1820, Βεστφαλία: Ο Clemens Brentano κάθεται δίπλα στο κρεβάτι της. Πριν δύο χρόνια μετακόμισε στην πόλη Dülmen της Βεστφαλίας, για να είναι μαζί της κάθε μέρα. Με ένα τετράδιο στο χέρι, καταγράφει τα οράματα της, τα όνειρα της και γίνεται ο προσωπικός της βοηθός. Ο Γερμανός Ρομαντικός ποιητής πήρε την απόφαση να σταθεί δίπλα στην Anna Katerina Emmerick, μία νεαρή γυναίκα της υπαίθρου η οποία ήταν καθηλωμένη για δεκαετίες στο κρεβάτι της. Η ίδια έβλεπε επί χρόνια οράματα τα οποία αφορούσαν τη ζωή της Παναγίας και του Χριστού και τα περιέγραφε όλα με κάθε λεπτομέρεια. Ο Clemens κρατάει αναλυτικές σημειώσεις και το 1835, 11 χρόνια μετά το θάνατο της Anna Katerina θα δημοσιεύσει το πρώτο έργο με τα οράματα της, “ Τα Πάθη του Ιησού Χριστού μας”. Το 1842 μετά και από το θάνατο του ίδιου, θα δημοσιευτεί ένα ακόμα έργο με οράματα της με τίτλο “ Η ζωή της Παρθένου Μαρίας”
1891: Γαλλικό Νοσοκομείο Σμύρνης, Οθωμανική Αυτοκρατορία: Η Αδερφή Marie de Mandat Grancey, Hγουμένη των Αδερφών της Φιλανθρωπίας που διαχειρίζονται το Γαλλικό Νοσοκομείο Σμύρνης, γευματίζει στην τραπεζαρία του Νοσοκομείου. Εκεί θα ακούσει ένα απόσπασμα από τα βιβλία με τα οράματα της Anna Katerina και θα ζητήσει από δύο Λαζαριστές ιεραπόστολους, τους Πατέρες Poulin και Jung, να επισκεφτούν το σημείο που αναφέρεται στο βιβλίο ως η τελευταία κατοικία της Παναγίας.
Οι ίδιοι ξεκινούν για την αποστολή τους στις 29 Ιουλίου 1891 κρατώντας στα χέρια τους το απόσπασμα του βιβλίου, έτοιμοι να βρουν κάθε λεπτομέρεια. Πηγαίνοντας προς την περιοχή Sirince στην Έφεσο και ανεβαίνοντας στο Όρος Bülbüldağı (Koressos) θα σταματήσουν να ρωτήσουν μία γυναίκα για νερό. Αυτή θα τους πει ότι νερό θα βρουν λίγα χιλιόμετρα παραπέρα, στο Μοναστήρι. Μετά από κάποιες ώρες θα βρεθούν μπροστά στα ερείπια ενός μοναστηριού και ενός σπιτιού όπου θα ταιριάζει με τις περιγραφές της Anna Katerina. Εκεί έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής της, η Παναγία, η Μητέρα του Χριστού μετά τη Σταύρωση του όταν ακολούθησε τον Άγιο Ιωάννη. Εκεί έζησε μέχρι και την ημέρα της Κοίμησης (σύμφωνα με το Ορθόδοξο δόγμα) και της Ανάληψης (σύμφωνα με το Καθολικό δόγμα)Της στους Ουρανούς.
Οι ιεραπόστολοι επιστρέφουν για να ανακοινώσουν τα νέα και την ανακάλυψη τους. Τον Αύγουστο του 1891, δύο ακόμα “αποστολές” θα ξεκινήσουν για το μέρος όπου ανακαλύφθηκε το Σπίτι της Μητέρας Μαρίας, το Meryem Ana Evi. Ήθελαν να είναι σίγουροι ότι έχουν βρει το σωστό μέρος.
Το 1882 θα επισκεφθεί την τοποθεσία ο Αρχιεπίσκοπος Σμύρνης, Timoni όπου θα αναγνωρίσει τις ομοιότητες με τις αφηγήσεις της Anna Katerina και θα ξεκινήσει τις διαδικασίες για την επίσημη αναγνώριση του μέρους από την Καθολική Εκκλησία. Μέχρι τότε, το μέρος ήταν γνωστό ως η Παναγία η Καπουλού .
