″Είμαι πενήντα χρονών - γράφει ο Gustave Courbet το 1872 από την εξορία του - και πάντοτε έζησα ελεύθερος. Αφήστε με να τελειώσω τη ζωή μου ελεύθερος. Και όταν την χάσω, ιδού τι θέλω να λένε για μένα: Δεν ανήκε σε καμιά σχολή, σε κανένα Καθολικό ίδρυμα, σε καμιά ακαδημία και ακόμα λιγότερο σε κάποιο καθεστώς, εκτός βέβαια από το καθεστώς της ελευθερίας. Είμαι λοιπόν εκ γενετής οπαδός της Δημοκρατίας και θρησκεία μου είναι η Τέχνη”. Τα γράφει από την Ελβετία όπου είχε καταφύγει ο Κουρμπέ (διάσημος Γάλλος ζωγράφος και όχι μόνο από την ”Καταγωγή του Κόσμου”). Εξόριστος γιατί ήταν δραστήριος πολίτης και όχι ιδιώτης. Τα ίδια θέλω να λένε και για μένα που έμεινα εξόριστος, για ένα διάστημα, στην ίδια ελβετική γειτονιά. Πράγμα που μου επιτρέπει - και ίσως μου επιβάλει - να πω τα παρακάτω.
Ο Ελληνικός λαός υποφέρει εξαιτίας των πάσης φύσεως περικοπών. Πολίτες αυτοκτονούν, οικογένειες ολόκληρες επιζούν χάρη στην περικεκομμένη σύνταξη της γιαγιάς. Ποιος ξέρει πόσοι παραδίδουν κληρονομημένα σπίτια στην Εφορία γιατί δεν έχουν να πληρώσουν τα χαράτσια τους. Όταν όμως η κυβέρνηση βεβαιώνει ότι - χάρη στις περσινές περικοπές που της επιβλήθηκαν! - ο Προϋπολογισμός υγιαίνει επιτέλους, οι γραβατωμένοι πολιτικάντηδες του Βρύξελγκρουπ, εξιταρισμένοι από την αιματοχυσία του ελληνικού λαού, ξανασηκώνουν το ματωμένο καμτσίκι τους.
Δεν νομίζω πως τους χρειάζεται άλλη γλώσσα.
Και η Αντιπολίτευσή μας τι κάνει; Μήπως διαμαρτύρεται κρυφά για να μην ενοχληθούμε; Ο κύριος τάδε, η Κυρία Δείνα, ο Μίστερ Φιλόπατρις; Δεν είναι εθνικό θέμα το να μην κοπούν κι′ άλλο οι συντάξεις του κοσμάκη; Είναι δυνατό βουλευτές που ψηφίστηκαν από θύματα των λεονταρισμών των Βρυξελών να παραμένουν σιωπηλοί; Νομίζοντας ότι μόνο αν κοπούν οι συντάξεις θα επανεκλεγούν;
Η 28 Οκτωβρίου δεν είναι μακριά. Τι θα γιορτάσουν οι σιωπηλοί; Την ”αδιαφορία¨ των Βενιζελικών που είχε εξορίσει ο δικτάτορας Μεταξάς όταν το σύνολο του ελληνικού λαού θα γιορτάζει μια πανεθνική πολιτική συμφιλίωση μπροστά στον κοινό εχθρό; Μήπως περίμεναν οι εξόριστοι και οι κυνηγημένοι αριστεροί ”την ευκαιρία” για να ”πέσει επιτέλους το καθεστώς, στην Αλβανία, από τις μεραρχίες του Μουσολίνι”;
Είμαι βέβαιος ότι οι σώφρονες Έλληνες δεν θα σταθούν δίπλα στην άρνηση, όταν επιβάλλεται αυτήν την στιγμή η Εθνική Συνεννόηση. Όπως σε μια 28 Οκτωβρίου. Του 1940. Ας αφήσουμε τον Εμφύλιο για αργότερα. Όταν θα έχουμε σώσει τις συντάξεις. Τα ευρωπαϊκά μας αφεντικά χαμογελούν όταν βλέπουν ότι μόνο οι μισοί Έλληνες αντιστέκονται. Μόλις απομακρύνεται ο Τσακαλώτος χαμογελούν ακόμα και οι γραβάτες τους.
