H HuffPost απηύθυνε τρεις βασικές ερωτήσεις για την μεγάλη κρίση στη ΓΣΣΕ στις 4 μεγαλύτερες συνδικαλιστικές παρατάξεις: ΠΑΣΚΕ (15 έδρες στη Διοίκηση της ΓΣΕΕ), ΠΑΜΕ (10 έδρες), ΔΑΚΕ (8 έδρες) και Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση (7 έδρες).
Δημήτρης Καραγεωργόπουλος, μέλος Δ.Σ. ΓΣΕΕ και εκπρόσωπος Τύπου, μέλος Εκτελεστικής Επιτροπής ΠΑΣΚΕ.
- Ποια είναι τα αίτια της κρίσης στη ΓΣΕΕ; Γιατί συμβαίνει τώρα;
Τα αιτία είναι πολύ βαθύτερα από αυτά που επιδερμικά μπορεί να προσεγγίζουν ορισμένες δυνάμεις εντός και εκτός του κινήματος.
Οι αφορμές είναι πολλές και τα τελευταία χρόνια εδράζονται στην οικονομική κρίση και στις συσσωρευμένες παθογένειες των συνδικάτων. Η κρίση και οι συνέπειες της στους ανθρώπους δημιουργούν πρόσφορο έδαφος σε μια σειρά από κοινωνικές κατηγορίες να γίνουν δεκτικές και ανεκτικές σε ακραίες φωνές και συμπεριφορές. Να παρακολουθούν αμέτοχες να παραμερίζεται η λογική και να επικρατεί ο παραλογισμός και η βία. Στην προκειμένη περίπτωση, μια κομματικά κατευθυνόμενη παράταξη, το Π.Α.ΜΕ, στο πλαίσιο της επαναστατικής θεωρίας, αμφισβητεί ευθέως την αυτονομία των συνδικάτων από το κόμμα. Για το Π.Α.ΜΕ και το ΚΚΕ, ζήτημα αυτονομίας του συνδικαλιστικού κινήματος δεν υπάρχει. Το διαχρονικό αίτημα της εργατικής τάξης για αυτονόμηση του συνδικάτου από το πολιτικό κόμμα, το θεωρεί αίτημα «τεχνητό». Και εκεί ξεκινά η σύγκρουση του συγκεκριμένου κόμματος με την πλειοψηφία των παρατάξεων στη ΓΣΕΕ και στα συνδικάτα. Για τις κυρίαρχες παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΕΑΚ, ο απογαλακτισμός από κόμματα με τα οποία ενδεχομένως να υπήρχε ιδεολογικοπολιτική «συγγένεια» στο παρελθόν, επήλθε νωρίς. Πριν την κρίση. Για το Π.Α.ΜΕ πρωταρχική σημασία έχει το ζήτημα της αυτονομίας των πολιτικών οργανώσεων του προλεταριάτου «μια και η χειραφέτηση της εργατικής τάξης είναι δική του υπόθεση». Η αυτόνομη συνεπώς δράση του προλεταριάτου είναι αυτή «που πρέπει να περιφρουρηθεί μ′ οποιοδήποτε τίμημα». Γι’ αυτό και πολεμούν λυσαλαία την εκδοχή της αυτόνομης λειτουργίας και δράσης του συνδικάτου, διότι το δικό τους κόμμα είναι γι′ αυτούς η μοναδική οργάνωση που μπορεί να ενώνει την εργατική τάξη σαν τάξη, με σκοπό να πάρει την εξουσία, κάτι που δεν μπορεί να κάνει το συνδικάτο. Δεν είναι τυχαίο που όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη του Π.Α.ΜΕ δεν εργάζονται σε καμία επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα και μισθοδοτούνται απευθείας από το κόμμα, φορώντας ανάλογα με την περίσταση τον «μανδύα» του οικοδόμου, του εμποροϋπαλλήλου, του μεταλλεργάτη, κλπ, δίχως να είναι στην πραγματικότητα.
