Αν δεν ήταν ηθοποιός θα ήθελε να είναι εφευρέτης. Να ανακαλύπτει πράγματα που κάνουν τη ζωή μας καλύτερη. Ωστόσο μέσα από την υποκριτική κέρδισε τις καρδιές των θεατών με την αμεσότητα του, ενώ έζησε ρόλους και εμπειρίες που ξεπέρασαν τα όνειρά του. Αυτές τις μέρες ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος αναμετράται με τον πιο «ισχυρό θεό του πλανήτη», τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία του Σέρβου δημιουργού Νικίτα Μιλιβόγεβιτς. Μία συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου με το Εθνικό Θέατρο Βελιγραδίου που κάνει πρεμιέρα στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου (13 και 14 Ιουλίου) και θα συνεχίσει σε περιοδεία.
«Το να παίζεις Αριστοφάνη, είναι ένα γλέντι ψυχής» ομολογεί στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος που έχει δοκιμαστεί έξι φορές σε ρόλους του μεγάλου αττικού κωμωδιογράφου. Εκείνο που τον γοητεύει στον αριστοφανικό ήρωα που υποδύεται αυτή τη φορά, είναι τα διαφορετικά πρόσωπα που μπορεί να έχει ο Πλούτος.
«Ουσιαστικά μπορεί να έχει όποιο πρόσωπο φανταστεί ο σκηνοθέτης. Ο κατά Μιλιβόγεβιτς Πλούτος δεν είναι μόνο ο φαινομενικά αγαθός τυφλός θεός που δεν μπορεί να διακρίνει τους δίκαιους από τους άδικους και τους έντιμους από τους αχρείους. Πίσω από αυτόν μπορεί να κρύβεται ένας άλλος χαρακτήρας, ο οποίος επιλέγει να εθελοτυφλεί».
Ο Νικίτα Μιλιβόγεβιτς είναι ένας δημιουργός που θαύμαζε από πάντα και ήθελε κάποια στιγμή να συνεργαστεί μαζί του. «Έχει ενδιαφέρον ο τρόπος που βλέπει και αισθάνεται τον Αριστοφάνη και τα νοήματα που θέλει να δώσει. Είναι τιμή για μένα να βρίσκομαι στο Εθνικό κάτω από τις οδηγίες αυτού του σκηνοθέτη» επισημαίνει.
Ο Σέρβος δημιουργός τους έβαλε από νωρίς στο όνειρo που είχε για την παράσταση, παραδέχεται ο ηθοποιός. «Ο Μιλιβόγεβιτς εστιάζει στη μοίρα των μικρών βαλκανικών χωρών που βρίσκονται σε ένα παγκόσμιο σκηνικό άνισης κατανομής πλούτου και ευημερίας. Επιχειρεί τη σύνδεση του πλούτου και όλων των καταστάσεων που συμβαίνουν μέσα στο αριστοφανικό έργο με τη σύγχρονη εποχή, με το τι συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα αλλά και με το τι συμβαίνει στη Σερβία του σήμερα ή σε μία οποιαδήποτε οικονομικά αδύναμη χώρα των Βαλκανίων. Ανήκουμε σε δυο χώρες όπου εξαρτιόμαστε από τον πλούτο των μεγάλων που θα μας τον δανείσουν και μετά με τον ίδιο τρόπο μπορεί να μας τον πάρουν πίσω».
Στο σκηνοθετικό σημείωμα της παράστασης, ο Μιλιβόγεβιτς αναφέρει πως από τον καιρό του Αριστοφάνη μέχρι σήμερα τα πράγματα μοιάζουν να μην έχουν αλλάξει καθόλου: «Ο πλούτος είναι ακόμη ο πιο ισχυρός θεός του πλανήτη, η κινητήρια δύναμη του κόσμου, ενώ διάφορα ”οικονομικά συμφέροντα” καθορίζουν τα πάντα».
Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος συμφωνεί και υπερθεματίζει: «Στην εποχή μας από ό,τι φαίνεται όλα ξεκινούν και τελειώνουν με το ποιος θα έχει τον μεγαλύτερο πλούτο για να κατευθύνει τα νήματα των ζωών μας. Είναι μία διαπίστωση που ακυρώνει την αλληλεγγύη που θα έπρεπε να υπάρχει στις μέρες μας. Γιατί όσο μεγαλώνει η δίψα για πλούτο και εξουσία, λιγοστεύει η ανθρωπιά».
