Πρώτα το περιστατικό και στη συνέχεια η επιστολή στον Πρωθυπουργό
Η συνάντηση εξελίχθηκε εξαιρετικά σε ένα καφέ στο Γκάζι. Παρ’ όλη την αρχική επιφυλακτικότητα που είναι αυτονόητη σε κάθε νέα συνεργασία -οι περισσότεροι ήταν άγνωστοι- σύντομα, η εκατέρωθεν εμπιστοσύνη και η γνώση της δουλειάς του άλλου, -ο άξονας πάνω στον οποίο χτίζεται ένα σχέδιο- έδωσαν τη θέση τους σε ένα χείμαρρο ιδεών, σκέψεων, αντιρρήσεων, αστεϊσμών που κράτησε τέσσερις ώρες. Δεν ήπιαμε, δεν φάγαμε, δεν κουραστήκαμε παρ’ όλη την πρωινή αφύπνιση στις 6 για να προλάβουμε το αεροπλάνο και να είμαστε ακριβείς στο ραντεβού μας.
Αποχαιρετιστήκαμε στις 4μμ και πήραμε το μετρό για το Σύνταγμα, όπου καθίσαμε για ένα καφέ και στη συνέχεια κατεβήκαμε στην αποβάθρα για την επιστροφή μας με την πτήση της ΟΑ στις 8.30 μμ. Η ώρα ήταν 5.20μμ και το ημερολόγιο έγραφε: Παρασκευή 20 Οκτωβρίου 2023. Στην αποβάθρα επικρατούσε το αδιαχώρητο. Κόσμος κάθε ηλικίας και εθνικότητας φλυαρούσε, γελούσε, σπρωχνόταν, φυσούσε και ξεφυσούσε μέσα στην αφόρητη ζέστη. Τουρίστες με βαλίτσες και σακίδια, εκδρομείς του λεκανοπεδίου, μαθητές φροντιστηρίων, εργαζόμενοι κατάκοποι, εκνευρισμένοι, ανυπόμονοι να κλείσουν την εργάσιμη εβδομάδα αφήνοντας πίσω αυτή την επίγεια κόλαση για να εξαφανιστούν μέσα στο πρώτο μουρμουρητό του κλιματιστικού τους.
Η γραμμή 3 που ξεκινάει από το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με προορισμό τον αερολιμένα , έχει 11 στάσεις μέχρι το Σύνταγμα. Υπολογίστε τον κόσμο που επιβιβαζόταν σε κάθε σταθμό,-ελάχιστες οι αποβιβάσεις λόγω ημέρας και καλοκαιρίας, - πολλαπλασιάστε τον εις την νιοστή και έχετε μια πλήρη εικόνα της Δαντικής κόλασης που επικρατούσε μέσα στο τρένο… Μετά βίας στεκόμαστε όρθιοι, κρατημένοι από τον κάθετο στύλο, παστωμένοι, χωρίς εξαερισμό, χωρίς κλιματισμό, χωρίς ένα ανοιχτό παράθυρο. Κι ο κόσμος να εξακολουθεί να επιβιβάζεται, δημιουργώντας συνθήκες ασφυξίας και κινδύνου για όλους.
Η μόνη ευχάριστη παρένθεση σ’ αυτή την ατελείωτη φάλαγγα ήταν, όταν επιβιβάστηκε ο καλός μας φίλος Αντώνης Λιανός με τον οποίο συνδεόμαστε από την ευτυχή περίοδο του Εθνικού Θεάτρου. Κι όπως αναπολούσαμε τα καλά και τα άσχημα των ημερών, αισθάνομαι το χέρι του αδελφού μου να ανεβοκατεβαίνει στον στύλο σαν να είχε χάσει τη βάση στήριξης του και προσπαθεί να κρατηθεί όρθιος μέσα στο χαμό, αλλά μέχρι να αντιληφθούμε την αιτία, τον βλέπω να καταρρέει στο πάτωμα με τα μάτια ανοιχτά, πελιδνό, κάθιδρο, ανήμπορο να αρθρώσει λέξη. Η πρώτη σκέψη που κάνεις όταν αντικρίζεις τον άνθρωπο σου σε μια τέτοια συνθήκη, είναι πως δεν θα τον ξαναδείς. Πως φτάσαμε στο τέλος, αλλά εκεί πάνω λειτούργησε ο θαυμαστός σωματικός αυτοματισμός που με ενεργοποίησε και είπα: ‘δεν τα παρατάμε’.
