατο στα Κατεχόμενα, συνεχίζει να διατηρεί ως στοιχείο δύναμης την θάλασσα, να επενδύει στη Θάλασσα και πλέον να θέτει στο κάδρο των διεκδικήσεων εκτός από τα εδάφη (χερσαία και θαλάσσια) του Ελληνισμού κι αυτά που έχουν άμεση σχέση με τα συμφέροντα Ισραήλ και Αιγύπτου.
Σε αντίθεση με κάποιες φωνές που υποβαθμίζουν την πρόκληση των Τούρκων, το επεισόδιο που προκάλεσαν την Τρίτη στην περιοχή που διεκδικούν μέσω του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου είναι πολύ σοβαρό. Η σοβαρότητα αυτή δεν έγκειται τόσο σε επίπεδο των στρατιωτικών αντεγκλήσεων επί του πεδίου για τις οποίες δεν έχω την απαραίτητη γνώση να αξιολογήσω, αλλά στα θέματα που αφορούν εθνική κυριαρχία και προσδιορισμό θαλάσσιων ζωνών. Η Τουρκία (μέσω του λογιδρίου Μπαχτσελί), εκτός από την επίθεση στο Ισραήλ, αμφισβήτησε για άλλη μία φορά τα δικαιώματα που φέρει η ελληνική πλευρά τόσο σε θέματα κυριαρχίας των νησιών της. Ενώ το σκηνικό έντασης που πήγαν τα τουρκικά πολεμικά πλοία να στήσουν, κάθε άλλο παρά ήταν για ζήτημα που αφορούσε ή έθιγε το τουρκικό κράτος.
Η Τουρκία πιστή στην άποψη ότι τα Ελληνικά νησιά δε δικαιούνται υφαλοκρηπίδας, επομένως η δική της στην περιοχή φτάνει στα όρια της χωρικής της θάλασσας, επενέβη με καράβια του Πολεμικού Ναυτικού της μόλις το ιταλικό ερευνητικό βγήκε από τα χωρικά ύδατα της χώρας μας. Κάτω από το πλαίσιο αυτό, οι Τούρκοι υποστήριξαν εν τοις πράγμασι και το παράνομο τουρκολυβικό μνημόνιο.
Δημιούργησαν θέμα ακόμα και για εργασίες που δεν επηρεάζουν την προστασία δικαιωμάτων που απορρέουν από την υφαλοκρηπίδα, η οποία βέβαια για να συμφωνηθεί απαιτεί συμφωνία ομόρων κρατών. Για την ιστορία το εν λόγω ερευνητικό εκτελούσε εργασίες χαρτογράφησης του βυθού για προσδιορισμό της όδευσης αγωγού ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας -Κύπρου, έργο που χρηματοδοτείται από ευρωπαϊκά κονδύλια. Δεν γινόταν εν ολίγοις κάποια έρευνα που να ”ακουμπά” στο βυθό ή κάποια δυσδιάστατη ή τρισδιάστατη έρευνα στο υπέδαφος.
Αυτή είναι η σοβαρότητα του ζητήματος, όσον αφορά τα καθ′ ημάς με την προκλητική συμπεριφορά και πολλώ δε μάλλον επιλέγοντας η Τουρκία τη συγκεκριμένη σημειολογικά ημερομηνία, ότι προσπαθεί ακόμα και για θέματα που δεν χρειάζονται άδεια, να απαιτεί να δίνει την έγκριση ή να έχει τον έλεγχο των πραγμάτων για οποιαδήποτε κίνηση έξω των 6 νμ από ελληνικές ακτές στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.