Ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει. Ούτε σύστημα. Με αυτή τη λογική, η Νέα Δημοκρατία προσεγγίζει τις επερχόμενες εθνικές εκλογές, διατηρώντας χαμηλούς τόνους, με εικόνα ανωτερότητας (αν και μεμονωμένα στελέχη φλερτάρουν με την έπαρση) και με το πνεύμα του νικητή, που επιτρέπει το προηγούμενο και πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά και οι μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις. Παράλληλα, φαίνεται να αξιοποιεί να επεξεργάζεται, διακριτικά τα θέματα που υπάρχουν στα κόμματα, είτε δεξιά, είτε αριστερά της, στην κατεύθυνση της συσπείρωσης μιας αντι-ΣΥΡΙΖΑ στάσης με στόχο φυσικά την εξασφάλιση της αυτοδυναμίας. Διακριτικά, γιατί αφενός δεν υπάρχει τόσο κρίσιμη ανάγκη, και αφετέρου η «αποψίλωση» αντιπάλων με ενσωμάτωση στελεχών δεν προσφέρει επικοινωνιακά, όπως έδειξε και η πρόσφατη εμπειρία της κυβέρνησης που διατηρήθηκε στην εξουσία, χάρη στην «κορφολόγηση» βουλευτών από Ποτάμι και ΑΝΕΛ. Σε κάθε περίπτωση, ο στόχος της αυτοδυναμίας φαίνεται περισσότερο κοντά και προωθείται με το εξίσου διακριτικό και έξυπνο μήνυμα, «Αυτοδύναμη Ελλάδα».
Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, ο προφανής στόχος είναι η μη αυτοδυναμία της ΝΔ και η μείωση της ψαλίδας, αλλά και η ισχυροποίηση του στον κεντροαριστερό χώρο, προσβλέποντας στην επόμενη ημέρα. Δύσκολη άσκηση. Είναι σαφής η προσέγγιση της μεσαίας τάξης, προτάσσοντας τα «φρέσκα» πρόσωπα και αναδεικνύοντας το κυβερνητικό έργο, αλλά και την προοπτική για το μέλλον με ρητορική που συνδέεται με στοιχεία που μοιάζουν να βρίσκονται σε ξένο «γήπεδο» (μείωση φορολογίας κλπ). Πρόκειται για αλλαγή επικοινωνιακής πολιτικής που ναι μοιάζει να είναι μονόδρομος, όμως δεν είναι εφικτό να εμπεδωθεί σε τόσο λίγο χρόνο, ούτε από τον κόσμο, ούτε καν από τα στελέχη, που φαίνεται ότι αιφνιδιάστηκαν περισσότερο από την προκήρυξη των εθνικών εκλογών και μοιάζουν να βρίσκονται ακόμα σε καθεστώς αμηχανίας, από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Γενικώς λείπει η πυξίδα και αυτό φέρνει γκρίνια στο παρασκήνιο και τις προσωπικές ατζέντες να γίνονται περισσότερο εμφανείς στο προσκήνιο. Καθαρά επικοινωνιακά, ίσως να αναμένεται κάποιος «λαγός» με την μορφή σκανδάλου που θα βγει από το καπέλο τις τελευταίες ημέρες, με παράλληλες αναφορές στο παρελθόν και στους υπεύθυνους της κρίσης και των μνημονίων. Φυσικά θα υπάρχει η αναμενόμενη κινδυνολογία για την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού σε σχέση κυρίως με τα εργασιακά θέματα. Όμως οι φοβικές προσεγγίσεις δεν έχει φανεί ότι προσπορίζουν οφέλη για τους εμπνευστές τους και πια μοιάζει να είναι πολύ αργά για μια τέτοια στρατηγική.
Καταληκτικά και οι δύο πλευρές πιστεύω ότι θα θέσουν διλήμματα, στοχεύοντας στην πόλωση με διαφορετικούς στόχους. Από τη μία πλευρά η επιβεβαίωση της αυτοδυναμίας, βάζοντας στη ζυγαριά την αυτοδύναμη Ελλάδα, σε σχέση με την καθυστέρηση της ανάπτυξής και από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ η Ελλάδα των πολλών απέναντι στην περιπέτεια του φιλελευθερισμού σε νέα επεισόδια!
Στο επίπεδο των κεντρικών πρωταγωνιστών, των αρχηγών δηλαδή, υπάρχουν διαφοροποιήσεις. Φαίνεται στο ανοιχτό πλέον πια χαμόγελο του Κ. Μητσοτάκη και στο χαρακτηριστική έντονη συνοφρύωση στο πρόσωπο του Α. Τσίπρα που αν και είναι χαρακτηριστική του, τη βλέπουμε εσχάτως περισσότερο συχνά. Αυτά θα τα δούμε και στο debate. Σε κάθε περίπτωση το προφίλ του πρωθυπουργού έχει τρωθεί, σίγουρα όχι καταλυτικά και πιθανόν όχι ανεπανόρθωτα, αλλά αυτό θα φανεί στο μέλλον, εφόσον δεν υπάρξει εικόνα κατάρρευσης από το αποτέλεσμα των εκλογών. Ο Α. Τσίπρας παραμένει σήμερα το ισχυρότερο όπλο σε επίπεδο προσώπων και για λόγους αδρανείας, καθόσον δεν υπάρχει κάποιο εναλλακτικό πρόσωπο αυτή τη στιγμή. Συμπληρωματικά βεβαίως βγαίνουν νέα πρόσωπα, υπάρχουν και παλιότερα που τηρούν πιθανόν στάση αναμονής, αλλά δεν υπάρχει επαρκής χρόνος, ώστε να αναδειχθούν σε κρίσιμα όπλα, πριν τις εκλογές.
Τα υπόλοιπα κόμματα θα προσπαθήσουν να περιχαρακώσουν το χώρο τους διατυπώνοντας μηνύματα ενότητας και υπερθεματίζοντας κατά της αυτοδυναμίας, αν και ίσως κρυφοχαμογελούν καθώς ένα διαφαινόμενο αποτέλεσμα αυτοδυναμίας, δίνει την ευκαιρία στους ψηφοφόρους να εκφραστούν χωρίς την πίεση της πόλωσης.
Ο δρόμος για τις κάλπες, μοιάζει πλέον κοντινός, φαίνεται λίγο πολύ δεδομένος, αλλά μπορεί να επιφυλάσσει εκπλήξεις.