Εκει ενδεχομένως θα φανεί, επί του εδάφους και των πληθυσμών, ποια θα είναι η πορεία των σχέσεων Ερντογάν - Τραμπ, Τουρκίας και ΗΠΑ, η οποία θα καθορίζει, εν συνεχεία, και το μέλλον της πολιτικής των ΗΠΑ με όλες τις άλλες αντιστεκόμενες στον τουρκικό νεο-οθωμανικό επεκτατισμό χώρες της περιοχής, με πρώτες την Κύπρο και την Ελλάδα
Μέχρι τώρα, γνωστή ήταν ιδίως στην πολιτική των διακρατικών και διεθνών σχέσεων η μέθοδος «με το ραβδί και το καρότο». Άσκηση πολιτικής, δηλαδή, με την εναλλαγή μεταξύ της εκτόξευσης απειλής για επιβολή τιμωρίας και της διατύπωσης υπόσχεσης για παροχή ανταμοιβής. Ούτως ώστε, εκείνος που κατέχει και το ραβδί και το καρώτο, να επιτύχει την συμμόρφωση του άλλου, αφ’ ενός απειλώντας τον με ραβδισμούς, αφ’ ετέρου δελεάζοντάς τον με δώρα, ώστε να συμμορφωθεί. Η έκφραση «με το καρότο και το ραβδί» (“the carrot and the stick”) αγγλοσαξονικής μάλλον προέλευσης, είχε κάποτε την ερμηνεία ότι αφορούσε τον χειρισμό των... γαϊδουριών. Τότε που τα συμπαθή τετράποδα ήσαν το καθημερινό μεταφορικό μέσο και για άλλες πολλές αγροτικές δουλειές απαραίτητος σύντροφος των ανθρώπων. Στην ελληνική της υιοθέτηση, η μέθοδος επικράτησε να λέγεται «με μαστίγιο και καρότο».
Αφ΄ότου όμως επανήλθε από 20ή Ιανουαρίου ε.έ. για την δεύτερή του θητεία στην εξουσία των ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ, επιδόθηκε στην επιδεικτική εξαφάνιση του... καρότου από τις μεθόδους του. Τώρα εξαγγέλλει την διά ροπάλου επιβολή της θέλησής του διεθνώς.
- Προκειμένου οι εξαναγκαζόμενοι να μείνουν κι ευχαριστημένοι, αν την γλυτώσουν με τους λιγότερους ει δυνατόν ραβδισμούς.
- Ρόπαλό του, προς πάσαν κατεύθυνσιν, είναι επί του παρόντος οικονομικού περιεχομένου: Καταιγισμός δασμών σε βάρος άλλων χωρών. Επιβολή οικονομικών κυρώσεων.
- Συνοδευόμενες και από πρωτοφανείς στυγνές απειλές εδαφικού επεκτατισμού (π.χ. προς Παναμά, Καναδά, Γροιλανδία) κ.ο.κ.
- Με τους ανά τον κόσμο παραλήπτες των απειλών να παρακολουθούν κιόλας την επίδειξη υλοποίησης των εξαγγελθέντων του «τραμπισμού», όχι μόνο στις ήδη μαζικές απελάσεις μεταναστών από τις ΗΠΑ, αλλά και στις καθημερινές «εκκαθαρίσεις» εντός των κρατικών υπηρεσιών π.χ. της διαβόητης ως πανίσχυρης CIA, της έχουσας παγκόσμια πλοκάμια USAID και, ποιος ξέρει ποιοι θα ’ναι οι επόμενοι;
Και όλ’ αυτά με αφειδώς από τον ίδιο προβαλλόμενο το ύφος της υπερ-μεγαλειότητος (super majesty). Σήμα κατατεθέν του οποίου αποτελεί πλέον η ενώπιον των τηλεοπτικών φακών επιδεικτική διαδικασία τής ψυχή τε και σώματι τιθέμενης ολόμαυρης με χοντρό μαρκαδόρο τεράστιας υπογραφάρας του, στα σωρηδόν εκδιδόμενα προεδρικά διατάγματα.
- Οι εικόνες κι οι συμπεριφορές υπενθυμίζουν, συν τοις άλλοις, και τον παλαιό αμερικανισμό του... “trigger-happy”: Με το εξάσφαιρο του φαρ γουέστ που πυροβολεί πριν καν ρωτήσει «τις ει;». Trigger είναι η σκανδάλη του όπλου και happy η... ευτυχία!
- Πολλοί λένε πως όλ’ αυτά φανερώνουν ότι οι ΗΠΑ έχουν πλέον έναν «θεότρελο» Πρόεδρο.
- Άλλοι αποφαίνονται ότι αυτές οι προεδρικές συμπεριφορές είναι αποτέλεσμα της ψυχολογίας ενός «κατατρεγμένου», ο οποίος, μάλιστα, επανεξελέγη θριαμβευτικά, αφού όμως υπέστη και δολοφονική εναντίον του απόπειρα (ελάχιστα χιλιοστά πέρασε η βολίδα απ’ το κεφάλι του και μάτωσε το δεξί του αφτί στο Μπάτλερ της Πενσυλβάνια, 13.6.2024).
- Άλλοι εξηγούν ότι είναι η αναμενόμενη πολιτική ενός επιτυχημένου εκατομμυριούχου στυγνού επιχειρηματία, ο οποίος, ως Πρόεδρος ξανά των ΗΠΑ, θέτει σε εφαρμογή τον ανέκαθεν ισχύοντα από τα πανάρχαια χρόνια κανόνα στις διεθνείς (και διακρατικές) σχέσεις. Εκείνον που κατέγραψε στον Μηλίων Διάλογο (Ε-89) της Ξυγγραφής του, ο ημέτερος Θουκυδίδης, τον 5ον π.Χρ. αιώνα. Ό,τι δηλαδή «ο ισχυρός επιβάλλει όσα του επιτρέπει η δύναμή του και ο ανίσχυρος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του» («δυνατὰ δὲ οἱ προύχοντες πράσσουσι καὶ οἱ ἀσθενεῖς ξυγχωροῦσιν»).
