Όταν ο Νιλ Άρμστρονγκ και ο Έντοϋιν «Μπαζ» Όλντριν έγιναν οι πρώτοι άνθρωποι που βάδισαν στη Σελήνη στις 20 Ιουλίου 1969, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον, έγινε ο πρώτος άνθρωπος που τηλεφώνησε στο φεγγάρι. Στο πλαίσιο εκείνης της ιστορικής κλήσης, η οποία δρομολογήθηκε μέσω του κέντρου ελέγχου της NASA στο Χιούστον και μεταδόθηκε τηλεοπτικά, ο Νίξον είπε στους αστροναύτες πως όλος ο κόσμος ήταν περήφανος για αυτούς.
Ωστόσο, όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Live Science, στο πρόγραμμα, εάν χρειαζόταν, υπήρχε και άλλη μία κλήση του Νίξον- μόνο που θα ήταν στις μέλλουσες χήρες των δύο αστροναυτών.
Ακόμα και αφού η σεληνάκατος προσεδαφίστηκε στη Θάλασσα της Γαλήνης, δεν ήταν σίγουρο ότι ο Άρμστρονγκ και ο Όλντριν θα ήταν σε θέση να επιστρέψουν στο κύριο διαστημόπλοιο, όπου τους περίμενε ο Μάικλ Κόλινς. Έχοντας αυτό κατά νου, ο Νίξον ζήτησε από τον λογογράφο Γουίλιαμ Σάφαϊρ να του ετοιμάσει και ένα σχέδιο για το ενδεχόμενο κάποιας καταστροφικής εξέλιξης.
Όπως εξήγησε ο Σάφαϊρ σε συνέντευξή του το 1999 στο Meet the Press, η επιστροφή της σεληνακάτου σε τροχιά για να συναντηθεί εκ νέου με το κύριο σκάφος ήταν ένα από τα δυσκολότερα και πιο επικίνδυνα τμήματα της αποστολής. «Αν δεν μπορούσαν να τα καταφέρουν, θα έπρεπε να εγκαταλειφθούν στη Σελήνη, να αφεθούν να πεθάνουν εκεί» είπε ο Σαφάιρ στο Meet the Press. «Θα έπρεπε είτε να λιμοκτονήσουν είτε να αυτοκτονήσουν».
Εάν συνέβαινε αυτό, η NASA θα διέκοπτε τις τηλεπικοινωνίες με τους καταδικασμένους αστροναύτες και ο πρόεδρος Νίξον θα αναλάμβανε να ενημερώσει τον κόσμο για το είχε συμβεί.
Το σχέδιο του Σαφάιρ, το οποίο προωθήθηκε στον προσωπάρχη του Νίξον στις 18 Ιουλίου και δημοσιοποιήθηκε στα ΜΜΕ 30 χρόνια μετά, περιελάμβανε οδηγίες σχετικά με το πώς ο πρόεδρος θα έπρεπε πρώτα να καλέσει τις χήρες των αστροναυτών πριν απευθυνθεί δημόσια στο κοινό και εξηγήσει πώς «η μοίρα όρισε οι άνδρες που πήγαν στο φεγγάρι για να εξερευνήσουν εν ειρήνη να μείνουν στο φεγγάρι για να αναπαυθούν εν ειρήνη».
«Αυτοί οι γενναίοι άνδρες, ο Νιλ Άρμστρονγκ και ο Έντουϊν Όλντριν, ξέρουν ότι δεν υπάρχει ελπίδα διάσωσής τους» συνέχιζε η ομιλία. «Μα ξέρουν επίσης ότι υπάρχει ελπίδα για την ανθρωπότητα χάρη στη θυσία τους».
Περισσότεροι θα ακολουθούσαν στα βήματα των αστροναυτών του Απόλλων, έγραψε ο Σαφάιρ, και «σίγουρα θα βρουν τον δρόμο τους πίσω». Ωστόσο ο Όλντριν και ο Άρμστρονγκ ήταν οι πρώτοι, και θα παραμείνουν οι πρώτοι στις καρδιές μας».
«Κάθε άνθρωπος που θα κοιτάει ψηλά στη Σελήνη τις νύχτες που θα έρχονται θα ξέρει ότι υπάρχει κάποια γωνιά ενός άλλου κόσμου που ανήκει για πάντα στην ανθρωπότητα» κατέληγε η ομιλία.
Μετά από αυτή την ομιλία, οι αστροναύτες θα λάμβαναν μια τροποποιημένη ταφή στη θάλασσα, σε μια δημόσια τελετή που θα τους αποχαιρετούσε «στα μεγαλύτερα βάθη».
Ωστόσο, παρά κάποια μικρά προβλήματα, η αποστολή ολοκληρώθηκε με επιτυχία, και οι αστροναύτες, ως γνωστόν, επέστρεψαν με ασφάλεια στη Γη.