Το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν εκκωφαντικό. Η εκλογική μάχη μοιάζει σαν ένα χαρτοπαικτικό παιχνίδι που ο νικητής πήρε όλες τις μάρκες από το τραπέζι και του ηττημένου δεν του έμειναν ψιλά ούτε για το ταξί. Για τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό. Με το ζόρι ξεπέρασε το 20%, η κοινοβουλευτική του δύναμη περιορίστηκε εκ νέου, μετά το 2019, από τις 86 έδρες στις 71 και το χειρότερο γι’ αυτούς είναι ότι σε τριάντα ημέρες καλούνται να δώσουν αγώνα για την επιβίωσή τους. Πώς τα κατάφεραν έτσι;
Η αρχή της καταστροφής για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αναζητηθεί (αν όχι στην περίοδο 2012-2019 που πολλά έχουν γραφτεί), στις εθνικές εκλογές του 2019. Θυμίζουμε ότι στις ευρωεκλογές του 2019 (Ιούνιος 2019) ο ΣΥΡΙΖΑ δέχθηκε ένα ισχυρό ράπισμα, παίρνοντας 23,75% (η ΝΔ 33,12%). Άρον άρον ο Τσίπρας οδηγήθηκε σε εθνικές εκλογές τον Ιούλιο του 2019. Εκεί ο Τσίπρας και το κόμμα του τα πήγαν πολύ καλύτερα του αναμενόμενου, συγκεντρώνοντας 31,53%. Δύο χαρτιά έπαιξε τότε πολύ καλά ο Τσίπρας, τα αντανακλαστικά ενός μεγάλου ποσοστού Πασόκων που δεν ήθελαν να δουν στην εξουσία τον γιο του Μητσοτάκη και ότι ο ίδιος (όπως ευφυώς έγραψε ο κος Ανδρέας Δρυμιώτης) μεταμορφώθηκε σε Άη Γιώργης και δύο μέρες πριν τις εκλογές πήγε στην φωλιά του φιδιού, τον Σκάι και ξεδόντιασε το φίδι (Αλ. Παπαχελά και Σ. Κοσιώνη που του πήραν την συνέντευξη).
Το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του 2019 δεν αποτιμήθηκε ποτέ σωστά από τον Αλ. Τσίπρα, την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και εκατοντάδες δημοσιολογούντων. Δεν αντιλήφθηκαν ότι τότε ο ΣΥΡΙΖΑ άγγιξε το ταβάνι του και η συγκυρία των αντιμητσοτακικών αντανακλαστικών τον ψήλωσε παροδικά. Αν το είχαν αντιληφθεί στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν θα τα είχαν αλλάξει όλα, προκειμένου να διατηρήσουν επαφή με την κοινωνία.
Παρά τις εξαγγελίες Τσίπρα το κόμμα δεν άνοιξε στην κοινωνία, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μοναδικό μεγάλο κόμμα που ο αρχηγός του δεν εκλέγεται με ανοιχτή διαδικασία απευθείας από την βάση του εκλογικού σώματος. Στην τετραετία ο ΣΥΡΙΖΑ άσκησε καταστροφική αντιπολίτευση στην ΝΔ σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα της περιόδου: την τουρκική επιθετικότητα σε Έβρο και Αιγαίο, στην πανδημία και στην ρωσική εισβολή ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε απέναντι στο κοινό αίσθημα για συστράτευση του πολιτικού συστήματος και αντιμετώπιση των μεγάλων κινδύνων και αντ’ αυτού πετροβολούσε την κυβέρνηση.
Ο Τσίπρας δεν πήρε ποτέ μια ξεκάθαρη θέση για το πώς θα κινηθεί στα εσωκομματικά του. Έχοντας τρεις πόλους στο κόμμα του, τον παραδοσιακό ΣΥΡΙΖΑ που εκλογικά δεν εκφράζει πάνω από ένα 4-5% του εκλογικού σώματος, αλλά ελέγχει το κόμμα, του πασοκογενείς και εσχάτως του καραμανλικούς, δεν έδωσε το πάνω χέρι σε κανέναν. Σε αυτό το διάστημα διαρκώς έκρυβε τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Στο θέμα του κλεισίματος της Αυγής στις αρχές του 2022 δεν πήρε την απόφαση να κλείσει το καθημερινό φύλλο της ιστορικής εφημερίδας, υποκύπτοντας στο κόμμα. Στην υπόθεση Πολάκη παρότι οι εκ του ΠΑΣΟΚ προερχόμενοι σύμβουλοί του ζητούσαν μετά επιτάσεως την καρατόμησή του, στο τέλος τον μάζεψε εκ νέου στο κόμμα. Αποτέλεσμα με όλες αυτές τις μεσοβέζικες λύσεις δεν έμενε κανένας ικανοποιημένος και το κόμμα δεν έστελνε καθαρό μήνυμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ζήτημα των εμβολιασμών για την πανδημία, ενώ υποτίθεται ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπέρ των εμβολιασμών, παράλληλα μέσω του Πολάκη και άλλων στελεχών του χάιδευε και τα αυτιά των αντιεμβολιαστών.
