Η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει κάποιος που δημοσιολογεί στις ημέρες μας, είναι ο πειρασμός της επανάληψης του χιλιοειπωμένου. Χιλιοειπωμένο που ελλοχεύει ο κίνδυνος να καταστεί οικείο. Πέρα από την αυτονόητη καταδίκη της βίας, ο κίνδυνος είναι να καταστεί οικεία η κανονικοποιήση της βίας ως βασικός παράγοντας της πολιτικής και της κοινωνικής μας ζωής , τότε είναι δεδομένο ότι βρισκόμαστε πολύ μακριά, όχι από την έξοδο από την μνημονιακή επιτροπεία αλλά από την πραγματική έξοδο από την κρίση. Κρίση πολιτική, πολιτισμική αλλά και αίσθησης του πολιτεύματος όπως τουλάχιστον αυτό εκλαμβάνεται από μια μερίδα των συμπολιτών μας.
Αφορμή για τα προλεγόμενα, αποτέλεσε ο ξυλοδαρμός του δημάρχου της Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη κατά την διάρκεια των εκδηλώσεων για την γενοκτονία των Ποντίων. Είναι άτοπο, άδικο και απάνθρωπο να εισέλθουμε σε μια διαλεκτική για το αν οι απόψεις του Μπουτάρη είναι ικανοποιητικές και συμβατές με τον ρόλο του ως Δημάρχου. Αλλά δεν είναι άτοπο να ομονοήσουμε έστω και των υστέρων σε κάτι που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο. Ο διάλογος αποτελεί τον βασικό μοχλό ανάπτυξης κοινωνιών και πολιτευμάτων, ο μοναδικός μηχανισμός επιδιόρθωσης των στρεβλώσεων που βιώνει μια κοινωνία σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας και η μοναδική δικλείδα ασφαλείας, ειδικά για τα κοινωνικά στρώματα εκείνα που δεν απολαμβάνουν τις απολαύσεις της εξουσίας, για την απάλειψη φαινομένων κοινωνικής αδικίας και αποκλεισμού.
Ο ξυλοδαρμός του Μπουτάρη, αλλά και όλες οι επιθέσεις που έχουν γίνει εναντίον πολιτικών τα χρόνια του μνημονίου συμβολίζουν σε λίγα λεπτά ή δευτερόλεπτα βίας όλες τις παθογένειες μιας μερίδας της κοινωνίας μας που αδυνατεί να κοιταχτεί στο καθρέφτη και να αντιμετωπίσει με παρρησία και ειλικρινή διάθεση εξέλιξης το αυτονόητο: Το ότι η οικονομική χρεοκοπία που βιώσαμε και βιώνουμε ακόμη και σήμερα έχει την βάση της δημιουργίας της σε μια βαθιά πολιτισμική χρεοκοπία μιας κοινωνίας που έκρυβε τα προβλήματα και τις ενοχές της κάτω από το χαλί μιας ψευδεπίγραφης οικονομικής ευμάρειας στηριζόμενη σε έναν καταναλωτισμό σε πήλινα πόδια. Η μοναδική μας ελπίδα για πραγματική έξοδο από την επιτροπεία του Μνημονίου θα επέλθει όταν όλοι μας, κοινωνία, πολιτικά κόμματα και ΜΜΕ, συμφωνήσουν σε κάτι που φαντάζει απλό αλλά δυστυχώς εμπεριέχει βαθιά πολυπλοκότητα: Ότι οι κοινωνίες εξελίσσονται μόνο όταν καταφέρουν και κάτσουν στο ίδιο τραπέζι και συζητήσουν και αφήσουν τις μπουνιές και την βία εκεί που πραγματικά ανήκουν: στο προηγούμενο στάδιο εξέλιξης.