- Υπάρχει ζήτημα ”νόθων” αντιπροσώπων και σωματείων- ‘φαντασμάτων’; Πως μπορεί να επιλυθεί;
Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι το αποτέλεσμα των εκλογικών διαδικασιών χιλιάδων πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων του ιδιωτικού τομέα, είναι απόλυτα «καθαρό». Υπάρχουν ενδείξεις και σε κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις αποδείξεις, ότι κάποια πρωτοβάθμια σωματεία δεν ακολούθησαν ορθές διαδικασίες στις εκλογές ανάδειξης διοικήσεων και αντιπροσώπων στα δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα. Π.χ σε εκλογές συνδικάτου μετάλλου στη Λάρισσα έχουμε καταδικαστική απόφαση του ποινικού δικαστηρίου, σε βάρος μελών της Εφορευτικής Επιτροπής για πλαστοπροσωπία και πλαστογραφεία με σκοπό τη νόθευση του εκλογικού αποτελέσματος. Ή στην Κατερίνη έχουμε δικαστική απόφαση αστικού δικαστηρίου που αναστέλλει τη συμμετοχή αντιπροσώπων σωματείου ιδιωτικών υπαλλήλων στο Εργατικό Κέντρο και την Ομοσπονδία. Αυτή η εξέλιξη συνιστά απόδειξη νόθευσης εκλογών. Μάλιστα, το οξύμωρο είναι ότι και οι δυο προαναφερόμενες οργανώσεις ελέγχονται από τις δυνάμεις του Π.Α.ΜΕ. Εκεί όμως που υπάρχουν μόνο ενδείξεις, μπορεί να υπάρξει λύση μόνο μέσω της νόμιμης οδού. Είτε με προσφυγή στη δικαιοσύνη, είτε με προσφυγή στα καταστατικά όργανα των συνδικάτων και της ΓΣΕΕ. Το Π.Α.ΜΕ δεν επέλεξε καμία από τις δυο νόμιμες διαδικασίες. Επιχείρησε δια της αυτοδικίας και δια της παράταξης κομματικών στρατών στα συνέδριά μας, να αποκλείσει οργανώσεις και εκλεγμένους αντιπροσώπους. Στις περισσότερες δε περιπτώσεις, δεν προέτασσε στοιχεία και αποδείξεις, αλλά τις ιδεοληψίες του. Μια τέτοια μεθόδευση όμως καταλύει κάθε έννοια δημοκρατίας και υπονομεύει το συνδικαλιστικό κίνημα, υπέρ των συμφερόντων ενός κόμματος και έμμεσα εξυπηρετείται η Κυβέρνηση και η εργοδοσία. Στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρονται να βρεθεί λύση. Επενδύουν στο πρόβλημα, γι’ αυτό και απορρίπτουν προτάσεις μας ακόμα και για θεσμοθέτηση συνδικαλιστικού βιβλιαρίου, με ηλεκτρονικό έλεγχο και διαφάνεια σε όλους όσοι ψηφίζουν στα συνδικάτα.
- Είναι αυτή η βαθύτερη κρίση στην (πρόσφατη) ιστορία της ΓΣΕΕ- σηματοδοτεί ένα ‘τέλος εποχής’ για την ΓΣΕΕ και το συνδικαλιστικό κίνημα; Τι πρέπει να αλλάξει μέσα στο κίνημα για να ξεπεραστεί η κρίση;
Στο παρελθόν έχουν υπάρξει ανάλογης έκτασης κρίσεις, για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Τέλος εποχής δεν υπάρχει για τα συνδικάτα και τη ΓΣΕΕ.
Τα συνδικάτα αποτέλεσαν μέχρι σήμερα την αναντικατάστατη μορφή έκφρασης και οργάνωσης των ανθρώπων της μισθωτής εργασίας.
Ενόψει και της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης τα συνδικάτα δεν εφησυχάζουν. Θα βρουν νέες φόρμες οργάνωσης και αιτήματα που θα απαντούν στην εποχή, στα κρίσιμα ζητήματα της καταπολέμησης της ανεργίας, στις ποιοτικές και δημοκρατικές εργασιακές σχέσεις, στην ασφάλιση και στην ασφάλεια της εργασίας.
Πιστεύω ότι παρόλη αυτή την αρνητική συγκυρία που οδήγησε σε διοικητική κρίση τη ΓΣΕΕ, τα συνδικάτα θα βρουν και πάλι τον βηματισμό τους. Είναι φορείς που έχουν μάθει να μετασχηματίζονται διαρκώς, να παρακολουθούν τις αλλαγές στην κοινωνία, στην παραγωγή, στην οικονομία, ώστε να γίνονται χρήσιμα και αποτελεσματικά εργαλεία στις προσπάθειες της εργατικής τάξης να βελτιώνει διαρκώς το επίπεδο της ζωής της.
Τότε, και πάλι οι εργαζόμενοι περήφανα θα στοιχίζονται στις «γραμμές» των συνδικάτων.
Μέσα στα τελευταία αυτά 100 χρόνια, βασιλείς και πρίγκιπες, δικτάτορες και κυβερνήσεις, αυτοκρατορίες, έθνη και κράτη, πολιτικά κόμματα και θεσμοί που φάνταζαν ακλόνητοι, χάθηκαν στη σκόνη της ιστορίας.
