Στον αέρα στροβιλίζονται πολύχρωμα κομφετί. Οι σερπατίνες ανάμεικτες σε χρώμα, τυλιγμένες σε κουβάρι βρίσκονται διάσπαρτες στο έδαφος. Χαρούμενες φωνές, μουσική και εορταστική διάθεση ξεχυλίζει στην ατμόσφαιρα. Ένας πελώριος στύλος, τυλιγμένος με πολύχρωμες κορδέλες κάνει την εμφάνισή του. Οι κορδέλες ξεδιπλώνονται και αιωρούνται με τη φορά του ανέμου. Άλλοτε μεταξωτές και άλλοτε βαμβακερές περιμένουν χέρια να τις κρατήσουν σφηχτά και να ξεκινήσουν το χαρούμενο χορό τους. Ο σκοπός εύθυμος και γιορτινός. Πρόσωπα χαρούμενα, γελαστά και φωτεινά. Δώδεκα οι κορδέλες. Δώδεκα οι χορευτές και ένας επιπλέον να κρατά γερά και σταθερά το στύλο. Δώδεκα, αριθμός συμβολικός. Δώδεκα οι θεοί του Ολύμπου, δώδεκα οι μήνες του χρόνου, δώδεκα οι Ώρες οι μυθικές θεότητες του χρόνου. Ο κάθε χορευτής εναλλάσεται με το ταίρι του και έτσι όπως γυρνούν πλέκουν τις κορδέλες γύρω από το στύλο δημιουργώντας χρωματιστούς συνδυασμούς. Οι κορδέλες πλέκονται και μαζί με αυτές πλέκονται οι φωνές και τα τραγούδια του κόσμου με τις χαρούμενες νότες της μουσικής που κυριαρχεί στο ύπαιθρο. Οι κορδέλες τυλίγονται και οι χορευτές χορεύουν όλο και πιο κοντά στο κοντάρι, και αφού όλοι σμίξουν, η φορά αντιστρέφεται. Οι κορδέλες ξετυλίγονται και όλοι παίρνουν τις αρχικές τους θέσεις. Χειροκροτήματα και γέλια ακούγονται από παντού. Ο χορός συνεχίζεται.
Ο κύκλος συμβολικός και αυτός. Συμβολίζει την ενότητα, την ομόνοια και τη συναδελφικότητα. Συμβολίζει το κύκλο της ζωής, από τη ζωή στο θάνατο, από τη χαρά στη λύπη, από τον χειμώνα στην άνοιξη και το αντίθετο.
Το γαϊτανάκι θυμίζει τις Απόκριες. Ο συνδυασμός των δύο αποτελεί τη γιορτή της χαράς, της αναζωογόνησης, το ξύπνημα της φύσης και την άνοιξη.
Το γαϊτανάκι των παδικών μου χρόνων δεν υπάρχει πια. Είναι και αυτό μια ανάμνηση όπως άλλες πολλές. Είναι ένα από τα έθιμα όπου τα νέα παιδιά, κυρίως των μεγαλουπόλεων, δεν θα μάθουν ποτέ. Είναι το έθιμο, που χάνεται με τη πάροδο του χρόνου. Ξεθοριασμένες αναμνήσεις που ζωντανεύουν μόνο μέσα από τις φωτογραφίες. Είναι το έθιμο που σε λίγο καιρό θα γίνει σε όλους άγνωστο, καθώς το ήθος μεταβάλλεται. Αρκετά από τα παλιά έθιμα αποβάλλονται και νέα δεν δημιουργούνται, αφού αυτά σχετίζονται με τον τερματισμό της κλειστής ζωής της αγροτικής κοινωνίας όπου ήταν ο χώρος δημιουργίας εθίμων.
Το γαϊτανάκι, τα δημοτικά τραγούδια, οι παροιμίες, οι παραδόσεις και οι θρύλοι αποτελούν το λαϊκό πολιτισμό που είναι ο καθρέπτης του λαού. Αντικρίζοντας τον Ελληνικό πολιτισμό, θα βρεις έναν λαό αληθινό, αυθεντικό, ενωμένο, συγκροτιμένο με πίστη στο παρελθόν και αισιοδοξία για το μέλλον με ιδανικά και αξίες.
Η αναβίωση των εθίμων θα «ξυπνήσει» αναμνήσεις και το γαϊτάνάκι των παιδικών μου χρόνων θα ζωντανέψει ξανά.