Στον απόηχο της Διάσκεψης του Βερολίνου, τα πληκτρολόγια έχουν πάρει φωτιά και ο τύπος βρίθει αναλύσεων, οι περισσότερες εκ των οποίων -ελληνική φύση γαρ- μοιρολατρικές και μίζερες. Ας βάλουμε όμως λίγο στην άκρη τους ερασιτέχνες Jack of all trades αναλυτές και ας διαβάσουμε πίσω από την είδηση.
Είναι αλήθεια ότι τόσο με δηλώσεις όσο και με την επίσκεψη-έκπληξη του Χαφτάρ στην Ελλάδα ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αναβαθμίσει τις απαντήσεις του στις Τουρκικές προκλήσεις και σαφέστατα προκαλεί αμηχανία στον Ερντογάν, ο οποίος το δείχνει κιόλας. Κάθε ψήγμα κατευνασμού ανήκει στο παρελθόν και το σαφάρι του ΥΠ.ΕΞ ανά τη Μεσόγειο φαίνεται επίσης να αποδίδει καρπούς.
Η Τουρκία δεν πήρε αυτό που ήθελε στο Βερολίνο. Η εμφατική αναχώρηση του Ερντογάν το μαρτυρά εξάλλου. Ο Ερντογάν προσήλθε στο Βερολίνο σας παίκτης στην Λιβύη αλλά ήθελε να φύγει σαν προπονητής. Δεν τα κατάφερε.
Η Τουρκία σαφώς και δεν είναι μόνη της καθώς τα συμφέροντά της συμπλέουν με υπολογίσιμες δυνάμεις αλλά ούτε η Ελλάδα είναι μόνη της καθώς χαλκεύει συμμαχίες και βέβαια -τελείως αμερόληπτα- έχει το δίκαιο με το μέρος της. Η αποτρεπτική μας ισχύ έχει αναμφισβήτητα πληγεί από την οικονομική κρίση και χρειάζεται ενίσχυση χθες. Έχει πάντως καταστεί σαφές σε φίλους και εχθρούς ότι προσπάθεια καταπάτησης της κυριαρχίας μας δεν θα μείνει αναπάντητη.
Το ότι η ελληνική πλευρά θα μπορούσε να ήταν παρούσα στο Βερολίνο είναι αλήθεια. Διανύουμε όμως μια μακρά περίοδο κρίσης με την Τουρκία και όπως θα υπάρχουν κακές , θα υπάρχουν και καλές μέρες. Το ποτήρι πάντως είναι μισογεμάτο, όχι μισοάδειο. Φαίνεται πως ο Χαφτάρ θα επικρατήσει τελικά στην Λιβύη. Είναι επίσης πολύ πιθανόν να δούμε μέσα στις επόμενες μέρες και τις πρώτες αντιδράσεις της ΕΕ κατά της Τουρκικής αδιαλλαξίας ενώ η διαδικασία έχει ήδη ξεκινήσει αναφορικά με τις παράνομες Τουρκικές έρευνες στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Τουρκία είναι μόνη αυτή την στιγμή στην Ανατολική Μεσόγειο καθώς η υπερεπέκταση κυριαρχικών απαιτήσεων έχει επιφέρει αντιδράσεις οι οποίες και θα κλιμακωθούν.