Ένας θεσμός άντεξε και αντέχει ως η συλλογική έκφραση και δύναμη διαπραγμάτευσης των μισθωτών και των ανθρώπων του μόχθου και θα εξακολουθήσει να αντέχει, όσο υπάρχει κοινωνική ανισότητα και η ανάγκη των εργαζομένων για ένα καλύτερο αύριο: τα συνδικάτα.
Γιώτα Ταβουλάρη, μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της ΓΣΕΕ, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργαζομένων στο Φάρμακο και τα Καλλυντικά, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ.
Ποια είναι τα αίτια της κρίσης στη ΓΣΕΕ; Γιατί συμβαίνει τώρα;
Αν με τον όρο «κρίση» εννοούμε τη μη πραγματοποίηση του 37ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ και το διορισμό προσωρινής διοίκησης, τα πράγματα οδηγήθηκαν εκεί από την επιμονή της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ/ομάδα Βασιλόπουλου) – αυτής της συνδικαλιστικής μαφίας – να επιβάλει στο συνέδριο και στα συνδικαλιστικά όργανα τη φυσική παρουσία της εργοδοσίας καθώς και μια σειρά αντιπροσώπων προερχόμενων από νόθες διαδικασίες. Η «αγωνία» τους να «νομιμοποιήσουν» τους εργοδότες και τους νόθους τους οδήγησε στην ωμή παραβίαση του καταστατικού της ΓΣΕΕ και όλων των προβλεπόμενων διαδικασιών για την πραγματοποίηση ενός συνεδρίου που να πληροί έστω και τις στοιχειώδεις τυπικές προϋποθέσεις. Στον αποκλεισμό και στο σφράγισμα δυο συνεδριακών κέντρων, στην επίκληση των κρατικών δυνάμεων καταστολής, στην επιστράτευση πληρωμένων μπράβων για να τους «προστατεύσουν» από τους εργαζόμενους που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν, από εκλεγμένους συνδικαλιστές και αντιπροσώπους. Βέβαια, αυτή η σήψη δεν προέκυψε ξαφνικά, από το πουθενά. Απορρέει από τον αρνητικό για τους εργαζόμενους συσχετισμό που υπάρχει στο συνδικαλιστικό κίνημα και στη ΓΣΕΕ, από την κυριαρχία της γραμμής ενσωμάτωσης, κοινωνικού εταιρισμού, διαχείρισης, του «μικρότερου κακού». Στη γραμμή αυτή, η ΓΣΕΕ έχει στηρίξει τις κυβερνητικές αντεργατικές πολιτικές, τους εργοδοτικούς σχεδιασμούς, π.χ. απεργοκτόνος νόμος, ν. Βρούτση – Αχτσιόγλου που καταργεί τις ΣΣΕ, διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης – ίδρυση εθνικού επαγγελματικού ταμείου που συνυπέγραψε με τον ΣΕΒ. Η γραμμή αυτή κατατρώγει το εργατικό κίνημα σαν το σαράκι και όσο προχωρά, βαθαίνει αυτή την αλλοτρίωση που συζητάμε και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ανεχτούν οι εργαζόμενοι και κάθε έντιμος συνδικαλιστής.
Υπάρχει ζήτημα ”νόθων” αντιπροσώπων και σωματείων- ‘φαντασμάτων’; Πως μπορεί να επιλυθεί;
Υπήρχε και υπάρχει. Η μήτρα του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού ανέκαθεν γεννούσε τέτοια φαινόμενα. Οι ταξικές δυνάμεις πάντα τα αντιπάλευαν, τα αποκάλυπταν στους εργαζόμενους. Αυτό κάνουν και σήμερα οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Για το συγκεκριμένο συνέδριο, κόντρα σε δυσκολίες και εμπόδια που βρήκαμε από συνδικαλιστικούς και άλλους μηχανισμούς, ακόμα και από δικαστικούς λειτουργούς, καταφέραμε και συγκεντρώσαμε πολλά στοιχεία που αποδεικνύουν εκτεταμένη νοθεία. Σωματεία με υποτιθέμενες αρχαιρεσίες, των οποίων τα πρακτικά δεν υπάρχουν πουθενά, σωματεία ανύπαρκτα για χρόνια που ξαφνικά εμφανίζουν «αρχαιρεσίες», παραποιημένα πρακτικά, σωματεία με ψηφίσαντες περισσότερους και από τους κατοίκους της περιοχής τους, με χιλιάδες ψηφίσαντες σε καταστάσεις – λίστες χωρίς κανένα στοιχείο ταυτοποίησης, ούτε καν υπογραφή! Και άλλα πολλά! Τα έχουμε καταγγείλει συγκεκριμένα, και στα όργανα της ΓΣΕΕ και στη δημοσιότητα, ακόμα και στη δικαιοσύνη. Όσο ισχύει ότι τέτοια φαινόμενα δεν θα πάψουν, αν δε διαλυθεί η μήτρα που τα γεννά, άλλο τόσο ισχύει ότι οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα και καθήκον να δείχνουν μηδενική ανοχή σε αυτά, να τα πολεμούν με τη δύναμη που τους δίνει η μαζική συμμετοχή στα συνδικάτα τους, η υπεράσπιση των συλλογικών διαδικασιών σε αυτά, η όξυνση της αντιπαράθεσης με τον εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό και η ενίσχυση της ταξικής γραμμής πάλης, που βάζει μπροστά τις πραγματικές ανάγκες και συμφέροντα των εργατών.
