Ο κύκλος Contemporary Ancients του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου ολοκληρώνεται με τρεις παραστάσεις στο Θέατρο Πέτρας.
Το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου προχωρά σε σύμπραξη με τον Δήμο Πετρούπολης και τη Δημοτική Κοινωφελή Επιχείρηση Πετρούπολης, με την ένταξη τριών παραγωγών του στο πρόγραμμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Πέτρας.
Τρία νέα ελληνικά έργα, εμπνευσμένα από το Αρχαίο Δράμα, αναθέσεις του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου που παρουσιάστηκαν στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου το καλοκαίρι που μας πέρασε, θα ζωντανέψουν ξανά στη δημοφιλή αθηναϊκή σκηνή της Πετρούπολης «Μίνως Βολανάκης».
Οι θεατρικές βραδιές ξεκινούν στις 23 Σεπτεμβρίου με την παράσταση γάλα, αίμα της Αλεξάνδρας Κ* σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα, και συνεχίζονται με την Κρεουργία του Γιάννη Μαυριτσάκη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα και την παράσταση Η Φαίδρα καίγεται της Αμάντας Μιχαλοπούλου σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού στις 25 και 27 Σεπτεμβρίου αντίστοιχα.
Λίγα λόγια για τις παραστάσεις
«γάλα, αίμα» της Αλεξάνδρας Κ* σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα
Καλοκαίρι του 1958, σε ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας. Η Ξένη, εγκαταλελειμμένη από τον άντρα της, ο οποίος ετοιμάζεται να παντρευτεί μία νεότερη γυναίκα, βρίσκεται αντιμέτωπη με τα σχόλια του χωριού, στο οποίο έχει έρθει να ζήσει ακολουθώντας τον ίδιο. Έχει περάσει χρόνια περιορισμένη στους ρόλους της κόρης, της συζύγου και της μητέρας, υπό το άγρυπνο βλέμμα της μικρής τοπικής κοινωνίας. Πλέον, μην έχοντας κανέναν ρόλο να υπηρετήσει, ψάχνει να βρει τι έχει απομείνει απ′ αυτήν ακόμα ζωντανό. Μπροστά στα μάτια της βλέπει τις κόρες της να οδηγούνται στην ίδια ακριβώς ζωή με τη δική της, σε ένα επαναλαμβανόμενο παιχνίδι ανθρωποφαγίας των γυναικών, που βρίσκονται εγκλωβισμένες στον κοινωνικό τους ρόλο.
Η Ξένη/Μήδεια της Αλεξάνδρας Κ* σκοτώνει τις κόρες της για να τις απελευθερώσει από τα μελλοντικά δεινά τους. Σε μια δυνατή συνομιλία με όσα συμβαίνουν στις μέρες μας και όσα διακυβεύονται στο πεδίο της ισότητας των φύλων, η συγγραφέας καταθέτει ένα σχόλιο για τη θέση των γυναικών: «Για μένα η ηρωίδα μου, σκηνή τη σκηνή, βιώνει αυτήν την αποκάλυψη που τώρα βιώνουμε όλες: ότι τα πράγματα που θεωρούσαμε χρέος μας -αν όχι καμάρι μας- να ανεχόμαστε, ήταν εξ’ αρχής καταπιεστικά, επώδυνα και παράλογα. Γιατί η εμπειρία μας ως γυναίκες ήταν γραμμένη και υπαγορευμένη από μάτια, μυαλά και χέρια ανδρικά».
Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το «γάλα, αίμα», αναδεικνύοντας την ιδιαίτερη γραφή της Αλεξάνδρας Κ* και δίνοντας έμφαση στη φόρμα και στον ρυθμό. Με τη σύμπραξη ενός εξαιρετικού θιάσου, στον οποίο η Έλενα Τοπαλίδου ερμηνεύει τον κεντρικό ρόλο της Ξένης, και με ζωντανή μουσική επί σκηνής, μας μεταφέρει στην ατμόσφαιρα του έργου μέσα από το ιδιαίτερο καλλιτεχνικό του στίγμα.
«Κρεουργία» του Γιάννη Μαυριτσάκη σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα
Εμπνευσμένος από τις «Βάκχες» του Ευριπίδη και ακόμα περισσότερο από το σκοτάδι του πιο τελετουργικού έργου της αρχαίας θεατρικής γραμματείας, ο Γιάννης Μαυριτσάκης παραδίδει ένα νέο αίνιγμα. Ο Γιώργος Σκεύας αναλαμβάνει να φέρει επί σκηνής την «Κρεουργία», ένα έργο στο οποίο όλα εκτυλίσσονται σε μια εικονική πραγματικότητα, όπου κυριαρχεί ο έλεγχος και η συνεχής παρακολούθηση. Εκεί, τα γνωστά πρόσωπα της αρχαίας τραγωδίας έχουν απρόσμενους ρόλους, χωρίς όμως να μπορούν να ξεφύγουν από το βάρος του μύθου τους.
Όπως λέει ο σκηνοθέτης: «Το σύμπαν της Κρεουργίας μας καλεί να βυθιστούμε στους κόλπους του. Η αναμόχλευση του μύθου των ”Βακχών” συναντά το ά-λογο της μνήμης και το αδύνατο της βούλησης, σε ένα τεχνοκρατικό κόσμο που συνεχώς μεταλλάσσεται, διαφεύγοντας αενάως ενός καθορισμένου σχήματος. Τα πρόσωπα του έργου -Διόνυσος, Πενθέας, Αγαύη, Κάδμος, Τειρεσίας, Αγγελιοφόρος- επαναπροσδιορίζονται σε ένα σύγχρονο πλαίσιο, φέροντας, ακούσια, το βάρος του μύθου τους. Αυτό ακριβώς το στοιχείο, το βάρος του μύθου ως πεπρωμένο, είναι που καθιστά τα πρόσωπα της Κρεουργίας πάσχοντα. Στα ανάκτορα της μνήμης, γεννιέται μια νέα πραγματικότητα, μια περιοχή όπου καταργούνται οι διαχωρισμοί ανάμεσα στο φανερό και το αφανέρωτο, στο μακροσκοπικό και το μικροσκοπικό. Μια ”εικονική πραγματικότητα”, όπου κυριαρχεί ο ”έλεγχος” και η συνεχής ”παρακολούθηση”. Σ′ αυτή τη ”ζώνη”, όπου τα όρια μεταξύ των δύο φύλων, μεταξύ του ανθρώπινου και του θείου, συνθλίβονται, συντελείται η μεταμόρφωση. Στον κόσμο της Κρεουργίας, οι ήρωες εναντιώνονται και υπακούουν ταυτόχρονα, στη δύναμη που ορίζει την ύπαρξή τους. Μεταμορφώνονται. Υπέρτατο αλλά και μοναδικό όπλο τους, o λόγος. Ένα απύθμενο πλέγμα από λέξεις, που δημιουργεί μια ποιητική πύκνωση. Με τον λόγο και τις λέξεις, με τη γλώσσα, οι ήρωες κερδίζουν αστραπιαίες νίκες, μικρές, απατηλές εκλάμψεις, πριν βυθιστούν για πάντα στο αναπόφευκτο έρεβος του αγνώστου».
Το δίδυμο Διονύσου-Πενθέα ερμηνεύουν ο Μάξιμος Μουμούρης και ο Γιώργος Νούσης αντίστοιχα, ενώ την Αγαύη ενσαρκώνει η Κόρα Καρβούνη. Στους άλλους ρόλους οι Αγγελική Παπαθεμελή (Αγγελιοφόρος), Γιώργος Ζιόβας (Κάδμος) και Γιώργος Φριντζήλας (Τειρεσίας).
«Η Φαίδρα καίγεται» της Αμάντας Μιχαλοπούλου σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού
Το έργο συνομιλεί με τον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη. Όμως, στον αντίποδα της ενοχικής Φαίδρας του αρχαίου μύθου και των κλασικών μεταγραφών της, και εμπνευσμένη από την ερωτική ηρωίδα της Τσβετάγεβα, η σύγχρονη Φαίδρα της Αμάντας Μιχαλοπούλου αναλαμβάνει την ευθύνη της επιθυμίας της και έρχεται αντιμέτωπη με τη φωτιά. «Ήθελα μια Φαίδρα που να μην πεθαίνει, αλλά να αντιμετωπίζει τον ερωτισμό της ως κάλεσμα ζωής. Όχι νεάζουσα, αλλά έφηβη στην καρδιά. Έτοιμη να ζήσει την υπόλοιπη ζωή της ακούγοντας το κάλεσμα του πάθους ως υπόσχεση ζωτικότητας», αναφέρει η συγγραφέας.
Η παράσταση του Γιάννη Καλαβριανού προτάσσει μια σύγχρονη ανάγνωση του έργου, αποφεύγοντας το στερεότυπο του αταίριαστου έρωτα, που ακολουθεί τον μύθο της Φαίδρας από την αρχαιότητα ως σήμερα. H πλοκή διαδραματίζεται ένα καλοκαίρι σε κάποιο εξοχικό στην Πελοπόννησο.
Τη Φαίδρα ερμηνεύει η ηθοποιός Άννα Μάσχα, ενώ τον Ιππόλυτο ενσαρκώνει ο Νίκος Λεκάκης.