Η Ελλάδα βρίσκεται πάνω σε μια πυριτιδαποθήκη. Τόσο από εξωευρωπαϊκούς κινδύνους όσο και από την άνευ προηγουμένου διχόνοια που βασιλεύει. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το δικαίωμα κριτικής όσο αυστηρή και αν είναι. Αλλά πώς μπορείς να συμφωνείς με την αδιαφορία στον εθνικό πόλεμο με σκοπό να περισωθούν τα ψιχία που μας άφησαν οι γραβατωμένοι βιαστές μας; Για βιαστές πρόκειται. Γιατί δεν αφήνουν κανένα παράθυρο ανοιχτό. Ούτε στα Μνημόνια ούτε στον Διακανονισμό του Χρέους.
Οι συν-ευρωπαίοι μας τουρίστες γνωρίζουν σε ποια χώρα ταλαιπωρημένη έρχονται; Μήπως θα πρεπε κάποιος να τους πληροφορεί ποιος φταίει, έστω για την κατάντια των πεζοδρομίων μας, πριν επιστρέψουν στα βουλεβάρτα τους; Να τους εξηγήσει ότι δεν έχουμε πεζοδρόμια γιατί όλα τα δημόσια έσοδα πηγαίνουν στις συντάξεις και στα νοσοκομεία; Μήπως το Υπουργείο Τουρισμού ή έστω κάποιοι Δημοκρατικοί Σύλλογοι θα εξηγούν την πραγματική κατάσταση της χώρας και θα ζητούν την συμπαράστασή τους όταν επιστρέψουν οίκαδε;
Η Ευρώπη που ξέραμε δεν υπάρχει πια. Οι Άγγλοι την εγκαταλείπουν. Οι υπόλοιποι δεν δέχονται να μοιραστούν μαζί μας την διάσωση των ναυαγών. Μας υποχρεώνουν να εφαρμόζουμε την δική τους εξωτερική πολιτική. Μας απαγορεύουν να κάνουμε εμπόριο με χώρες με τις οποίες έχουν ιδεολογικές διαφορές. Η Ελλάδα παίζει στην Ευρωπαϊκή σκακιέρα τα τελευταία εκατό-εκατόν πενήντα χρόνια. Όσο η Βουλγαρία, η Σερβία και το Μαυροβούνιο. Το ”Ανατολικό Ζήτημα” που απασχολούσε τον Μέτερνιχ και τον Μπίσμαρκ, ήταν πώς θα ματαιωθούν οι ανεξαρτησίες των απελευθερωμένων από δυνάστες λαών και ιδιαίτερα τα Βαλκάνια. Τα οποία, στη συνέχεια, θα γίνουν το όραμα μιας αποικιοκρατικής ”οδού προς τον Νότον” όταν οι Γερμανοί εκδιωχθούν από την Αφρική και εγκαταλείψουν τις αποικίες τους στους Αγγλο-Γάλλους αποικιοκράτες. Όταν τελικά οι λαοί της Νοτίου Ευρώπης αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους θα υποταχθούν στον Δυτικό κυριαρχικό δανεισμό. Η Ελληνική ιστορία των επανειλημμένων δανειοδοτήσεων είναι γνωστή. Tι άλλο είναι από ένα νέο είδος αποικιοκρατίας; Ο μόνος δρόμος απόδρασης, τουλάχιστον για τους Έλληνες, ήταν να αποκτήσαν έναν εμπορικό στόλο που ενίοτε θα γίνονταν ο μεγαλύτερος του κόσμου. Κατά κάποιον τρόπο, στον τόπο αυτόν ξυπνούσαν οι σκιές των αρχαίων προγόνων. Οι σημερινοί Αθηναίοι δεν ανεβαίνουν όσο θα πρεπε στην