Πόσο ισορροπημένος μπορεί να είναι ένας απολογισμός έτους μόνο με τα καλά, χωρίς τις αστοχίες και τις αποτυχίες; Λίγο πριν από το φινάλε του 2022, με τη σεζόν των κινηματογραφικών βραβείων να έχει εκκινήσει και επισήμως -και μετά από λίστες και λίστες με τις «δέκα καλύτερες ταινίες» που έχουν κυκλοφορήσει τις τελευταίες ημέρες (αν όχι εβδομάδες),- ήρθε η ώρα να στρέψουμε τον φακό στη διπλανή στήλη. Τη λιγότερο δημοφιλή.
Δύο έγκριτοι κριτικοί κινηματογράφου, ο Όουεν Κλάιμπερμαν και ο Πίτερ Ντεμπρούζ, επιλέγουν για το Variety τις χειρότερες ταινίες του 2022, καταρτίζοντας έκαστος το δικό του αρνητικό Top 5, με απόλυτη επίγνωση, όπως γράφουν, ότι «όταν οι κριτικοί καταθέτουμε αρνητικές κριτικές, μας αποκαλούν συχνά “κακούς”» [ή κακόβουλους, έως και μοχθηρούς]. «Εάν νομίζετε ότι είμαστε κακοί, ας είναι. Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε απλά ακριβείς».
Από τις πέντε συν πέντε ταινίες που ακολουθούν, μία έχει βραβευτεί στο Φεστιβάλ Βενετίας, άλλες έχουν διάσημους πρωταγωνιστές, κάποιες σήκωσαν θύελλα -ναι, στη λίστα είναι το «Blonde»- και κάποιες πέρασαν κάτω από το ραντάρ. Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν διαφωνείς κανείς, η λίστα έχει ενδιαφέρον.
Οι 5 χειρότερες ταινίες του 2022 κατά τον Όουεν Κλάιμπερμαν:
1. Amsterdam
«Τοποθετημένο στην Αμερική της δεκαετίας του 1930, το “Άμστερνταμ” αποκαλύπτει τον Κρίστιαν Μπέιλ, τον Τζον Ντέιβιντ Ουάσιγκτον και τη Μάργκοτ Ρόμπι σε ένα από τα λιγότερο καυτά ερωτικά τρίγωνα που έχουμε δει -αλλά η αληθινή πλοκή αφορά μια απόπειρα φασιστών να καταλάβουν την εξουσία, γεγονός που συνέβη πραγματικά. Μέχρι να φτάσει η ταινία εκεί, εύχεστε ο Ράσελ να είχε απλά ξεκινήσει από την αρχή με αυτήν την πραγματικότητα», γράφει ο Κλάιμπερμαν για «το παράξενο φιάσκο του Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ», όπως χαρακτηρίζει την ταινία, που αφηγείται πώς ένας γιατρός, ένας δικηγόρος και μία νοσοκόμα, που κατηγορούνται άδικα για ένα φόνο, βρίσκονται ξαφνικά μπλεγμένοι σε μία απίστευτη υπόθεση συνωμοσίας.
2. Minions: The Rise of Gru / Minions: Η Άνοδος του Γκρου
«… Αλλά ακόμα και για τον κάποτε θαυμαστή των “Minions”, τα καλωσορίσματα έχουν εξαντληθεί, το ίδιο και ο Γκρου, που παρουσιάζεται εδώ ως ένας 11χρονος που ονειρεύεται να γίνει σούπερ κακός… όμως αυτό είναι όλο το πρόβλημα. Έχει ήδη αποφασίσει τι θα γίνει, αφαιρώντας από την ιστορία τον παράγοντα ‘ανόδου’ της και κάνοντας τον Γκρου να φαίνεται σαν να ήξερε πάντα ότι το πεπρωμένο του ήταν να γίνει φιγούρα σε φαστ φουντ».
Η ταινία, που έκανε πρεμιέρα στους ελληνικούς κινηματογράφους τον περασμένο Αύγουστο, είναι η πέμπτη της γνωστής σειράς κινουμένων σχεδίων -με τις προηγούμενες να έχουν κάνει 3,7 δισεκατομμύρια δολάρια εισπράξεις.