Οι φωνές και τα ουρλιαχτά στο βαγόνι διαπέρασαν τους τοίχους του τούνελ και έφτασαν μπροστά. Ο κόσμος αφυπνίστηκε, κι όλοι έσπευσαν να προσφέρουν βοήθεια` άλλος τη θέση του, άλλος την εμπειρία του, ένας να μας προσφέρει νερό, κι όλο αυτό το σουρεαλιστικό σκηνικό που βλέπεις μόνο στην τιβι, να βιώνεται σε πραγματικό χρόνο σ’ ένα σφραγισμένο βαγόνι, ένα θάλαμο αερίων που τρέχει οδηγώντας υπερβατικά σε ένα άλλο κόσμο. Κι αν κάτι μας κρατούσε στα πόδια μας, εμένα και τον φίλο Αντώνη, ήταν αυτή η ανυπόκριτη έγνοια αυτών των δεκάδων ανωνύμων να μοιραστούν το πρόβλημα μας. Ήταν σαν να αφυπνίστηκε όλη η ανθρωπιά μέσα από τις ψυχές τους με το που εγκατέλειψαν, - έστω προσωρινά- αυτή τη μίζερη, άφιλη , επικίνδυνη, βρώμικη πόλη που σου στραγγίζει την καλοσύνη αλλά από όπου αναγκαστικά πρέπει να περάσεις…
Έχοντας βιώσει πρόσφατα το θάνατο, από έμφραγμα, καλού μας φίλου, η πρώτη μου σκέψη ήταν πως πρόκειται για κάτι αντίστοιχο. Αλλά, ο αδελφός μου έστω και αμυδρά, μου έγνεψε πως άρχισε να ανακτά τις αισθήσεις του και από τη στιγμή που κάθισε μέχρι την ώρα που, ως δια μαγείας, λειτούργησε ο εξαερισμός και άνοιξαν παράθυρα, μου έγνεψε να μην ανησυχώ. Εξακολουθούσε να έχει ασθενή σφυγμό, να είναι πελιδνός και κάθιδρος αλλά είχα μια πρώτη ένδειξη πως ο κίνδυνος αποσοβήθηκε. Ένας κίνδυνος δυνητικά πιθανός που διατρέχουν όλοι όσοι ταξιδεύουν κάθε μέρα με αυτό το μέσο, με αυτές τις συνθήκες χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός.
Δεν θα ξεχάσουμε την ηλικιωμένη τουρίστρια που μας κοιτούσε περίλυπη, δεν θα ξεχάσουμε την νεαρή γυναίκα που προσφέρθηκε να μας μεταφέρει με το αυτοκίνητο της, ούτε το άγγιγμα στον ώμο και τα ‘περαστικά’ μιας κουρασμένης κυρίας που μας συνόδευσε μέχρι την έξοδο. Κι όλο αυτό το κύμα της καλοσύνης και της ανθρωπιάς σαν να μας έσπρωξε μαλακά και μας έβαλε στην αίθουσα αναχωρήσεων εκεί όπου καθίσαμε για να ζητήσω ιατρική βοήθεια.
Ο Σταθμός Πρώτων Βοηθειών απέχει 50 μέτρα από τις αναχωρήσεις, αλλά η κυρία στις πληροφορίες που τους ενημέρωσε, έμεινε δίπλα μας μέχρι να φτάσουν η γιατρός με δυο νοσηλευτές για να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους, ψύχραιμα, επαγγελματικά και με περισσή ευγένεια, διαβεβαιώνοντας με ότι, τελικά, μπορούμε να πετάξουμε αφού ο αδελφός μου διέφυγε τον κίνδυνο.
Ο πολύτιμος φίλος μας και γιατρός στο ΓΝΑ, Νίκος Σ. με τον οποίο μίλησα στο ενδιάμεσο, με ενημέρωσε πως αν του περιέγραψα σωστά τα συμπτώματα και τις συνθήκες, επρόκειτο μάλλον, για Βαγοτονικό Επεισόδιο, μια πλήρη απώλεια συνείδησης, αιφνίδια και επικίνδυνη αν, όταν συμβεί, ο ασθενής είναι μόνος του. Είναι απότοκο της ασφυκτικής ζέστης, της ορθοστασίας, της ελλιπούς οξυγόνωσης, των ακατάλληλων ρούχων και όλων αυτών που περίσσευαν σ’ αυτό το άθλιο μετρό που δεν μειώνει την απόσταση αλλά τον προσδόκιμο χρόνο ζωής μας. Είναι αυτό, που απεύχονται να συμβεί σε πιλότο στη διάρκεια πτήσης, ή σε οδηγό εν κινήσει. Κι όταν κλείναμε ένα ένα τα κουτιά με τις απορίες, μας πλημύρισε ένας θυμός απερίγραπτος, μια τυφλή οργή και μια δικαιολογημένη αγανάκτηση για το τι θα μπορούσε να συμβεί και τι δεν θα συνέβαινε, αν αυτό το περιώνυμο Επιτελικό Κράτος λειτουργούσε με στοιχειώδη σεβασμό και μέριμνα για τον απλό πολίτη προσθέτοντας απλά ένα δεύτερο συρμό σε ώρα αιχμής, έχοντας γιατρό τις ώρες λειτουργίας , οριοθετώντας δυο θέσεις σε κάθε βαγόνι για άτομα με προβλήματα, καλή ώρα όπως στα αεροδρόμια ή τις θέσεις στάθμευσης για ΑΜΕΑ.
