Η εσωκομματική σύγκρουση στον ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται όχι μόνο σε «νευρική κρίση», αλλά πλέον σε δομική σύγκρουση και ρήξη.
Δεν πρόκειται για δύο στρατόπεδα, οριοθετημένα και οργανωμένα. Κανονικά αυτό συμβαίνει στα κόμματα, όταν αλλάζει μία ηγεσία. Κάποιοι πάνε με τον ένα, κάποιοι πάνε με τον άλλο. Στον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη, μέχρι στιγμής, ορισμένοι διαγράφονται και άλλοι φεύγουν.
Ο Κασσελάκης εδώ και 24 ώρες έχει θέσει σε εφαρμογή το δόγμα: Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εχθρός μου - Και όποιος είναι εχθρός μου, είναι εχθρός του ΣΥΡΙΖΑ.
48 ώρες μετά την διαγραφή Τζουμάκα ακολούθησαν οι διαγραφές Φίλη, Βίτσα και Σκουρλέτη.
Πριν ακόμα τεθεί σε πλήρη ισχύ το ”δόγμα Κασσελάκη” με τις διαγραφές διαφωνούντων, ο Στέλιος Κούλογλου άνοιξε μόνος του την πόρτα και την βρόντηξε πίσω του αποχωρώντας από το κόμμα.
Κάθε περίπτωση έχει διαφορετική βαρύτητα - ανάλογα και με το πρόσωπο - όλες «φωνάζουν», όμως, ότι εδώ χάνονται μερίδια. Χάνονται «μετοχές» του ΣΥΡΙΖΑ στην αριστερά. Και τα νέα είναι δυσάρεστα για την ηγεσία του κόμματος, γιατί οι διαφωνούντες δεν είναι μόνο αυτοί - ούτε ανήκουν μόνο στη λεγόμενη «ομπρέλα», που διαφωνεί ανοιχτά με το νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε μία αποστροφή της συνέντευξης Κούλογλου στο OPEN ”χώρεσε” κατά ένα τρόπο ολόκληρη η περιγραφή αυτού ζει το κόμμα της αξιωματικής (;) αντιπολίτευσης: «Δεν μπορούσα πλέον να συμμετέχω, έστω και από τις Βρυξέλλες, σε ένα σίριαλ, γιατί η όλη κατάσταση έχει εξελιχθεί σε σίριαλ του Netflix. Δεν γίνεται σοβαρή αντιπολίτευση. Τα βράδια ο Μητσοτάκης εμφανίζεται και κάνει πολιτική μόνος του και ανενόχλητος και ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει στα πρωινάδικα σε επίπεδο προσωπικού κουτσομπολιό», με βάζει σε πειρασμό να γράψω ότι «δεν περιγράφω άλλο».
Ο Στέλιος Κούλογλου δεν είναι τυχαίο πρόσωπο, ανεξάρτητα από το εάν συμφωνεί διαφωνεί κάποιος μαζί του πολιτικά. Πάντως, ως δημοσιογράφος έχω να καταθέσω ότι δύσκολα θα αμφισβητούσα την ευφυϊα και την ευθυκρισία του - ιδιαίτερα στο επίπεδο της επικοινωνίας. Διαθέτει αποδεδειγμένα ικανότητες και αισθητήριο ως προς αυτό: να διακρίνει, εάν «περνάει» ή όχι στην κοινωνία ένα μήνυμα. Αυτό λέει ο Κούλογλου: Περνάει εντελώς λάθος μήνυμα, ακόμα και αν ήθελε η νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να πει κάτι διαφορετικό.
Χάνεται το μήνυμα στο δρόμο. Μένει η εικόνα - αλλά σκέτη εικόνα.
Το επιχείρημα Πολάκη, ως απάντηση στην σκληρή - επιθετική κριτική του Φίλη, ότι εν ολίγοις «ψήφισαν 150.000 και βγήκε ο Κασσελάκης», δεν ισχύει εντελώς.
Αφενός, επειδή κάτι λιγότερο από τους μισούς ψήφισε το «άλλο» και αφετέρου γιατί αυτή ακριβώς είναι η δουλειά ενός αρχηγού. Να ενώνει. Μόνο τότε γίνεται ηγέτης.
Ηγέτης δεν είναι ο Κασσελάκης. Φοβάμαι ότι δεν πλησιάζει καν.
Ηγέτης υπήρξε ο Τσίπρας. Δεν μιλάει και παρακολουθεί. Το ερώτημα «και τι να σκέφτεται άραγε;» έχει μάλλον σχετική αξία. Το πραγματικό ερώτημα είναι «θα προσπαθήσει άραγε να κάνει κάτι;»
Δεν έχω απάντηση. Είναι βέβαιο, όμως, ότι αυτό που παρακολουθεί και ο Τσίπρας και όλοι εμείς, είναι «σκηνές από τα προσεχώς μίας διάσπασης».
Δεν σημαίνει ότι η διάσπαση θα βρει αυτό το κόμμα σε δύο - και όχι περισσότερα - κομμάτια. Και δεν σημαίνει, ασφαλώς, ότι το ποσοστό του θα μοιραστεί και θα μείνει στα σημερινά επίπεδα.
Η ζωή - και η πολιτική ζωή - δεν εξελίσσεται σε κενό αέρος. Αν δεν πας προς τα πάνω, θα πας προς τα κάτω.
Ο Τσίπρας το γνωρίζει. Ο Κασσελάκης μάλλον δεν το υποψιάζεται ακόμα.