2018: Από το Κουσάντασι ξεκινάει το λεωφορειάκι που θα πάει τους πιστούς στο Meryem Ana Evi, 7 χιλιόμετρα από το Selçuk. Έχει βγει ήδη ανακοίνωση αρκετό καιρό πριν έτσι ώστε ο Σύλλογος που διαχειρίζεται τον Ναό να καταφέρει να “κλείσει το λεωφορείο” για συγκεκριμένες ώρες άφιξης και αναχώρησης. Μέσα στο λεωφορείο, θα δεις ένα μωσαϊκό από τουρίστες με κάμερα, πιστούς με ροζάρια και σταυρούς στα χέρια, γυναίκες με μαντήλες και το Κοράνι στην τσάντα τους. Οι περισσότερες από αυτές κρατούν σφιχτά τα χαρτάκια που έχουν γραμμένες τις ευχές τους. Η ευχή είναι συνήθως μία: να έρθει στη ζωή τους το πολυπόθητο μωρό. Και από που αλλού θα το ζητήσουν εκτός από τη Μητέρα Μαρία;
Το 2011, ο κινηματογραφιστής Manoël Pénicaud επισκέφθηκε το Meryem Ana Evi. Στην κάμερα του θα μιλήσει, ο Paolo Pugliese, Καπουτσίνος Αδερφός ο οποίος λειτουργεί στον Ναό. Το Τάγμα των Καπουτσίνων ανέλαβε τη φροντίδα και τη διαχείριση του μέρους, το 1966 έπειτα από πρόσκληση του τότε Αρχιεπισκόπου Σμύρνης, Alfred Cuthbert OFMCap Gumbinger. Καθισμένος σε ένα απλό τραπεζάκι και φορώντας το καφέ ένδυμα των Καπουτσίνων, ο Paolo Pugliese θα μιλήσει για την εμπειρία του, τα τελευταία χρόνια που βρίσκεται στην Τουρκία.
“ Η Παρθένος Μαρία είναι γυναίκα. Το κύριο χαρακτηριστικό μιας γυναίκας από κάθε άποψη είναι ένα ζεστό καλωσόρισμα και η μητρότητα. Είναι εδώ ως μητέρα και ως γυναίκα που καλωσορίζει τα παιδιά της, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους.”
Ενώ είναι βαρύς χειμώνας, η κάμερα δείχνει κόσμο με μπουφάν και παλτό να έρχεται για να προσευχηθεί. Έξω από το εσωτερικό του ναού, βρίσκεται το σημείο όπου ανάβουν κεριά. Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι ανάβουν δίπλα δίπλα τα κεριά τους με ευλάβεια και ηρεμία. Μέσα στη λειτουργία η οποία γίνεται στα ιταλικά, γονατιστές Μουσουλμάνες προσεύχονται ενώ κρατούν χαρτάκια στα χέρια τους. Στην είσοδο μια μεγάλη ταμπέλα με αποσπάσματα από το Κοράνι τα οποία αναφέρουν την Παρθένο Μαρία και τονίζουν τη σημασία της.
“Άγγιζα τα χαρτάκια στον τοίχο και εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι μέχρι εκείνη την ημέρα δεν κατανοούσα πόσο υποφέρει ο κόσμος. Πόσες δυστυχίες και ανάγκες έχει.Πόση τραγωδία υπάρχει εκεί έξω.” Ο τοίχος είναι γεμάτος με χαρτάκια ευχών και παρακλήσεων. “Ο τοίχος είναι η σύνδεση των προσευχών όλων αυτών των ανθρώπων.”
Λίγα χρόνια πριν, οι New York Times θα αφιερώσουν μερικές σελίδες στο Meryem Ana Evi. Ο Scott Spencer ταξίδεψε στην Τουρκία για να μπορέσει να περιγράψει τη μοναδικότητα του μέρους και να συνομιλήσει με όσους το επισκέπτονταν. Ο Αδερφός Ματίας θα του εξηγήσει “Οι Μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι η Μαρία ή αλλιώς Μαριάμ ήταν μία ιερή φιγούρα αλλά όχι η μητέρα του Θεού. Ήταν απλά μία γυναίκα με εξαιρετικές αρετές.”
Ο Αδερφός Ματίας θα συνεχίσει εξηγώντας στο δημοσιογράφο ότι η Μαρία αναφέρεται περισσότερες από 30 φορές μέσα στο Κοράνι και κάνει αναφορά στη Σούρα 3, στίχος 37. Ο δημοσιογράφος φεύγοντας από τον Ναό θα συναντήσει μία γυναίκα που θα του ανοίξει την καρδιά της “ Ζω και εργάζομαι στο Παρίσι αλλά γεννήθηκα στην Αλγερία. Από όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι πίστευα στα θαύματα. Έρχομαι εδώ συχνά. Έρχομαι εδώ γιατί πιστεύω στη Μαρία. Είμαι μουσουλμάνα.”
Εάν ποτέ θελήσετε να επισκεφθείτε το Meryem Ana Evi, μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες (σε πέντε διαφορετικές γλώσσες) στην ιστοσελίδα τους : http://www.meryemana.info/ και στη σελίδα τους στο Facebook όπου κάνουν ανακοινώσεις για τις λειτουργίες και τις ώρες και τρόπους επίσκεψης.