«Κάπου κοντά στη Σμύρνη, εκεί όπου ο καμηλιέρης οδηγεί τις φορτωμένες καμήλες του, καθώς εκείνες κυρτώνουν περήφανα τους μακριούς λαιμούς τους ταξιδεύοντας κάτω απ′ τα μεγαλόπρεπα πεύκα προς τους Αγίους Τόπους, είδα ένα φράχτη από τριανταφυλλιές.
Πάνω στην τριανταφυλλιά μεγάλωνε ένα άνθος, το πιο όμορφο απ′ όλα, και σ′ εκείνο τραγούδαγε το αηδόνι τους καημούς του, όμως το ρόδο έμενε σιωπηλό κι ούτε μια σταγόνα δροσιάς δεν έστεκε, σα δάκρυ συμπόνιας, στα φύλλα του. Τέλος, έσκυψε το κεφάλι του πάνω από ένα σωρό πέτρες κι είπε: ”εδώ αναπαύεται ο μεγαλύτερος τραγουδιστής του κόσμου, πάνω απ′ τον τάφο του θα σκορπίσω τ′ άρωμά μου κι αυτού θα ρίξω τα φύλλα μου, σαν τα διαλύσει η καταιγίδα. Εκείνος, που τραγούδησε την Τροία, έγινε χώμα κι απ′ αυτό το χώμα ξεφύτρωσα. Εγώ, ένα ρόδο απ′ τον τάφο του Ομήρου, είμαι πολύ ανώτερο για ν′ ανθίσω για ένα αηδόνι”. Και το αηδόνι έσβησε τραγουδώντας. Ενας καμηλιέρης πέρασε, με τις φορτωμένες του καμήλες και με τους μαύρους σκλάβους του, ο μικρός γιος του βρήκε το νεκρό πουλί κι έθαψε τον τρυφερό τραγουδιστή στον τάφο του μεγάλου Ομήρου, όσο το ρόδο έτρεμε στο φύσημα του ανέμου».
Ενα από τα εκατόν πενήντα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν με τίτλο «Ενα Ρόδο απ′ τον τάφο του Ομήρου» -μετάφραση της Ελένης Πουλάκου- που σαν σήμερα γεννήθηκε στο Οντένσε, στο νησί Φιονία της Δανίας, το 1805. Πέθανε στις 4 Αυγούστου 1875 στην Κοπεγχάγη.
Στη μνήμη του Δανού παραμυθά καθιερώθηκε η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου. Ταξιδευτής σε Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, ο μοναχογιός ενός φτωχού τσαγκάρη και μιας πλύστρας, ζητεί τον Νοέμβριο του 1840, από τον προστάτη του Γ. Κόλιν, να μεσολαβήσει στο Δανό βασιλιά για χορήγηση υποτροφίας προκειμένου να ταξιδέψει στην Ανατολή.
«Πέρα από τη φωτεινή γαλάζια θάλασσα με χαιρετά η Ελλάδα. Αγνάντια από τα μάτια μου ο Μοριάς με το χιονόσκεπο βουνό να στράφτει στις λιαχτίδες, και το δελφίνι που πετά και χαίρεται το κύμα»....
Μετά την καραντίνα στο λιμάνι της Σύρου, μπαίνει στο γαλλικό πολεμικό «Λυκούργος» και στις 22 Μαρτίου 1841 φθάνει στον Πειραιά. Κατέλυσε στο «Hotel du Munich», η πρώτη του βόλτα στο ταχυδρομείο και μετά στον μπαρμπέρη. Επόμενος σταθμός, το καφενείο «Η ωραία Ελλάς», Ερμού και Αιόλου.
Με μια άμαξα κυκλοφορεί στην Αθήνα, το Θησείο, το Φάληρο, τον Κολωνό. Ανεβαίνει στην Ακρόπολη στις 2 Απριλίου του 1841 και γιορτάζει εκεί τα γενέθλιά του κλείνοντας τα 36 του χρόνια. Καθημερινά ανέβαινε στην Ακρόπολη, μερικές μέρες και δύο φορές· οι φύλακες με τον καιρό έπαψαν να του ζητούν την άδεια που του είχαν παραχωρήσει.
Οι συμπατριώτες του, οι αρχιτέκτονες Κρίστιαν και Θεόφιλος Χάνσεν, είναι εκείνοι που θα αναλάβουν να τον ξεναγήσουν στην πόλη και να τον συστήσουν στους ξένους επιστήμονες και διπλωμάτες που ζούσαν στην Αθήνα. Διοργανώνουν βραδιές λογοτεχνίας προς τιμήν του.
Νάρκισσος, διηγιόταν τα παραμύθια του και φανταζόταν ότι όλοι γνώριζαν το έργο του στα δανέζικα, ακόμη και οι γερμανόφωνοι βασιλιάδες. Επιθυμούσε διακαώς να τους συναντήσει, του το είχε υποσχεθεί ο πρόξενος της Δανίας, Τράβερς. Στις 14 Απριλίου «...στο παλάτι στέκονταν ο βασιλιάς Όθωνας ντυμένος ελληνική φορεσιά, φουστανέλα, και η βασίλισσα Αμαλία. Ο βασιλιάς ήρθε κοντά μου με φιλική διάθεση και μάτια που παίζανε. Δεν ακούει καλά και πρέπει να φωνάζω πιο δυνατά».
Αποτυπώνει τις εντυπώσεις του στο έργο «Οδοιπορικό στην Ελλάδα» που περιλαμβάνεται στο «Παζάρι ενός ποιητή» που τυπώθηκε το 1842.
«Αν έχεις ένα όνειρο, μπορείς να γράψεις για τον εαυτό σου μια μαγευτική ιστορία!» Και να θυμάστε λέει: «Τα παραμύθια είναι περήφανα. Έρχονται μόνο όταν τους αρέσει…» Πολλά τα παραμύθια που έχει γράψει, όπως : «Η μικρή γοργόνα», «οι μαγικές γαλότσες», «Το ασχημόπαπο που έγινε κύκνος», «τα καινούργια ρούχα του Αυτοκράτορα», «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα», «Η βασίλισσα του χιονιού», «Η μαγική κασέλα», «Τα κόκκινα παπούτσια », «Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι», «Η τοσοδούλα » , «Ο γιός του μπαλωματή», «Το μικρό χριστουγεννιάτικο έλατο», «Ο καπνοκαθαριστής και η βοσκοπούλα », «Ο μολυβένιος στρατιώτης», «οι αγριόκυκνοι» και τόσα άλλα....
Ένα ακόμα ατύχημα στη ζωή του σε μεγαλύτερη ηλικία πια σημαίνει και το τέλος του. Ενώ κοιμάται πέφτει από το κρεβάτι του και τραυματίζεται σοβαρά . Περνούν τρία ολόκληρα χρόνια που δεν καταφέρνει να αναρρώσει και φεύγει από την ζωή στις 4 Αυγούστου 1875 έχοντας ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας του, τον χώρο και τον χρόνο....
Έχουν περάσει 215 χρόνια από τον Απρίλιο του 1805 και το παραμύθι της ζωής του πιο μεγάλου παραμυθά στον κόσμο παραμένει αναλλοίωτο στο χρόνο.
“…Το να ζεις μόνο δεν είναι αρκετό, είπε η πεταλούδα. Πρέπει να έχεις λιακάδα, ελευθερία και ένα μικρό λουλούδι…”
Σχέδια του Άντερσεν για μνημεία της Αθήνας