Δύο εβδομάδες πριν πεθάνει η γιαγιά μου είχε γενέθλια. Έκλεινε τα 80 και η μητέρα μου θεώρησε καλή ιδέα να της κανονίσει beaute. Αν και ήταν κατάκοιτη μετά από βαρύ εγκεφαλικό, την περιποιήθηκε στο σπίτι κομμώτρια, η οποία της έκοψε λίγο τα μαλλιά και τη χτένισε (όπως μπορούσε). Όταν πήγα να τη δω για να της ευχηθώ χρόνια πολλά, η γιαγιά μου ήταν διαφορετική: Όμορφη και με λίγο λιποζάν να δίνει χρώμα στο χλωμό της πρόσωπο.
Αυτόματα αυτή η εικόνα μου έρχεται συχνά στο μυαλό όταν παρακολουθώ το debate ανάμεσα σε εκείνους που ανυπομονούν να πάνε στο κομμωτήριο και σε εκείνους που αντιπαραθέτουν, ότι όταν πεθαίνουν 100 άνθρωποι την ημέρα δε μπορούν κάποιοι/ες να ασχολούνται με τρίχες και βαφές, φιλάρισμα και ισιωτικές. Ένα debate που όσο το παρατηρώ από μακριά μοιάζει ξεκάθαρα με μάχη ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα.
Νομίζω εδώ πρέπει να δώσουμε λίγο έδαφος παραπάνω στο συναίσθημα. Γιατί απλά η περιποίηση και μια ικανοποιητική εικόνα στον καθρέφτη, το λιγοστό φτιασίδωμα που επιτρέπουν οι συνθήκες και η ελάχιστη κοκεταρία είναι μικροί θρίαμβοι απέναντι στη μιζέρια, το φόβο του ιού και τον τρόμο του θανάτου. Είναι νίκες μέσα σε μια ζοφερή πραγματικότητα γεμάτη πλήγματα και ήττες. Είναι επιβεβαίωση. Δύναμη. Επικράτηση. Και δε μιλάω μόνο για τις γυναίκες, αλλά και για τους άντρες που πολλοί και απ’ αυτούς δε βλέπουν την ώρα για το προεορταστικό κούρεμα, ξύρισμα, τριμάρισμα και πάει λέγοντας.
Η γιαγιά μου ίσως πίστεψε όταν πήγε στα γενέθλιά της η κομμώτρια, ότι θα γίνει καλά. Και ίσως να το πιστέψαμε όλοι όσοι την είδαμε εκείνη τη μέρα φτιασιδωμένη. Μια πλάνη -θα πείτε- είναι η φρεσκοκουρεμένη κουπ και το χτένισμα, γιατί δεν αλλάζει δα και τίποτα, ε; Εγώ πάντως λέω, μην κρίνουμε όσες και όσους έχουν ήδη κλείσει το ραντεβού και με τον ένα γοφό κάθονται ήδη στην καρέκλα του λουτήρα. Γιατί με ένα σενιάρισμα το lockdown μπορεί να μην αλλάζει, ούτε και ο ζόφος τριγύρω. Ίσως αλλάζει μέσα μας κάτι όμως. Μας κάνει να νιώθουμε πιο δυνατοί. Συνεχιστές μια κανονικής καθημερινότητας. Αυτός είναι και ο σκοπός μας μέσα σε αυτή τη σουρεαλιστική συνθήκη. Να συνεχίσουμε και να κερδίζουμε πονηρούς αντιπάλους όπως την παραίτηση, την αδρανοποίηση, την κατάθλιψη. Όπως είπε και η Θέλμα στη Λουίζ πριν από τη βουτιά στο κενό: Let’s not give up, let’s keep going”.