Είναι αυτή η βαθύτερη κρίση στην (πρόσφατη) ιστορία της ΓΣΕΕ- σηματοδοτεί ένα ‘τέλος εποχής’ για την ΓΣΕΕ και το συνδικαλιστικό κίνημα; Τι πρέπει να αλλάξει μέσα στο κίνημα για να ξεπεραστεί η κρίση;
Από τη «γέννηση» ακόμα των εργατικών συνδικάτων και της ΓΣΕΕ, υπάρχει η σύγκρουση των δυο γραμμών, αυτής που σε κάθε περίπτωση και σταθερά υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εργατών με γνώμονα τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης και αυτής που βάζει μπροστά τις απαιτήσεις της εργοδοσίας και του κράτους της και προωθεί την ενσωμάτωση των εργαζόμενων σε αυτές. Ταυτόχρονα, υπάρχει η προσπάθεια εργοδοσίας – κυβέρνησης να διεισδύουν στα συνδικάτα και να τα ελέγχουν. Το εργατικό κίνημα έχει πλούσια τέτοια πείρα, σε όλη την ιστορία του. Στη σύγκρουση αυτή, η κάθε πλευρά έχει τα όπλα της. Το μέτωπο εργοδοσίας – κυβέρνησης – εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, πέρα από τα ιδεολογήματα που καλλιεργεί για να υποτάσσει και να ελέγχει τους εργαζόμενους, χρησιμοποιεί όλους τους μηχανισμούς και τις πρακτικές που διαθέτει, για να αλλοιώνει συσχετισμούς, να τους διαμορφώνει υπέρ του, από την ωμή καταστολή στις διαδικασίες των εργατικών συνδικάτων, την καθοδηγούμενη ψήφο υπό το άγρυπνο μάτι της εργοδοσίας, το «φύτεμα» των εργοδοτών στα συνδικάτα μέχρι και την απροκάλυπτη νοθεία. Οι εργαζόμενοι έχουν όπλο τις μαζικές συλλογικές διαδικασίες των συνδικάτων τους, αυτές που οι «συνδικαλιστές» της ενσωμάτωσης και υποταγής αποφεύγουν όπως ο «διάβολος το λιβάνι». Έχουν τα διδάγματα της ταξικής πάλης και τις δυνάμεις που προωθούν και υπερασπίζονται την ταξική γραμμή μέσα στο εργατικό κίνημα, παλεύουν μέχρι τέλους για την κατάργηση της εκμετάλλευσης. Έχουν το ΠΑΜΕ και τα 20 χρόνια ζωής και δράσης του, με σταθερό μέτωπο απέναντι σε κυβερνήσεις, εργοδότες, συμβιβασμένους συνδικαλιστές και κριτήριο πάντα τις εργατικές ανάγκες και συμφέροντα, με προσανατολισμό τη χειραφέτηση των εργαζόμενων. Όσο οι εργαζόμενοι αξιοποιούν αυτά τα όπλα, όσο προχωρά και δυναμώνει η οργάνωσή τους παντού, μέσα στους χώρους δουλειάς, όσο παίρνουν τα εργατικά συνδικάτα στα δικά τους χέρια, το εργατικό κίνημα θα βρίσκεται ένα βήμα μπροστά.
Νίκος Κιουτσούκης, Γεν. Γραμματέας ΓΣΕΕ, Πρόεδρος ΔΑΚΕ Ι.Τ.