Έτσι, ύστερα από σκέψη, αποφασίσαμε να μη περιοριστούμε στη φιλόξενη στέγη της HuffPost.gr, αλλά να επιχειρήσουμε μέσω αυτής της επιστολής, μια απ’ ευθείας προσέγγιση με τον Πρωθυπουργό της χώρας, με την ελπίδα και την ευχή να παρέμβει,- όπως έχει κάνει στο παρελθόν- ώστε αυτό το αυτονόητο να γίνει κατανοητό από όλους.
ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΠΡΟΣ : Τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας κ. Κυριάκο Μητσοτάκη
Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ
Είμαστε δυο απλοί πολίτες από τη δεξαμενή των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων που σας στήριξαν σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 2019 μέχρι σήμερα. Είμαστε δυο συνειδητοί πολίτες χωρίς κομματική ταυτότητα αλλά με άποψη και αίσθημα δικαίου, ανεπηρέαστοι από συρμούς και προσωπικά συμφέροντα. Η επιλογή να σας στηρίξουμε ήταν πέρα για πέρα συνειδητή, έχοντας βιώσει σιωπηλά την απληστία, τον αμοραλισμό και τον ερασιτεχνισμό της προηγούμενης κυβέρνησης.
Υπήρξαμε πάντα συνεπείς στις υποχρεώσεις μας απέναντι στην Πατρίδα, δεν οφείλουμε ΕΝΑ ευρώ στο δημόσιο, δεν υπήρξαμε ποτέ κρατικοδίαιτοι, δεν ζητήσαμε επιχορήγηση, δεν δανειοδοτηθήκαμε, δεν συστήσαμε ΜΚΟ, δεν παρακαλέσαμε, δεν απαιτήσαμε, δεν κολακέψαμε, δεν παρασυρθήκαμε από τις τσίγκινες ιαχές των επιτήδειων. Βιοποριστήκαμε από τις δουλειές μας και την αγάπη μας για την Τέχνη την οποία υπηρετούμε με πάθος κι αυτό μας αρκεί.
Προσφεύγουμε σε σας, μετά από ένα περιστατικό που μας συνέβη μέσα στο Μετρό, περιστατικό που όσο θα μπορούσε να αποσοβηθεί, άλλο τόσο θα μπορούσε να είναι μοιραίο, γιατί γνωρίζουμε την ευαισθησία σας απέναντι στα προβλήματα της καθημερινότητας του Έλληνα, με την ελπίδα πως η άμεση παρέμβαση σας θα διορθώσει στην ουσία της, αυτά που συμβαίνουν στο χώρο των Μεταφορών, της Υγείας, της Πρόνοιας, τομείς που ευτελίζουν την αξία του πολίτη, θέτουν σε κίνδυνο την ζωή του και δυσφημούν τη χώρα.
Εξοχότατε κύριε Πρωθυπουργέ, η Ελλάδα είναι σε τροχιά ανάπτυξης, το βλέπουμε, το παρελθόν που μας έκανε να ντρεπόμαστε για την ταυτότητα μας δεν πρόκειται να επανέλθει όσο είστε ακμαίος, αλλά, παρακαλούμε πέρα από τις αξιολογήσεις και τους οικονομικούς δείκτες, τα συν και τα πλην, λάβετε υπόψη σας πως, η ανθρώπινη ζωή εκφράζει μια νομοτέλεια που πρέπει να υπολογίζεται όχι μόνο στις πυρκαγιές και τις πλημμύρες αλλά σε κάθε μας βήμα.
Μετά Τιμής
Αντώνης Κούφαλης Κωνσταντίνος Κούφαλης Θεατρικοί συγγραφείς