«… Τιμοτέ Σαλαμέ και Τέιλορ Ράσελ εμφανίζονται ως κανίβαλοι που δεν είναι ζόμπι (είναι στ’ αλήθεια ωραίοι! και σέξι! και βαρετοί!) […] Έχουμε περισσότερο από αρκετό χρόνο για να δούμε τις υπερμεγέθεις τρύπες στα τζιν του Σαλαμέ που αποκαλύπτουν μία σειρά από κόκαλα σχεδόν τόσο γυμνά όσο το σενάριο», γράφει ο Κλάιμπερμαν, προσθέτοντας ότι «το κοινό ανακάλυψε ότι για δύο ώρες και δέκα λεπτά, στην πραγματικότητα, δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα».
Η ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο («Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου») που απέσπασε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο φετινό Φεστιβάλ Βενετίας, είναι η ιστορία αγάπης ανάμεσα στην Μάρεν (Τέιλορ Ράσελ), μία νεαρή γυναίκα που μαθαίνει πως να επιβιώνει στο περιθώριο της κοινωνίας, και τον Λι (Τιμοτέ Σαλαμέ), έναν ακραίο και στερημένο τυχοδιώκτη, οι οποίοι συναντιούνται και ενώνονται για μια οδύσσεια χιλιομέτρων που τους οδηγεί στις περιφερειακές διαδρομές, στα κρυφά περάσματα και στις παγίδες της Αμερικής του Ρόναλντ Ρίγκαν.
4. Firestarter / Πύρινη Οργή
«… Γιατί να κάνεις το ριμέικ μια από τις χειρότερες κινηματογραφικές μεταφορές έργου του Στίβεν Κινγκ στα 80s; Για να αποδείξεις ότι μπορείς να κάνεις μια ακόμα χειρότερη εκδοχή της […] Τα σκηνικά εκρήγνυνται σε τεράστιες φλόγες, αλλά η ταινία δεν παίρνει ποτέ φωτιά».
Νέα διασκευή του κλασικού θρίλερ του Στίβεν Κινγκ, με ένα κορίτσι το οποίο διαθέτει πυροκινητικές δυνάμεις και αγωνίζεται να προστατεύσει την οικογένειά της και τον εαυτό της, από τις απειλητικές δυνάμεις που επιδιώκουν να τη συλλάβουν και να την ελέγξουν. Για περισσότερο από δέκα χρόνια οι γονείς της, Άντι και Βίκι ζουν μια διαρκή καταδίωξη, απελπισμένοι να κρύψουν την κόρη τους, Τσάρλι. Το μυθιστόρημα μεταφέρθηκε πρώτη φορά στο σινεμά το 1984 με πρωταγωνίστρια τη μικρή τότε Ντρου Μπάριμορ.
5. Three Thousand Years of Longing / Τρεις χιλιάδες χρόνια προσμονής
«Ο Τζορτζ Μίλερ είναι ένας οραματιστής σκηνοθέτης όταν γυρίζει τις ταινίες Mad Max. Τον υπόλοιπο καιρό, όχι τόσο. Η μεγαλειώδης ανούσια διασκευή του διηγήματος της βρετανίδας Αντόνια Σούζαν Μπάιατ με τίτλο The Djinn in the Nightingale’s Eye, είναι ένας πολυεπίπεδος μύθος που ταξιδεύει στο χρόνο και την ιστορία, τον οποίο [ο σκηνοθέτης] υποβιβάζει σε κάτι που μοιάζει με ασφυκτικά γεμάτο παλαιοπωλείο…»
Η δρ. Αλήθεια Μπίνι (Τίλντα Σουίντον) είναι μία ακαδημαϊκός ικανοποιημένη από τη ζωή της, ένα πλάσμα ταγμένο στη λογική. Ενώ βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη για ένα συνέδριο, συναντά ένα Τζίνι (Ίντρις Έλμπα) που της προσφέρει τρεις ευχές με αντάλλαγμα την ελευθερία του. Όμως, η πρόταση του πέφτει πάνω σε δύο εμπόδια. Πρώτον, εκείνη αμφιβάλλει ότι είναι αληθινός και δεύτερον, ούσα ακαδημαϊκός στον τομέα των μύθων και της ιστορίας, γνωρίζει καλά ότι όλες οι διηγήσεις με τις ευχές που εκπληρώνονται δεν έχουν καλό τέλος. Το Τζίνι υπερασπίζεται τη θέση του εξιστορούμενο φανταστικές ιστορίες από το παρελθόν του. Τελικά, την παρασύρει και εκείνη κάνει μια ευχή που εκπλήσσει και τους δύο.