Δύσκολες λοιπόν οι προβλέψεις για τα όσα ίσως θα επακολουθήσουν στην παγκόσμια σκακιέρα και «τι τέξεται η επιούσα», με πλανητάρχη τον Ντόναλντ Τραμπ. Το κρίσιμο όμως απρόβλεπτο ερώτημα - προφανώς - για τα ημέτερα εθνικά συμφέροντα, του Ελληνισμού, στις κρατικές υποστάσεις Ελλάδος και Κύπρου, έχει θεμελιώδες επίκεντρο το «αίνιγμα» ποιες θα είναι και πώς άραγε θα εξελιχθούν οι σχέσεις μεταξύ των δύο τώρα «υπερ-μεγαλειοτήτων»: Του πλανητάρχη Τραμπ και του νεο-σουλτάνου Ερντογάν.
- Ο Τραμπ εξελέγη προτάσσοντας το όραμά του για το «Make America Great Again» - να φτιάξει ξανά μεγάλη την Αμερική (εννοεί τις ΗΠΑ).
- Ο Ερντογάν, διακηρύσσοντας επί χρόνια τις νεο-οθωμανικές επιδιώξεις του για τον νέο «Αιώνα της Τουρκίας». Στις γεωγραφικές διαστάσεις της διαλυθείσας κατά τον Α΄ Παγκ. Πόλεμο Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του ανατραπέντος από τους Νεότουρκους σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β΄.
- Για τα «προσόντα» αμφοτέρων είναι χρήσιμη η υπενθύμιση ότι: Ο πρώτος είχε χάσει τις αμερικανικές εκλογές για την επανεκλογή του το 2021 και πέτυχε τώρα να επανέλθει για δεύτερη και τελευταία θητεία το 2025 στην εξουσία. Ο δεύτερος πέτυχε να είναι μονίμως για 23ο έτος απόλυτος μονοκράτορας της Τουρκίας και μεθοδεύει την παραμονή του επί ζωής. Ο Ερντογάν χαίρει κιόλας της παλαιότερης αναγνώρισης του Τραμπ ως «σκακιστής διεθνούς εμβέλειας», πολύ εμπειρότερος από τον ίδιο εν εξουσία...
Δείγμα για το μέλλον των σχέσεων των δύο υπερ-μεγαλειοτήτων, Τραμπ - Ερντογάν, αναμένεται να καταγραφεί, πρώτα ίσως, στην τρέχουσα συγκυρία της - ήδη υπό την ένοπλη επιρροή τής εκεί προελαύνουσας Τουρκίας - διαλυμένης Συρίας, υπό την κυριαρχία πλέον των γραβατο-φορούντων τζιχαντιστών με κοστούμι του Τζο(γ)λάνι (Άχμαντ αλ Σαράα):
- Για την τύχη των εκεί συμμάχων των ΗΠΑ, Κούρδων ηρωικών μαχητών κατά του «Ισλαμικού Κράτους» ISIS. Την ολοσχερή εξολόθρευση των οποίων επιχειρεί ακατάπαυστα ο Ερντογάν.
- Ενώ αντίθετα οι Κούρδοι του YPG (Μονάδων Προστασίας του Λαού) των Δημοκρατικών Δυνάμεων Συρίας (SDF) τυγχάνουν, επί του πεδίου, της υποστήριξης 2.000 Αμερικανών πεζοναυτών και του πολυτιμότερου συμμάχου των ΗΠΑ στην περιοχή, των Ισραηλινών.
Εκεί ενδεχομένως θα φανεί, επί του εδάφους και των πληθυσμών, ποια θα είναι η πορεία των σχέσεων Ερντογάν - Τραμπ, Τουρκίας και ΗΠΑ, η οποία θα καθορίζει, εν συνεχεία, και το μέλλον της πολιτικής των ΗΠΑ με όλες τις άλλες αντιστεκόμενες στον τουρκικό νεο-οθωμανικό επεκτατισμό χώρες της περιοχής, με πρώτες την Κύπρο και την Ελλάδα.
Ο πρόεδρος Τραμπ αίφνης επινόησε και τον εκπατρισμό - εκτοπισμό - προσφυγοποίηση - μετοικεσία, δύο περίπου εκατομμυρίων Παλαιστινίων από την Γάζα τους. Για να την ανοικοδομήσει σε «Κυανή Ριβιέρα» της Μέσης Ανατολής (χωρίς άραγε Παλαιστινίους έστω και για τις... χιλιάδες θέσεις εργασίας που προανήγγειλε;).
Με την ίδια ή παραπλήσια λογική θα μπορούσε άραγε να επιβάλει στον θαυμαζόμενό του τον κ. Ερντογάν να επαναπατρίσει στην Τουρκία τις χιλιάδες των παράνομων Τούρκων εποίκων, τους οποίους από το 1975 στέλνει το τουρκικό κράτος στις σκλαβωμένες (με την άδεια και την εύνοια των ΗΠΑ από Κίσινγκερ και εντεύθεν) ελληνικές περιοχές της Κύπρου, ώστε να ευνοηθεί επιτέλους και η «στρατηγική σύμμαχος» των ΗΠΑ, Κυπριακή Δημοκρατία;
Πρώτη δημοσίευση στη Σημερινή (Κύπρος)