Καθώς το ρολόι μετράει αντίστροφα, η προσμονή για την είσοδο του νέου έτους αυξάνεται κατακόρυφα. Η νέα χρονιά επιδιώκουμε να μας βρει μαζί με αγαπημένα πρόσωπα, καλή διάθεση και φυσικά στην καλύτερη μας εκδοχή. Το τελευταίο μπορεί να έχει πολλές ερμηνείες, αλλά στη γυναικεία σκέψη ένα μη ευκαταφρόνητο ποσοστό αυτού αφορά την εμφάνιση. Θέλουμε να αισθανόμαστε πρωταγωνίστριες στο νέο κεφάλαιο που ξεκινάμε και οι επιλογές στο ντύσιμο μαρτυρούν στοιχεία της προσωπικότητας μας.
Οι βιτρίνες των καταστημάτων γεμάτες γιορτινά ρούχα υποδεικνύουν εμμέσως τα τρεντς αλλά και τα αγαπημένα, προς ζήτηση, κομμάτια των καταναλωτών. Κι αν θέλουμε να συγκεντρώσουμε τις επικρατέστερες γυναικείες επιλογές αυτών των ημέρων, τότε θα πρέπει να περιοριστούμε σε τρείς βασικές τάσεις.
Το βελούδινο κοστούμι για τη δυναμική
Από το πιο κλασικό μαύρο μέχρι το αριστοκρατικό κόκκινο της βουργουνδίας, το πράσινο του δάσους και το μπλε του μεθυλενίου, το βελούδινο κοστούμι είναι φέτος μια από τις πιο δυνατές στυλιστικές προτάσεις των εορτών. Συνδυάζεται υπέροχα με λεπτό τοπ ή σατέν πουκάμισο και ψηλά τακούνια.
Η επιλογή ενός βελούδινου κοστουμιού δείχνει γυναίκα μοντέρνα, δυναμική, ανεξάρτητη που δεν ακολουθεί τα στερεότυπα και θέλει να ξεχωρίζει με τον δικό της τρόπο. Εξάλλου, με αυτό το σκεπτικό απογειώθηκε σαν στυλ τη δεκαετία του ’70, όταν ο σχεδιαστής Ιβ Σεν Λοράν δημιούργησε το τράουσερ σουίτ (trouser suit), το οποίο έγινε και το αγαπημένο των γυναικών που πάσχιζαν τότε για την ισότητα των δύο φύλων. Χρόνια αργότερα, το 1988 η πριγκίπισσα Νταϊάνα, θέλοντας να διαμορφώσει τους δικούς της ενδυματολογικούς κώδικες στο παλάτι, το φόρεσε σε μια επίσημη εκδήλωση, σε απόλυτο ανδρόγυνο στυλ, καθιερώνοντάς το έτσι και ως βραδινό γυναικείο ένδυμα.
Παγιετένιο φόρεμα για την ψυχή του πάρτι
Η λάμψη είναι συνώνυμη της γιορτινής ατμόσφαιρας και η βραδιά της πρωτοχρονιάς είναι συνυφασμένη με γκλίτερ και παγιέτα. Η τάση θέλει φέτος την παγιέτα να κοσμεί κάθε είδος ρούχου. Φούστες, παντελόνια, μπλούζες και σακάκια στολίζονται με μεγάλες, αστραφτερές παγιέτες κάνοντας τα λαμπιόνια των δέντρων να ωχριούν μπροστά στην τόση λάμψη. Παρ΄ όλα αυτά, τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις παγιέτες είχαν ανέκαθεν τα φορέματα. Ένα ωραίο φόρεμα τονίζει τη θηλυκότητα, αλλά ένα παγιετένιο φόρεμα υποδηλώνει ότι η γυναίκα που το φοράει μπορεί να είναι και η ψυχή του πάρτι.
Η πρώτη γυναίκα που φόρεσε φόρεμα με παγιέτες, το οποίο είχε σχεδιάσει η ίδια, είναι η Κοκό Σανέλ τη δεκαετία του ’30. Το παράδειγμα της ακολούθησαν διάφορες σταρ του κινηματογράφου, αλλά λόγω του εντυπωσιακού και γυαλιστερού υλικού του, λίγες γυναίκες τολμούσαν εκείνη την εποχή να υιοθετήσουν το στυλ.
Η παγιέτα απογειώθηκε την εποχή της ντίσκο, στα ξέφρενα πάρτι της δεκαετίας του ’80 όπου ότι λαμπύριζε γινόταν μέρος της χορευτικής σκηνής σαν άτυπο σύμβολο χαράς και διασκέδασης.
Μαύρο φόρεμα για την κλασική
Δεν υπάρχει γυναίκα που να μην έχει στην ντουλάπα της τουλάχιστον ένα μαύρο φόρεμα. Είναι κλασικό, διαχρονικό και αναμφισβήτητα άκρως θηλυκό. Δεν είναι τυχαίο που στη δημιουργική ιστορία των μεγάλων σχεδιαστών αναφέρεται πάντα ένα μαύρο φόρεμα.
Το 1926 η Κοκό Σανέλ έγινε διάσημη για το μίνι μαύρο φόρεμα, το “Little black dress”, που καθιερώθηκε ως απαραίτητο ενδυματολογικό κομμάτι κάθε γυναίκας. Το 1940 ο Κριστιάν Ντιόρ παρουσιάζει μια πιο σέξι εκδοχή του μαύρου φορέματος το οποίο και ονομάζει “new look silhouette”. Το βασικό χαρακτηριστικό του ήταν η υπερβολικά τονισμένη μέση που άφηνε το υπόλοιπο ύφασμα να ανοίγει σε γραμμή άλφα. Το 1967 ο Ιβ Σεν Λοράν δημιούργησε ένα διαφορετικό μαύρο φόρεμα για την Κατρίν Ντενέβ, η οποία υποδυόταν την Σεβερίν Σερίζ στην ταινία “Η ωραία της ημέρας». Κοντό, αλλά όχι αποκαλυπτικό, με ζώνη στη μέση, είχε λευκό γιακά και λευκές μανσέτες. Ο Ουμπέρ ντε Ζιβανσί το 1960 σχεδίασε για την Όντρει Χέπμπορν και τις ανάγκες της ταινίας «Πρόγευμα στο Τίφανις» το απόλυτο μαύρο φόρεμα. Η ηθοποιός το λάτρεψε και το φόρεσε τουλάχιστον τέσσερις φορές κατά τη διάρκεια της ταινίας, αλλάζοντας αξεσουάρ, ώστε να μην φαίνεται ότι φοράει το ίδιο φόρεμα. Η επιλογή ενός μαύρου φορέματος τη βραδιά της πρωτοχρονιάς είναι σαν μια επιβεβαίωση ότι αγαπάμε το διαχρονικό, το ωραίο, το ανεπιτήδευτο, το ασφαλές.