Ποια είναι τα αίτια της κρίσης στη ΓΣΕΕ; Γιατί εκδηλώνεται τώρα;
O διορισμός Προσωρινής Διοίκησης στη ΓΣΕΕ ως συνέπεια της αδυναμίας πραγματοποίησης του 37ου Συνεδρίου της λόγω εκτεταμένων επεισοδίων, βιαιοτήτων και τραμπουκισμών συνθέτει μια εικόνα κρίσης. Μιας κρίσης, όμως, τεχνητής που “κατασκευάστηκε” από συγκεκριμένους και εξυπηρετεί συγκεκριμένους…
Όταν η ενδυνάμωση του Συνδικαλιστικού Κινήματος είναι ζωτικής σημασίας για την ανάκτηση του χαμένου εδάφους, την επαναφορά της κανονικότητας στην αγορά εργασίας, καθώς και την αποδόμηση της παρελκυστικής κυβερνητικής ρητορικής που “τζογάρει” εκλογικά σε κίβδηλους ισχυρισμούς περί εργασιακής δικαιοσύνης και αποκατάστασης του Καθεστώτος Συλλογικών Συμβάσεων, κάποιοι επέλεξαν να επιτεθούν στη Συνομοσπονδία με λύσσα και λάσπη που βασίζεται σε ψευδείς, ανυπόστατες και εύκολα ανατρέψιμες καταγγελίες.
Τα κίνητρα αυτής της στάσης τα γνωρίζουν μόνο οι ηθικοί της αυτουργοί, ούτε καν οι φυσικοί. Την ίδια ώρα κυβέρνηση και ανάλγητοι εργοδότες “τρίβουν τα χέρια τους”.
Στα 9 χρόνια κρίσης, το ΠΑΜΕ -όπως και το ΚΚΕ- δεν “κεφαλαιοποιήσαν” τη δικαιολογημένη αντίδραση και οργή των εργαζομένων ούτε ως ψήφο διαμαρτυρίας. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, μάλιστα, βαίνουν διαρκώς μειούμενες. Η πτώση θα αποτυπώνονταν και στα αποτελέσματα του Συνεδρίου που απέτρεψαν. Στα 20 χρόνια του ως τριτοβάθμιος συνδικαλιστικός φορέας, χωρίς βέβαια καμία νομική υπόσταση, δεν κατόρθωσε να αγγίξει ούτε το 20% της αντιπροσωπευτικότητας της ΓΣΕΕ!!! Έτσι επιστράτευσαν, το γνωστό στους μηχανισμούς, “κυνήγι μαγισσών”, τη σπέκουλα περί “εργατοπατέρων”, τις άθλιες συκοφαντίες. Το παραμύθι έπρεπε να έχει δράκο…. Αυτή η εκδοχή ερμηνεύει και τη μεταστροφή του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ που άρχισε ξαφνικά να καταγγέλλει συνεδριακές διαδικασίες της ΓΣΕΕ με τις οποίες συμφωνούσε απόλυτα και ακολουθούσε πιστά μέχρι και το προηγούμενο Συνέδριο το 2016…
Υπάρχει ζήτημα ‘νόθων’ αντιπροσώπων και σωματείων- φαντασμάτων; Πως μπορεί να επιλυθεί;
Το μεγαλύτερο μέρος των αντιπροσώπων της ΓΣΕΕ εκλέγονται από συγκροτημένους συνδικαλιστικούς και οργανωμένους εργασιακούς χώρους όπου οι διαδικασίες είναι διαφανείς και δεν υπάρχουν περιθώρια νοθείας. Εκεί τα ποσοστά του ΠΑΜΕ δεν ξεπερνούν το 3%.
Αντιθέτως, σε κάποιους εξαιρετικά φθίνοντες ή υπό εξαφάνιση κλάδους, η αύξηση μελών στα Σωματεία είναι εξωπραγματική ενώ τα ποσοστά του ΠΑΜΕ σε αυτά και στις Ομοσπονδίες που εκφράζονται, είναι σταλινικά. Ως δια μαγείας, στις αρχαιρεσίες συμμετέχουν όλοι και… ψηφίζουν όλοι ΠΑΜΕ (100%). Ο αριθμός των ψηφισάντων σε επίπεδο κλάδου αποκλίνει κατά πολύ από τον αριθμό των εργαζομένων που προκύπτει από υπηρεσίες ΣΕΠΕ, ΕΦΚΑ, σύστημα ΕΡΓΑΝΗ κ.λπ. Οι μεταφερόμενες “ταξιαρχίες” δεν ανήκαν ποτέ στη ΔΑΚΕ Ι.Τ. Ο νοών νοείτω…
Αναφορικά με τις καταγγελίες του ΠΑΜΕ, κάποιες είναι έωλες, άλλες εκδικάστηκαν στα δικαστήρια και άλλες αντιβαίνουν στο Καταστατικό της ΓΣΕΕ, στη σύνταξη και τις τροποποιήσεις του οποίου ήταν πρωταγωνιστές. Εάν υιοθετούνταν οι αιτιάσεις τους θα εγείρονταν σοβαροί λόγοι ακυρότητας του Συνεδρίου. Για τα υπόλοιπα, προσφυγή στην Επιτροπή Ελέγχου Πληρεξουσίων και στο κυρίαρχο σώμα του Συνεδρίου. Αυτό θα πράξει και η ΔΑΚΕ αφού διατηρούμε επιφυλάξεις για τη νομιμότητα κάποιων συνέδρων.
