Μία από τις απόρροιες του μετά-μοντέρνου τρόπου σκέψης αποτελεί και η προσπάθεια αποκαθήλωσης του θρησκευτικού συναισθήματος συλλήβδην των πιστών, ανεξαρτήτως δόγματος, στάσης απέναντι στα τεκταινόμενα και κυρίως οπτικής απέναντι στις εκφάνσεις της καθημερινότητας.
Η συλλογιστική ενός ψευτοζώ-προοδευτικού μετά-μοντέρνου τρόπου σκέψης εστιάζει στην απαξία των θρησκειών και την σύνδεση της με αναχρονισμούς και συντηρητισμούς που δεν έχουν θέση όχι μόνο στην σύγχρονη κοινωνία άλλα και στα σημαντικότερα θρησκευτικά δόγματα, όπως επί παραδείγματι ο Χριστιανισμός.
Αναμφισβήτητα, οι διοικητικές δομές που εκπροσωπούν πολλές θρησκείες, μπορούν να κατηγορηθούν για «κοσμικές» παρεκκλίσεις που αλλοιώνουν το ίδιο το νόημα των Γραφών θρησκειών όπως ο Χριστιανισμός. Προσήλωση σε εξουσιαστικές δομές και διαστρέβλωση των λεγομένων και των διδαχών της θρησκείας που εκπροσωπούν Καθ αυτό τον τρόπο δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες και δίδουν το καλύτερο υλικό για να καλλιεργηθεί από τους αρνητές των θρησκειών και τους όψιμους υμνητές ενός ιδιότυπου θειικού τζιχαντισμού, μια αντι-θρησκευτική ρητορική που στην ουσία της αποτελεί την αποθέωση του συντηρητισμού και της κοινωνικής οπισθοδρόμησης.
Σε μια εποχή που βιώνουμε την πλήρη κατάρρευση δομών και αξιών που οριοθετούσαν την ύπαρξη μας ως άτομα αλλά και ως πολίτες, ο Χριστιανισμός και οι διαχρονικές του διδαχές μπορούν να αποτελέσουν την βάση για τον επανακαθορισμό των κοινωνικών μας σχέσεων αλλά κυρίως για τον τρόπο που εμείς αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας. Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλοί αναλυτές έχουν αρχίσει να αναγνωρίζουν την σπουδαιότητα της θρησκείας, ειδικά στην Ευρώπη, για την οικοδόμηση ενός κράτους οργανωμένου γύρω από κοινά αποδεκτούς κανόνες και μιας οικονομίας βασισμένη σε αρχές και αξίες και συνδέουν την κατάρρευση του δυτικού μοντέλου οργάνωσης των κοινωνιών στην απομυθοποίηση της θρησκείας. Μιας θρησκείας όμως που θα απέχει παρασάγγας από λόγους μισαλλόδοξους και φθονερούς που έχουν στην βάση τους την άρνηση της ιδιαιτερότητας του ατόμου και προάγουν έναν ρατσιστικό ισοπεδωτισμό που θυμίζει εποχές που η Ευρώπη έχει αφήσει πίσω της εδώ και δεκαετίες. Έναν λόγο που στέκεται στον αντίποδα από τον λόγο του Χριστιανισμού
Η ανάγκη του ανθρώπου για Πίστη σε κάτι Ανώτερο και κοινά αποδεκτό αποτελεί και τον μηχανισμό εκείνο που θα οδηγήσει σε συλλογικότητες που θα παράσχουν ένα κοινά αποδεκτό αποτέλεσμα. Είναι η ανάγκη αυτή που θα θέσει όρια στην αλαζονεία του ατόμου και θα τον εμποτίσει με την απαραίτητη, για την ίδια την εξέλιξη μας, αλληλεγγύη και πίστη στο κέρδος που θα έχουμε όλοι από την προκοπή του συνανθρώπου μας. Η θεοποίηση του ατόμου ως νέου «θέου» δεν τονίζει την αυταξία του υποκειμένου αλλά απεναντίας οδηγεί στην απαξίωση της προσωπικότητας και των αρχών που διέπουν τον σύγχρονο άνθρωπο.
Η ανάδυση του ανθρώπου ως νέου θεού δημιουργεί τις συνθήκες για την επέλαση ενός ολοκληρωτισμού που θα εδράζεται στην ιδιοποιήση της τεχνολογίας σε έναν άνθρωπο ή μια ομάδα ατόμων που θα ελέγχει την δημιουργία και τον έλεγχο της τεχνολογίας με ότι αυτό συνεπάγεται για την λειτουργία της κοινωνίας και την αυταξία των πολιτών.
Σε αυτό το πλαίσιο και με βάση αυτό το δίλημμα η απάντηση πρέπει να είναι απλή και ξεκάθαρη. Αποκήρυξη κάθε μορφής τζιχαντισμού, είτε αυτός προέρχεται από ιεροκήρυκες του συντηρητισμού και του μίσους είτε από «ψευτοπροοδευτικούς» θιασώτες ενός αθεϊσμού που στην ουσία του δεν είναι τίποτα από άλλο από ψευδο-προφήτες μιας άλλης «Θρησκείας». Του εγωισμού, του ωχαδερφισμού και της κοινωνικής αποσύνθεσης. Η αναζήτηση της μέσης λύσης θα αποτελέσει και το αντικείμενο διαξιφισμού στα ακαδημαϊκά σαλόνια του μέλλοντος μας. Η απάντηση όμως πέρα από επιστημονική και θεωρητική απαιτείται να είναι και Πολιτική. Και όπως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.