Οι 5 χειρότερες ταινίες του 2022 κατά τον Πίτερ Ντεμπρούζ:
1. Blonde / Η Ξανθιά
Σημειώνοντας κατ’ αρχάς ότι το κάστινγκ δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση όταν καλείσαι να επιλέξεις την ηθοποιό που θα υποδυθεί μία τόσο εμβληματική σταρ όσο η Μέριλιν Μονρόε, ο Πίτερ Ντεμπρούζ γράφει ότι «εκτός από τα ζητήματα προφοράς, η Άνα ντε Άρμας τα καταφέρνει καλύτερα από τους περισσότερους (στη σκηνή όπου αναλύει τη «Magda» του Άρθουρ Μίλερ, είναι στην πραγματικότητα αρκετά καλή).
»Όμως η μονοδιάστατη άποψη του σκηνοθέτη για τη Μέριλιν -ο οποίος περιορίζει την περίπλοκη και άγνωστη αυτή γυναίκα στο status του θύματος-, είναι που κάνει τον ρόλο τόσο ρηχό […] Ακόμη πιο ενοχλητικός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Ντόμινικ χτίζει την επίγευση της αποπνικτικής ιδέας του (αρκετά διαφορετικής από την με περισσότερη ενσυναίσθηση ανάγνωση της Τζόις Κάρολ Όουτς -στο μυθιστόρημα της οποίας βασίστηκε το σενάριο) γύρω από τις διάσημες εικόνες της σταρ, διασφαλίζοντας με ύπουλο τρόπο ότι όποτε στο μέλλον θα βλέπουμε τις φωτογραφίες της Μέριλιν, θα κάνουμε υποσυνείδητα συνειρμούς με αυτό το άσχημο, φειδωλό πορτρέτο».
2. Bigbug
«Φοβάμαι ότι ο Ζαν-Πιερ Ζενέ έχει χάσει εδώ και πολύ καιρό, το mojo του, την έμπνευση του, αλλά εξακολουθεί να είναι μεγάλο όνομα, κάτι που πιθανώς εξηγεί γιατί το Netflix έδωσε το πράσινο φως για αυτή την επιθετικά αστεία κωμωδία που εκτυλίσσεται στο κοντινό μέλλον και διαδραματίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ένα σπίτι των προαστίων που λειτουργεί με ρομπότ. Οι αυτόματες πόρτες έχουν μπλοκάρει, παγιδεύοντάς μας με ένα πλήθος ανυπόφορων χαρακτήρων, κάτι που θα ήταν δυσάρεστο υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, αλλά είναι ιδιαιτέρως επιβλαβές καθώς οι αναμνήσεις από τα lockdown της πανδημίας παραμένουν ακόμη νωπές».
Το 2045, οι άνθρωποι έχουν εκχωρήσει τις εργασίες στην ΤΝ, ακόμη και στο σπίτι της Αλίς, μίας ρομαντικής γυναίκας στη μέση ηλικία η οποία επιμένει να αγαπά πράγματα μιας άλλης εποχής. Όταν τα ρομπότ επαναστατούν τα ανδροειδή της την κλειδώνουν μέσα. Αυτή είναι η σύνοψη της sci-fi σάτιρας του Ζαν-Πιερ Ζενέ, σκηνοθέτη της διάσημης «Αμελί» και πιο πριν του «Delicatessen» (ταινία που συνυπέγραψε με τον Μαρκ Καρό).
3. The Bubble
«Μιλώντας για τις ‘κωμωδίες’ του lockdown, το Netflix είχε άλλη μια φόλα», γράφει ο Ντεμπρούζ αναφερόμενος στην ταινία του Τζαντ Άπαταου, που αφηγείται όλα όσα συμβαίνουν όταν το καστ με το συνεργείο ενός εμπορικού franchise δράσης με ιπτάμενους δεινόσαυρους, προσπαθούν να γυρίσουν ένα σίκουελ ενώ βρίσκονται σε καραντίνα, εγκλωβισμένοι σε ένα πολυτελές αγγλικό ξενοδοχείο. «Χαίρομαι που ο παραγωγός του ‘Bros’ κατάφερε να ξεπεράσει την πανδημία περιτριγυρισμένος από αστείους ανθρώπους, αλλά μέχρι τη στιγμή που η ταινία βγήκε στο Netflix, το αστείο είχε ξεθυμάνει», σχολιάζει ο Πίτερ Ντεμπρούζ, σημειώνοντας ότι η ταινία γύρω από την οποία περιστρέφεται το στόρι, το «Cliff Beasts 6», αποτελεί σαφή αναφορά στις ταινίες «Jurassic World».
4. Spiderhead / Spiderhead: Υπό το βλέμμα της αράχνης
«Ακολουθώντας την παράδοση του Τζέιμς Κάμερον (του οποίου η όχι κακή, αλλά εκπληκτικά κοινότοπη επιστροφή στον πλανήτη Πανδώρα ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση του 2022 για τον υπογράφοντα, θαυμαστή του “Avatar”), ο βετεράνος των ψηφιακών οπτικών εφέ Τζόζεφ Κοζίνσκι, αναλαμβάνει κατά τα φαινόμενα αδύνατες αποστολές. Όταν τα καταφέρνει, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι εντυπωσιακά (βλέπε “Top Gun: Maverick”). Αλλά η μεταφορά του διηγήματος του Τζορτζ Σόντερς γύρω από ιατρικά πειράματα με ουσίες ήταν μία φρικτή επιλογή. Το ίδιο ισχύει και για τους σεναριογράφους (του “Deadpool”) Ρετ Ρις και Πολ Βέρνικ. Η ορίτζιναλ ιστορία που δημοσιεύθηκε στο New Yorker έχει έναν πολύ περίπλοκο τόνο, με δοκιμές φαρμάκων που μπορούν να κάνουν τα άτομα που τα λαμβάνουν να ερωτευτούν αμέσως, ή να δολοφονήσουν, ανάλογα με τη χημική ουσία που εισέρχεται στον οργανισμό τους. Ήταν λάθος η επιλογή του Κοζίνσκι να δώσει στον Κρις Χέμσγουορθ τον ρόλο του τρελού επιστήμονα και να αφηγηθεί αυτό που θα έπρεπε να ήταν ένα χαμηλών τόνων indie σε ένα σκηνικό που μοιάζει με το κρησφύγετο κακού από ταινία του Τζέιμς Μποντ».
5. The 355 / Πράκτορες 355
«Ένα dream cast κορυφαίων γυναικών ηθοποιών -μεταξύ των οποίων η Πενέλοπε Κρουζ, η Λουπίτα Νιόνγκο και η Τζέσικα Τσαστέιν- συνεργάστηκε για να αποδείξει ότι οι ταινίες κατασκοπείας δεν είναι αποκλειστικά ανδρική υπόθεση. Δεν ήταν οι πρώτες που το δοκίμασαν (ο σκηνοθέτης του «La Femme Nikita» Λικ Μπεσόν έχει αφιερώσει ολόκληρη την καριέρα του κάνοντας το ίδιο), αλλά είχαν την κακή τύχη να εμπιστευτούν στη σκηνοθεσία τον Σάιμον Κίνμπεργκ. Είναι ο τύπος που χάλασε την τελευταία ταινία “X-Men” και εδώ, παίρνει ένα καστ γυναικών που βραβεύονται με Όσκαρ και τις κάνει να φαίνονται ανόητες. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να χορογραφήσει σκηνές δράσης και το αποτέλεσμα είναι για γέλια […] Η λύση είναι απλή. Για το σίκουελ προσλάβετε τον Τζόζεφ Κοζίνσκι. Ταιριάζει πολύ καλύτερα στην ευαισθησία και τις δεξιότητές του».
Με πληροφορίες από Variety