Το ζήτημα της διαφάνειας και της συνδικαλιστικής αρτιότητας στις αρχαιρεσίες είναι κομβικό. Σε αυτή την κατεύθυνση προτείνουμε δύο άξονες:
α) Καθολική συμμόρφωση των οργανώσεων με το Καταστατικό της ΓΣΕΕ, σεβασμός στο Ν.1264/82, προσφυγή στη Δικαιοσύνη και αποδοχή των αποφάσεών της.
β) Έκδοση Συνδικαλιστικού Βιβλιαρίου, δημιουργία Ηλεκτρονικών Μητρώων Σωματείων, καταγραφή και δυνατότητα ταυτοποίησης κάθε εργαζόμενου που ψηφίζει με τον μοναδικό αριθμό ΑΜΚΑ.
Ποιος απορρίπτει αυτή τη λύση; Το ΠΑΜΕ φυσικά!
Είναι αυτή η βαθύτερη κρίση στην (πρόσφατη) ιστορία της ΓΣΕΕ- σηματοδοτεί ένα ‘τέλος εποχής’ για την ΓΣΕΕ και το συνδικαλιστικό κίνημα; Τι πρέπει να αλλάξει μέσα στο κίνημα για να ξεπεραστεί η κρίση;
Ξεκινώντας με την ιστορία, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε τη σημαντικότατη προσφορά του Κομμουνιστικού Κόμματος στην ίδρυση και μαζικοποίηση της ΓΣΕΕ, καθώς και στην εμπέδωση του Συνδικαλιστικού Κινήματος στην Ελλάδα.
Η κρίση θεσμών, όψη της πολύπλευρης κρίσης, σε συνδυασμό με την απορρύθμιση του Εργατικού Δικαίου που επέφερε την αποδυνάμωση του ρόλου των Συνδικάτων σε καθοριστικές διαδικασίες διαμόρφωσαν συνθήκες κρίσης και στη ΓΣΕΕ. Διαχρονικές αδυναμίες, στρεβλώσεις, αστοχίες και μεμονωμένες προκλητικές συμπεριφορές σε ευθεία σχέση με την επώαση του κοινωνικού αυτοματισμού τροφοδότησαν την περιδίνηση. Σε ένα βαθμό πληρώσαμε και τους “λογαριασμούς” των προηγούμενων γενιών. Καθώς υπερβαίνουμε αυτή την κατάσταση, έρχεται η τεχνητή αυτή κρίση… Ο διορισμός Διοίκησης συνειρμικά μας γυρνάει στο 1985 ανοίγοντας μια γκρίζα σελίδα, για αυτό και η διενέργεια Συνεδρίου είναι άμεση και επιτακτική. Τα ερωτήματα και τα ερωτηματικά είναι πολλά…
Η ΓΣΕΕ ως πλουραλιστικό Συνδικάτο στεγάζει ετερόκλητές ιδεολογικοπολιτικά δυνάμεις. Αυτό το προτέρημα γεννά και εντάσεις. Άλλο, όμως, κριτική, διαφωνία ή λεκτική σύγκρουση, και άλλο βία.
Η συγκυρία επιβάλλει την αποκομματικοποίηση του Συνδικαλιστικού Κινήματος. Παρατάξεις, άλλωστε, κομματικά φερέφωνα, συνδικαλιστικοί βραχίονες ή κλακαδόροι του στενού κομματικού πυρήνα μόνο φθορά προκαλούν. Παράλληλα, η οργανωτική ανασυγκρότηση, ο εκσυγχρονισμός της λειτουργίας, η διείσδυση σε νέες κατηγορίες εργαζομένων, ο σεβασμός του Ν.1264/82, οι τεκμηριωμένες και ρεαλιστικές θέσεις, η πλαισίωση των παραδοσιακών με νέες μορφές αγώνα, η ενίσχυση της κινηματικής διάστασης και ο περιορισμός της γραφειοκρατίας συνιστούν τους κύριους πυλώνες ενός οδικού χάρτη.
“Τέλος” και Συνδικάτα είναι έννοιες ασύμβατες… Όσο θα υπάρχει κοινωνική ανισότητα και εκμετάλλευση, ο θεσμός των Συνδικάτων θα παραμένει ζωντανός εκφράζοντας τον αγώνα του κόσμου της εργασίας για ένα δικαιότερο αύριο.