Όσο για το ποια είναι η δική του σχέση με τον πλούτο, ο ίδιος απαντά: «Αρκούμαι σε αυτά που μπορώ να έχω για να μπορώ να ζω. Δεν είχα την ανάγκη ποτέ να νιώσω πλούσιος υλιστικά ή οικονομικά. Για μένα πλούτος είναι αυτές οι στιγμές που σε κάνουν να αισθάνεσαι ευτυχισμένος, που σε γεμίζουν συναισθήματα και αναμνήσεις. Με αυτή την έννοια νιώθω ότι είμαι πλούσιος. Έχω ζήσει πολύ όμορφα πράγματα μέχρι τώρα, είναι παραπάνω από όσα είχα ονειρευτεί και είμαι ευγνώμων γι′ αυτό».
«Ξεκινάω με αφετηρία την αποτυχία»
Όλοι οι ρόλοι που έχει παίξει, θεωρεί ότι τον έχουν μ′ έναν τρόπο καθορίσει. «Είναι όλοι τους παιδιά μου και δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποιον. Για μένα κάθε ρόλος ήταν σταθμός, γιατί -είτε λιγότερο είτε περισσότερο πετυχημένος- μου έδωσε τη δύναμη να συνεχίσω και να ψάξω τον επόμενο». Άλλωστε, όπως ομολογεί πάντα ξεκινάει με αφετηρία την αποτυχία.
«Σε κάθε δουλειά ξεκινάω από το μηδέν. Δεν έχω στη φαρέτρα μου κανένα όπλο πέρα από την εμπειρία του παρελθόντος, αλλά όχι τη μνήμη του παρελθόντος. Έχοντας λοιπόν ως δεδομένο ότι θα αποτύχω, αυτό με απελευθερώνει από το να αγχώνομαι και να μην είμαι δημιουργικός. Ευτυχώς μέχρι τώρα δεν έχει συμβεί, τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό ώστε να νιώθω κατεστραμμένος».
Πριν λίγα χρόνια κέρδισε τις εντυπώσεις και το κοινό ως ρομαντικός ιππότης «Συρανό». Το φθινόπωρο ετοιμάζεται να πρωταγωνιστήσει σ′ ένα ακόμη έργο που έχει άρωμα εποχής, τον «Ερωτευμένο Σαίξπηρ» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα στο «Θέατρον του Ελληνικού Κόσμου».
«Χαίρομαι ιδιαίτερα που ξανασυναντιέμαι με τον Γιάννη Κακλέα σε ένα έργο που έχει κάτι το παραμυθένιο, μιας και μας κάνει να ταξιδεύουμε μακριά από τα δύσκολα της εποχής μας. Είναι ωραίο το ότι θα βρεθούμε για λίγο στον κόσμο του Σαίξπηρ, σε μία μυθοπλασία που αφορά στη ζωή του και θα ζήσουμε μία τρυφερή ιστορία αγάπης που θα εμπνεύσει τον σπουδαίο δραματουργό να γράψει ένα από τα μεγαλύτερα θεατρικά κείμενα όλων των εποχών, το ”Ρωμαίος και Ιουλιέτα”».
Στην τηλεόραση έχει ερμηνεύσει ρόλους που αγαπήθηκαν από το κοινό, όπως ο Γρηγόρης από το «Είσαι το ταίρι μου » και ο Τζόνι από τα «Εγκλήματα». Θα επέστρεφε για μια καλή πρόταση;
«Θα επέστρεφα για κάτι το οποίο μου εμπνέει εμπιστοσύνη, όχι με την έννοια ότι θα γίνει επιτυχία απαραίτητα αλλά ότι θα έχει μία ποιότητα. Και αυτό εξαρτάται και από το σενάριο και από τους συντελεστές. Από εκεί και πέρα η επιτυχία άμα είναι να έρθει, θα έρθει».
*Αναλυτικά η περιοδεία της παράστασης του «Πλούτου»:
2/9, Ελευσίνα (Παλαιό Ελαιουργείο)
6/9, Θεσσαλονίκη (Θέατρο Δάσους)
10/9 Ωδείο Ηρώδου Αττικού
19-29/9 Βελιγράδι
(Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ)