Δύο πρόεδροι σε δύο διαφορετικές χώρες με εντελώς διαφορετικές περιοχές της γης και με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά ταυτίζονται στις επιδιώξεις τους αλλά και στα εργαλεία που χρισιμοποιούν για την επίτευξη των στόχων τους.
Ντόναλντ Τραμπ και Ταγίπ Ερντογάν. Αμφότεροι χρησιμοποιούν τον εθνικισμό, τον λαϊκισμό και τον θρησκευτικό φανατισμό ως μέσα χειραγώγησης των πολιτικά καθυστερημένων στρωμάτων, τα οποία, καλώς ή κακώς, αποτελούν την πλειοψηφία τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Τουρκία. Και εν πολλοίς το έχουν και οι δύο επιτύχει.
Ένα ακόμη κοινό τους σημείο είναι ότι και οι δύο απειλούνται από εξωτερικούς παράγοντες. Ο Τραμπ από την Ρωσία και την διερευνώμενη εμπλοκή της στις αμερικανικές εκλογές προς …όφελός του, και ο Ερντογάν από τις… ΗΠΑ, πρώτον με την υπόθεση Ζάραμπ και την επερχόμενη απόφαση του αμερικανικού δικαστηρίου εναντίον, στην ουσία, του τουρκικού καθεστώτος και δεύτερον με το κουρδικό που μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή κορυφαίο.
Και εδώ αρχίζουν οι αντιθέτως παράλληλοι βίοι. Με κοινό κίνητρο την μακροημέρευσή τους στην εξουσία, με το βλέμμα τους δηλαδή στο εσωτερικό ακροατήριο, προκαλούν κρίσεις σε διεθνές επίπεδο, με μοιραίο επακόλουθο την αστάθεια σε άκρως επικίνδυνες περιοχές της υδρογείου.
Εδώ όμως έρχεται και μετράται το γεωστρατηγικό βάρος της κάθε χώρας και τα αναλογούντα συμφέροντα. Με δυό λέξεις, τίνος περνάει… Η πολεμική επιχείρηση που εξαπέλυσε ο Ερντογάν εναντίον των Κούρδων συμμάχων των ΗΠΑ στην Αφρίν, μια περιοχή της βόρειας Συρίας με 350.000 κατοίκους, αντιστρατεύεται ευθέως τα συμφέροντα της υπερδύναμης και δοκιμάζει τις «αντοχές» της. Μπορεί η ως τώρα αντίδραση της Ουάσιγκτον να είναι συγκρατημένη αλλά αν αυτό εκληφθεί ως αδυναμία, θα είναι ένα ακόμη τραγικό λάθος του Τούρκου προέδρου. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση ίσως ολέθριο. Επιμετρώντας βεβαίως και τις έως τώρα αλλεπάλληλες επιθέσεις του εναντίον όλων συλλήβδην των αμερικανικών θεσμών και του όψιμου «έρωτά» του με την Μόσχα…