Ακρόπολη γιατί την βλέπουν από μακριά. Μια μεγάλη λίστα από αρχαία ρητά πέρασε με μεγάλη ευκολία στους σημερινούς Έλληνες. Κινηματογραφούσα έναν γεωργό που όργωνε το χωραφάκι του, κάπου στην Πελοπόννησο. Και πάνω στην κουβέντα μου λέει ”Τι τα θες, έρως ανίκατε μάχαν”! Ο Σωκράτης έλεγε ”δεν είμαι Αθηναίος, δεν είμαι Έλληνας, είμαι πολίτης του κόσμου″! Ποτέ οι (δημοκράτες τουλάχιστον) Έλληνες δεν έχουν λειτουργήσει στις αποικίες τους αποικιοκρατικά. Γίνονταν δεκτοί παντού. Για τον Έλληνα όλη η Γη είναι πηγή ελληνική! Που κάθεσαι να ξαποστάσεις. Με μεγάλη ευκολία, ως άλλος Οδυσσέας, θα ταξιδέψει και θα εγκατασταθεί παντού. Δικαιωματικά. Έχω βρει Έλληνες σε 35 χώρες. Ακόμα και στην Αλάσκα.
Μπορεί το Βυζάντιο να ακολουθούσε ενίοτε Ρωμαϊκές τακτικές αλλά οι Έλληνες δεν είχαν το βλέμμα στραμμένο προς βόρειες εδαφικές κατακτήσεις. Η θάλασσα τους άνοιγε Μεσογειακούς δρόμους. Από την πιο βαθειά αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Δεν είναι τυχαία η Ομηρική Οδύσσεια. Ούτε η Αργοναυτική Εκστρατεία, με δρομολόγιο τον Εύξεινο Πόντο. Ο Αριστοφάνης μιλάει για χίλιες ελληνικές πόλεις, φυσικά σε όλα τα παράλια του Αιγαίου, της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας. Ακόμα και στον Νείλο! (Η Ναύκρατις, ”πόλη-κράτος που κυριαρχεί στη θάλασσα”, πατρίδα του Αθήναιου). Οι Ρωμαίοι ήξεραν ότι η mare nostrum ήταν ελληνική θάλασσα. Το ήξερε και ο Μουσολίνι που χόρευε στα μπαλκόνια σαν pagliaccio ουρλιάζοντας ΜARE NOSTRUM! ΜARE NOSTRUM!
Ο Μεσιέ Ντελόρ μας έλεγε με θράσος ”τι Αθηναϊκή Δημοκρατία και κουραφέξαλα. Η σημερινή δημοκρατία δεν έχει καμιά σχέση με την αρχαία” (ήμουν μάρτυς). Υπάρχουν και σοβαροί Ευρωπαίοι. Δυστυχώς δεν είναι πολλοί στο Μπρύξελγκρουπ στο οποίο συχνάζουμε τον τελευταίο καιρό. Οι περισσότεροι απ αυτούς υπέφεραν όταν είχαν μπροστά τους τον Τσακαλώτο και τον Βαρουφάκη.
Η σημερινή κυβέρνηση είναι ευάλωτη κυρίως στα εθνικά και διπλωματικά θέματα. Που δεν περιέχονται στα Μνημόνια! Θα της αναγνωρίσετε όμως το προνόμιο να μην έχει υπάρξει συνένοχος στο αβάστακτο Χρέος. Αλλά η όποια κυβέρνηση, που θα κληρονομούσε ένα δηλητηριασμένο παρελθόν όπως αυτό το χρέος, θα είχε την ανάγκη συμπαράστασης, όπως σε έναν πόλεμο για την εθνική ανεξαρτησία. Για την απελευθέρωση, αν θέλετε, από το σκλαβοπάζαρο των Βρυξελλών. Και για την επιστροφή των παιδιών μας από την εξορία της ανεργίας.