Η πρόσφατη έξαρση στις επαφές της Τουρκίας και της Δύσης, με αφορμή τον ισχυρισμό περί υποστήριξης τρομοκρατικών ομάδων, γεννά έντονες ανησυχίες για το είδος των μελλοντικών σχέσεων σε επίπεδο κρατών, αλλά και για την πιθανότητα μετουσίωσης του πολέμου κατά της τρομοκρατίας σε διακρατικό πόλεμο.
Οι ισχυρισμοί της Τουρκίας, ότι οι ΗΠΑ υποστηρίζουν και εκπαιδεύουν τρομοκράτες, καθώς επίσης και ο προφητικός στοχασμός από μέρους του Προέδρου Ερντογάν πως η Ευρώπη πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε πεδίο βανδαλισμών, προκαλεί ανησυχίες και προβληματισμούς σχετικά με το σκηνικό που πρόκειται να διαμορφωθεί στο Διεθνές Σύστημα.
Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, ο οποίος φέρει την έναρξή του από το 2001 και ο οποίος μέχρι στιγμής είχε ως αντικείμενο καταπολέμησης ομάδες που εκδήλωναν τρομοκρατική δράση, φαίνεται πως σταδιακά εξελίσσεται και μεταμορφώνεται σε μια αντιπαράθεση με καθαρά διακρατικό χαρακτήρα και περιεχόμενο.
Μέχρι στιγμής, η Διεθνής Κοινότητα έχει έρθει σε επαφή με είδη πολέμων που ξεφεύγουν από την ιδιότητα των κρατών, συμπεριλαμβάνοντας μη κρατικούς δρώντες, ή ακόμη και είδη πολέμων στους οποίους τα κράτη είχαν ρόλο υποκινητή, όπως είναι ο πόλεμος δια αντιπροσώπων.
Σήμερα, η διαμόρφωση των εξελίξεων υποδεικνύει μια αυξανόμενη τάση μεταβολής των ως άνω πολεμικών ειδών, τα οποία ενδέχεται να δώσουν τη θέση τους σε μια ανοιχτή, διακρατική διαμάχη. Ενώ μέχρι στιγμής, στην αντιμετώπιση τρομοκρατικών απειλών, οι Μεγάλες Δυνάμεις κατείχαν ρόλο δικαστή, σήμερα αντιμετωπίζουν οι ίδιες κατηγορίες περί υποστήριξης ομάδων που θεωρούνται τρομοκρατικές.
Η μετάβαση από την ιδιότητα του τιμωρού στη θέση του κατηγορούμενου, αναμφισβήτητα, προκαλεί σαφή ερωτηματικά σχετικά με τον τρόπο που εκείνα πρόκειται να αντιδράσουν, αλλά και με την πολιτική που θα κλιθούν να λάβουν οι κατήγοροί τους.
Μάλιστα, το γεγονός πως η Τουρκία, ένα μέλος του ΝΑΤΟ, καταφέρεται εναντίον δρώντων που θεωρητικά βρίσκονται στον ίδιο στρατηγικό προσανατολισμό με εκείνη, δημιουργεί απορίες ακόμη και για το μέλλον του Οργανισμού αυτού καθ’ αυτού. Ας μην λησμονούμε άλλωστε το γεγονός πως το ίδιο ΝΑΤΟ έχει ήδη θέσει ζητήματα αμφισβήτησης προς την αξιοπιστία της Άγκυρας εντός της Συμμαχίας.
Η επιθετική ρητορική της Τουρκίας απέναντι σε διαχρονικά, θεωρητικούς της συμμάχους αποτελεί μια καθ’ όλα ανησυχητική εξέλιξη. Ένα πιθανό, ολικό χάσμα της Τουρκίας με τη Δύση είναι ένα γεγονός, το οποίο θα αποσταθεροποιήσει εντελώς τις ισορροπίες του Διεθνούς γίγνεσθαι. Εάν θέσουμε ως δεδομένη και την υποστήριξη του καθεστώτος Άσαντ από τη Ρωσία, αλλά και την αντίστοιχη υποστήριξη της Τουρκίας σε μέλη του Συριακού Εθνικού Στρατού, τότε η εικόνα που σχηματίζεται φέρνει την Τουρκία σε δεινή και δύσκολη θέση, εάν δεν επιλέξει άμεσα την τακτική της οπισθοχώρησης.
Σε κάθε περίπτωση, οι ισχυρισμοί της Τουρκίας, ακόμη κι αν δεν συνεχιστούν, σίγουρα καλλιεργούν το έδαφος για την έναρξη μιας νέας περιόδου στις Διεθνείς Σχέσεις. Η τοποθέτηση μιας Μεγάλης Δύναμης στο στόχαστρο της τρομοκρατίας θα μπορούσε να αποτελέσει και την μετεξέλιξη του πολέμου δια αντιπροσώπων, ή ακόμη καλύτερα, την ολοκλήρωση του κύκλου του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, καταλήγοντας στον τελικό αποδέκτη, δηλαδή, στο ίδιο το κράτος. Με αυτό τον τρόπο, η κατηγοριοποίηση ενός πολέμου στο αντίστοιχο είδος της, μεταλλάσσεται σε αίτιο και παράγοντα που καθορίζει το σύγχρονο και κυρίαρχο είδος πολέμου, δηλαδή τον διακρατικό.
Καταλήγοντας, κλείνουμε με την αισιόδοξη προοπτική πως οι παραπάνω ισχυρισμοί αποτελούν την χείριστη εκδοχή της μετεξέλιξης των Διεθνών Σχέσεων και πως οι Μεγάλες Δυνάμεις θα καταφέρουν τελικά να πετύχουν την αναδιάταξη της ισχύος τους μέσα από μια λιγότερο επιβλαβή και επικίνδυνη μέθοδο.