Θάνος Βασιλόπουλος, αναπληρωτής πρόεδρος της ΓΣΕΕ και επικεφαλής της παράταξης Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση
Ποια είναι τα αίτια της κρίσης στη ΓΣΕΕ; Γιατί εκδηλώνεται τώρα;
Η κρίση των μνημονίων στη χώρα μας, μια τεράστια κρίση όχι μόνο στην οικονομία αλλά και σε όλες τις δομές της κοινωνίας μας, ανέδειξε και έφερε στην επιφάνεια- και μάλιστα με εκκωφαντικό τρόπο- την τεράστια κρίση στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Ένα συνδικαλιστικό κίνημα που πριν το 2010 λειτουργούσε με τον αυτόματο πιλότο, επικαθήμενο στη ραστώνη της δεδομένης και κατοχυρωμένης ύπαρξης και λειτουργίας του, στηριζόμενο όχι στην δύναμη των μελών του και στα αποτελέσματα της δράσης του, αλλά στην αλλοτριωμένη μορφή της ύπαρξης του, όπως εκφραζόταν από την πλειοψηφία της διοίκησης του (από τις κυρίαρχες δυνάμεις ΠΑΣΚΕ – ΠΑΜΕ – ΔΑΚΕ).
Δυνάμεις που με βάση συμφωνίες μεταξύ τους είχαν «μοιράσει και οριοθετήσει την περιοχή», λειτουργώντας έτσι το συνδικαλιστικό κίνημα όχι στην κατεύθυνση της ταξικής αντίληψης και εξυπηρέτησης των εργαζομένων και της τάξης που εκπροσωπούσαν, αλλά στην εξυπηρέτηση της κομματικής ύπαρξης- έχοντας μετατρέψει τα συνδικάτα ουσιαστικά σε βραχίονα των κομμάτων, εγκαταλείποντας τον διεκδικητικό τους ρόλο και την επαφή με τους εργαζόμενους και δημιουργώντας μηχανισμούς αναπαραγωγής. Έτσι τα συνδικάτα αποδυναμώθηκαν και απλώς υπήρχαν- δεν κατέρρεαν γιατί στηρίζονταν σε ένα νομικό πλαίσιο που κατοχύρωνε την ύπαρξη τους (Ν. 1264/82, Ν1876/92 κλπ)
Χαρακτηριστικά να αναφέρω ότι το ΠΑΜΕ πριν την κρίση σε συνδικάτα που είχε στην επιρροή του (φάρμακο, οικοδόμοι, κλωστοϋφαντουργοί, μέταλλο, λογιστές κλπ), ποτέ δεν κατόρθωσε να υπογράψει ΣΣΕ με τις αντίστοιχες εργοδοτικές οργανώσεις συγκρουόμενο μαζί τους και επιβάλλοντας τους όρους του, στηριζόμενο στην δύναμη των μελών του στους αντίστοιχους κλάδους- αφού αυτή ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη σε σχέση με αυτή που αποτυπώνονταν στα χαρτιά. Έτσι λοιπόν κατέφευγε στον ΟΜΕΔ εξασφαλίζοντας εκ του ασφαλούς τις Συλλογικές Συμβάσεις εργασίας- αφού μάλιστα τον κατήγγειλε σαν όργανο του συστήματος, έχοντας έτσι εξασφαλίσει «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο».
Ενώ λοιπόν αυτά συνέβαιναν στα «λιμνάζοντα ύδατα» των συνδικάτων ήρθε η κρίση και τα μνημόνια, η οποία σάρωσε τα πάντα ανατρέποντας και καταργώντας ότι υπήρχε (ΣΣΕ, συντάξεις, δικαιώματα κλπ), δημιουργώντας ένα νέο τοπίο αποπνικτικό και απαγορευτικό για την ύπαρξη και λειτουργία των μέχρι τώρα συνδικάτων.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν και να ερμηνεύσουν τον Αρμαγεδδώνα που ερχόταν αφού λειτουργούσαν στον μικρόκοσμο της ύπαρξης τους.
Αντί λοιπόν να οργανώσουν την πάλη και την αντίστασή τους, δημιουργώντας συμμαχίες με όλες εκείνες τις δυνάμεις της κοινωνίας που πλήττονταν, μεταφέροντας τον αγώνα στην γενεσιουργό αιτία και καθοδηγώντας το κίνημα σε αυτή την κατεύθυνση, αντέδρασαν μεμονωμένα και φοβικά. Προσπάθησαν να ανατρέψουν τα αποτελέσματα της επίθεσης αυτής λες και επρόκειτο για μια απλή μείωση στους μισθούς και τις συντάξεις και όχι για συνολική κατάργηση όλων όσων γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Και φυσικά απέτυχαν.