Το πιο εύστοχο σχόλιο από όσα ακούστηκαν για την ήττα του Τσίπρα ήταν αυτό του σύμβουλου επικοινωνίας Ευτ. Βαρδουλάκη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη τετραετία απέτυχε να επικοινωνήσει με τα πιο μετριοπαθή ακροατήρια και εγκλωβίστηκε σε ένα φανατικό ακροατήριο με στρεβλή εικόνα για το συμβαίνει στην κοινωνία. Και έτσι ακριβώς έγινε: ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε πίσω από την κοινωνία επαναλαμβάνοντας τις τακτικές του 2012-2015. Αλλά έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε και η ελληνική κοινωνία ωρίμασε από τα παθήματά της.
Ο Τσίπρας θολωμένος από το ανέλπιστα καλό αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του 2019, πίστεψε ότι το 30% ήταν η βάση εκκίνησής του και με μια απόλυτη και μη εποικοδομητική κριτική έναντι του Μητσοτάκη, αντίστοιχη με αυτή που άσκησε στον Αν. Σαμαρά θα πριόνιζε την διαφορά. Επέστρεφε τα μηνύματα που του έστελνε η κοινωνία, όπως π.χ. η παράσταση νίκης στις δημοσκοπήσεις που ήταν συντριπτικά υπέρ του Μητσοτάκη και ακούγοντας μόνο την φωνή του και των πιστών του φίλων, αυτοπαγιδεύτηκε.
Πιθανότητες ανάρρωσης δεν δείχνουν να υπάρχουν. Ο Τσίπρας δεν δείχνει να μπορεί να ξαναπάρει το παιχνίδι πάνω του και να κάνει την ολική επιστροφή. Αντί να εκμεταλλευτεί αυτή την τετραετία να διαβάσει, να ανοίξει τα αυτιά του σε νέες ιδέες κ.λπ. άφησε τα προβλήματα να συσσωρεύονται. Η σαπίλα στο δέντρο του ΣΥΡΙΖΑ έχει προχωρήσει πολύ, η δραστική θεραπεία άργησε και τώρα δύσκολα ανατρέπεται η κατάσταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε από τις εκλογές του 2016 600 χιλ. ψηφοφόρους και σε έξι εκλογικές περιφέρειες βγήκε τρίτος.
Το ΠΑΣΟΚ με τους τριαντάρηδες – σαραντάρηδες του Ανδρουλάκη μοιάζει πια απειλητικό και αν στην θέση του Ανδρουλάκη ήταν κάποιος άλλος της ίδιας ηλικίας αλλά με λιγότερο μπρουτάλ ύφος, και περισσότερες ιδέες στο μυαλό του πέρα από κραυγές ο ΣΥΡΙΖΑ ίσως να ήταν από χθες βράδυ τρίτο κόμμα.
Τα πράγματα είναι τόσο άσχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ που το αυτονόητο σε κάθε άλλο κόμμα εξουσίας μετά από τέτοιο αποτέλεσμα, δηλαδή η άμεση παραίτηση του αρχηγού δεν έγινε. Κορυφαία στελέχη όπως ο Τσακαλώτος και ο Παπαδημούλης αντί να ζητούν την παραίτηση του, όπως θα ήταν το φυσιολογικό, παρακαλούν τον Τσίπρα να παραμείνει γιατί ξέρουν ότι δεν υπάρχει διάδοχη ρεαλιστική κατάσταση. Χωρίς αυτόν η επόμενη εκλογική μάχη σε έναν μήνα θα σημάνει την επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στο 2008.
Άρα, ο Αλέξης Τσίπρας θα αναγκαστεί να πιεί μέχρι τέλους το πικρό ποτήρι;.
Ηθελέστα και επαθέστα…