Τα βασανιστήρια και οι μαζικές σφαγές αμάχων αλαουιτών και χριστιανών στη Συρία αποτελούν όνειδος που καταδεικνύει την μοίρα των λαών στην περιοχή μας στην πολυ-πολική περίοδο χάους μετά την απόσυρση της αμερικανικής ισχύος από την Μέση Ανατολή. Ανεξαρτήτως του αν οι ομάδες των σφαγέων ελέγχονται ή όχι από το καθεστώς Τζουλιάνι, η Συρία μετά την Λιβύη εξελίσσεται σε failed state με επαπειλούμενη νέα ανθρωπιστική κρίση όπως αποτυπώνεται στην Κοινή δήλωση των Πατριαρχών της Συρίας.
Το ενδεχόμενο αδρανοποίησης του Κουρδικού παράγοντα και της σύμπλευσης του με το νέο καθεστώς ενέχει τον κίνδυνο επανενεργοποίησης των τζιχαντιστικών οργανώσεων οι οποίοι θα απελευθερωθούν από τις φυλακές που σήμερα φυλάσσουν οι Κούρδοι. Κρίσιμος παράγοντας ο βαθμός σύμπλευσης του Κουρδικού PKK με τις απαράδεκτες παραινέσεις του ιστορικού ηγέτη του Αμντουλάχ Οτσαλάν περί κατάθεσης των όπλων και συμφιλίωσης Κούρδων και Τούρκων σ’ ένα κοινό έθνος!
Ενώπιον αυτών των αρνητικών εξελίξεων η ελληνική διπλωματία οφείλει ν’ αναπτύξει συγκεκριμένο ρόλο, υπενθυμίζοντας τους ιστορικούς δεσμούς του Ελληνισμού με την περιοχή από την περίοδο του Βυζαντίου. Αντί των ευχολογίων των ανακοινώσεων του ελληνικού ΥΠΕΞ περί υποστήριξης της συνύπαρξης των διαφορετικών εθνοτήτων στη Συρία, απαιτείται άμεσα η αποστολή μεταγωγών και αεροσκαφών στην Κύπρο προκειμένου να παρασχεθεί ανθρωπιστική βοήθεια σε χριστιανικούς πληθυσμούς που κινδυνεύουν από μαζική σφαγή. Η Ελληνική Κυβέρνηση θα πρέπει να καταγγείλει στην Ευρωπαϊκή Ένωση τον ρόλο της Τουρκίας και ιδιαιτέρως των Καλίν και Φιντάν που υποδαυλίζουν τα σουνιτικά δίκτυα της Συρίας, συμπλέοντας με τις αντι-τουρκικές δυνάμεις στην Μέση Ανατολή.
Η δε επίσημη εκκλησία και οι ορθόδοξοι της χώρας καλό θα ήταν να οργανώσουν καμία πορεία διαμαρτυρίας προς το υπουργείο Εξωτερικών δείχνοντας έμπρακτα την ευθιξία τους στις μαζικές σφαγές χριστιανικών πληθυσμών στην Σύρια, όπως αντίστοιχα στην Ουκρανία από τους βομβαρδισμούς του Πούτιν, αντί να σχίζουν τα ιμάτια τους για τους προσβλητικούς πίνακες στην Πινακοθήκη της Αθήνας.