Υπάρχει ζήτημα ‘νόθων’ αντιπροσώπων και σωματείων- φαντασμάτων; Πως μπορεί να επιλυθεί;
Θα ήταν στρουθοκαμηλισμός να αρνηθούμε την ύπαρξη νόθων αντιπροσώπων αλλά και σωματείων φαντασμάτων στο συνδικαλιστικό κίνημα- και αυτό είναι φυσικό αφού τα συνδικάτα λειτουργούσαν σαν μηχανισμοί αναπαραγωγής μηχανισμών στο μεγάλο σύνολο τους. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε κάθε συνέδριο της ΓΣΕΕ με βάσει συμφωνίες των κυρίαρχων παρατάξεων αφαιρούνταν αντιπρόσωποι για αποδεδειγμένες νοθείες.
Είναι αυτή η βαθύτερη κρίση στην (πρόσφατη) ιστορία της ΓΣΕΕ- σηματοδοτεί ένα ‘τέλος εποχής’ για την ΓΣΕΕ και το συνδικαλιστικό κίνημα; Τι πρέπει να αλλάξει μέσα στο κίνημα για να ξεπεραστεί η κρίση;
Στην αδυναμία του να αντιμετωπίσει την κρίση και την τεράστια ήττα που δέχθηκε το συνδικαλιστικό κίνημα μαζί την απαξίωση που έφερε αυτή, ήρθε να προστεθεί και η επίθεση που δέχθηκε από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ. Το ΠΑΜΕ θεώρησε στην αρχή της κρίσης ότι είχε μια καταπληκτική ευκαιρία να βγει στην επιφάνεια, προβάλλοντας στους εργαζόμενους αλλά και στην κοινωνία, σαν τον μοναδικό εκφραστή των συμφερόντων του λαού και της εργασίας απέναντι συλλήβδην σε όλους τους άλλους (ακόμα και τους μέχρι τώρα συνεργαζόμενους και συνδαιτυμόνες), χαρακτηρίζοντας τους πουλημένους και συμβιβασμένους.
Πρόβαλε, λοιπόν, την τακτική ‘καμία συνεργασία’, ούτε καν κάθοδο σε κοινές συγκεντρώσεις με τα λεγόμενα ταξικά μιάσματα. Και βέβαια ούτε η κρίση αντιμετωπίσθηκε και η ήττα ήταν τεράστια για το συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και για τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ που απομονώθηκαν και συρρικνώθηκαν- αφού όχι μόνο δεν κατάφεραν με αυτή τη τακτική της λάσπης και της απαξίωσης να έχουν κανένα αποτέλεσμα αλλά έφεραν και ακέραια την ευθύνη για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και την απαξίωση του.
Σε αυτή τη λογική και εν όψει των νέων εξελίξεων, αφού πλέον ανοίγει μια προοπτική για υπογραφή και επέκταση των Συμβάσεων, αλλά και εν όψει των εκολογοαπολογιστικών συνεδρίων και της καταγεγραμμένης συρρίκνωσης του, το ΠΑΜΕ, πανικόβλητο από την προοπτική που ερχόταν και την πιθανή εξαφάνισή του- αφού ούτε συμβάσεις θα μπορούσε να υπογράψει, ούτε να υποστηρίξει την προβαλλόμενη μοναδικότητα του, αποφάσισε (προκειμένου να διασωθεί) να διαλύσει τα συνδικάτα. Ούτως ή αλλιώς, κατά την λογική του, με την δράση τους «εξανθρώπιζαν το σύστημα» ενώ αυτοί θέλουν να το τσακίσουν και να το αλλάξουν. Ανέβασαν λοιπόν “στροφές” και λειτουργώντας με «όρους Ρουβίκωνα», βαφτίζοντας όλους τους άλλους απαξιωτικά σαν συνδικαλιστική μαφία, απαγορεύουν την δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων και προσπαθούν να βάλουν τέλος στον θεσμό.
Διαλύουν λοιπόν τα συνέδρια, δημιουργώντας ουσιαστικά προϋποθέσεις διάλυσης των ίδιων των συνδικάτων.
Τέλος εποχής λοιπόν για τα συνδικάτα και την ΓΣΕΕ; Δε νομίζω- τέλος, ίσως, αντιλήψεων και λειτουργίας που είναι αναντίστοιχη με τις ανάγκες του σήμερα. Τα συνδικάτα στα εκατό χρόνια της ζωής τους επιβίωσαν και θα επιβιώσουν