Να λοιπόν που το 14ο κύπελλο Τσάμπιονς Λιγκ που σήκωσε η Ρεάλ Μαδρίτης έχει ονοματεπώνυμο και μάλιστα, τριπλό.
Θα ήθελα πάρα πολύ σήμερα να αναφερόμαστε σε συστήματα, φάσεις, αναλύσεις και όλα εκείνα που συνθέτουν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, όπως αναμέναμε ή θα θέλαμε να κάναμε μετά από ένα ματς μεταξύ της Ρεάλ και της Λίβερπουλ.
Όμως δεν γίνεται να το κάνουμε αυτό. Και πως θα μπορούσαμε άλλωστε να ξεπεράσουμε πρώτα απ’ όλα τον Τιμπό Κουρτουά, τον γκολκίπερ της Ρεάλ, ύψους δύο μέτρων. Αυτόν που δεν ξεπέρασαν οι επιθετικοί των πολλών εκατομμυρίων της Λίβερπουλ, πως λοιπόν θα το κάνω εγώ.
Σε όλο το πρώτο μέρος του χθεσινού αγώνα, μόνος του κράτησε τους αντίπαλους επιθετικούς στο σφυροκόπημα που εξαπέλυσε η Λίβερπουλ. Αλλά και στο δεύτερο όταν βρέθηκαν απέναντί του παίκτες της αξίας του Σαλάχ και του Μανέ και όλων των άλλων, αυτός δεν κάμφθηκε και τους αντιμετώπισε πάλι σώζοντας την ομάδα του και κρατώντας το 1-0 που ήδη είχε γίνει. Είναι μεγάλη υπόθεση για μία ομάδα να έχει έναν γκολκίπερ που εμπνέει σιγουριά και εμπιστοσύνη. Τεράστια θα έλεγα, όχι απλά μεγάλη.
Tο δεύτερο πρόσωπο που θα πρέπει να αναφερθούμε είναι ο «μίδας» Κάρλο Αντσελότι. Ο άνθρωπος που έφθασε πλέον τις τέσσερις κατακτήσεις στο θεσμό. Δύο με τη Μίλαν όταν ήταν προπονητής της το 2003 και το 2007 και δύο με τη Ρεάλ το 2014 και τώρα το 2022. Ο προπονητής αυτός άλλαξε πάλι τη Ρεάλ. Την έκανε να πάρει το πρωτάθλημα περίπατο και φυσικά το Τσάμπιονς Λιγκ και μάλιστα αυτή τη φορά χωρίς «γκαλάκτικος», χωρίς δηλαδή να έχει μαζέψει τα μεγαλύτερα ονόματα στον πλανήτη στην ομάδα του. Σίγουρα χθες ο Εμπαμπέ να σκέφτηκε ότι ίσως έκανε και λάθος που τελικά δεν πήγε στη Ρεάλ, αλλά έμεινε στην Παρί Σεν Ζερμέν.
Από τις αναφορές μου δεν θα μπορούσε να μείνει έξω ο Βινίσιους που ήταν αυτός που έδωσε τη νίκη με το μοναδικό γκολ του αγώνα. Όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά γιατί στο ματς σημειώθηκε ένα γκολ, το πέτυχε αυτός έστω και αν ήταν εύκολο και αυτό έδωσε το τρόπαιο στη Ρεάλ.
Τέλος θα πρέπει να μιλήσουμε για τη ίδια τη Ρεάλ. Το χθεσινό ματς θα πρέπει να γίνει μάθημα σε πολλούς και ο λόγος είναι απλός.
Όταν έχεις απέναντί στου τη Ρεάλ και είσαι η Λίβερπουλ ή όποια άλλη ομάδα, σε έναν τελικό και στο πρώτο μέρος μπορείς να την «σκοτώσεις» δηλαδή να σημειώσεις γκολ, πρέπει να το κάνεις και να μη χάνεις ευκαιρίες. Σε διαφορετική περίπτωση θα βρει εκείνη μία και θα το κάνει.
Ήδη από το πρώτο μέρος πολλοί θα κατάλαβαν ότι κάτι τέτοιο θα γίνει, όταν στη μοναδική επίθεση που έκανε η Ρεάλ, σημείωσε γκολ με τον Μπενζεμά, άσχετα ότι μετά από αρκετή εξέταση αυτό κρίθηκε ως οφσάϊντ.
Εγώ προσωπικά εκεί σκέφτηκα, ότι έρχεται το κακό για τη Λίβερπουλ. Η ομάδα του Κλοπ έφτανε με μεγάλη ευκολία έξω από την περιοχή της Ρεάλ, αλλά εκεί το κάθετο παιχνίδι που συνηθίζει, είχε βρει απέναντί της τείχος και αυτό ήταν ένα κλειδί για τον αγώνα. Το άλλο φυσικά ήταν η αστοχία ή η ατυχία αν θέλετε.
Όλα τα άλλα είναι πλέον ιστορία. Η φανέλα της Ρεάλ είναι βαριά και όποιος δεν το καταλαβαίνει το πληρώνει. Όταν μπορείς πρέπει να σκοράρεις και να την τελειώνεις. Θα πει κάποιος φυσικά ότι και η Λίβερπουλ ήθελε να σημειώσει γκολ αλλά δεν τα κατάφερε. Ακριβώς. Γι’ αυτό είχαμε και αυτό το τελικό αποτέλεσμα.