Η Μπου Τζέιμς πάσχει από μια σπάνια ασθένεια, με βάση την οποία δεν μπορεί να αναγνωρίσει τα πρόσωπα των μελών της οικογένειάς της, των φίλων της, ή ακόμα και το δικό της. Η ίδια μιλά για την ζωή της και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο BBC.
Ειδική ομάδα επιστημόνων αναπτύσσει την περίοδο αυτή ειδικά εργαλεία προκειμένου να βοηθήσει τους ανθρώπους που πάσχουν από ανάλογες ασθένειες να γίνουν καλά.
Η Μπου περιγράφει στο διεθνές δίκτυο πως για χρόνια πίστευε πως κατοικούσε σε άλλο πλανήτη. «Σου προκαλεί άγχος να μην μπορείς να αναγνωρίσεις τους γύρω και θέλει πολλή δουλειά με τον εαυτό σου για να συνηθίσεις. Σε κουράζει πολύ. Φανταστείτε να συναντάτε έναν άνθρωπο που κάτι σας θυμίζει και να μην ξέρετε αν πρέπει να είναι ο γνωστός σας ή όχι κι αν πρέπει να του μιλήσετε ή όχι», περιγράφει η ίδια.
Για πολύ καιρό δεν γνώριζε πώς πάσχει από κάτι τέτοιο και εξαιτίας αυτού κατηγορούσε τον εαυτό της καθώς νόμιζε πως η αδυναμία της να αναγνωρίσει πρόσωπα οφείλονταν σε δική της απροσεξία.
Η γυναίκα έμαθε για την ασθένειά της στην ηλικία των 40 ετών, όταν είδε κάτι σχετικό στην τηλεόραση. Η παιδική της ηλικία ήταν γεμάτη τραυματικές εμπειρίες, με καθηγητές, συμμαθητές και φίλους που δεν μπορούσε να αναγνωρίσει.
Και ακόμα και τώρα με δυσκολία μπορεί να θυμηθεί το πρόσωπο του πατέρα της. Η μητέρα της της δείχνει στον υπολογιστή παλιές οικογενειακές φωτογραφίες και η Μπου βλέποντας τον εαυτό της ρωτά: «Αυτή ποια είναι;». Η μητέρα της τότε της απαντά πως είναι εκείνη.
Τα άτομα που πάσχουν από προσωπαγνωσία συνήθως βασίζονται σε χαρακτηριστικά πέραν του προσώπου, όπως τα ρούχα, η φωνή ή τα μαλλιά, για να αναγνωρίσουν ένα άτομο. Αρκετοί εξ αυτών δεν αναγνωρίζουν ότι πάσχουν από τη διαταραχή, πιστεύοντας ότι απλώς δεν είναι καλοί στο να θυμούνται πρόσωπα. Ωστόσο, η προσωπαγνωσία δεν σχετίζεται με την ευφυΐα του ατόμου αλλά ούτε και με τις γενικότερες ικανότητές του στην απομνημόνευση πληροφοριών.
Πώς όμως μπορούν οι άνθρωποι που πάσχουν από τη συγκεκριμένη πάθηση να θυμούνται τα πρόσωπα των οικείων τους; Αναπτύσσοντας συγκεκριμένες τεχνικές είναι η απάντηση. «Βλέπω ξεχωριστά κομμάτια του προσώπου. Μπορώ να ξεχωρίσω πως υπάρχει μια μύτη, ένα στόμα, μάτια και αυτιά. Αλλά ο εγκέφαλος μου αδυνατεί να τα συγκρατήσει όλα μαζί ως μια ενιαία εικόνα», εξηγεί η Μπου.
«Μερικοί άνθρωποι στο φάσμα της νόσου μπορούν να δουν κάτι που μοιάζει με πρόσωπο αλλά δεν μπορούν στην πραγματικότητα να δουν τα σχήματα σωστά, οπότε μοιάζει λίγο γκρίζο και ρευστό» λέει ο Δρ. Τζανσάρι. «Είναι σπάνιο αλλά μερικοί άνθρωποι πραγματικά δεν θα ήταν σε θέση να περιγράψουν το πρόσωπο κάποιου», προσθέτει.