H λίμνη Βουλιαγμένης είναι μια φυσική υφάλμυρη λίμνη με ιαματικές ιδιότητες.
Τα νερά της προέρχονται από βάθος 50 με 100 μέτρα και έχουν θερμοκρασία από 22°C μέχρι 29°C, υποδεικνύοντας ότι σε κάποιο βάθος επικοινωνεί με το ηφαιστειακό τόξο του Αιγαίου. Επίσης, η λίμνη τροφοδοτείται από μια πηγή γλυκού νερού σε βάθος 17 μέτρων. Στη λίμνη καταλήγει ένα υπόγειο σπήλαιο που επικοινωνεί με τη θάλασσα με διάφορες στοές.
Η λίμνη δημιουργήθηκε όταν τμήμα της οροφής ενός μεγάλου υπόγειου σπηλαίου κατέρρευσε πριν περίπου 2.000 χρόνια λόγω της διάβρωσης και των τεκτονικών κινήσεων, και γι′ αυτό δεν υπάρχουν αναφορές από την αρχαιότητα, ούτε καν από τον Παυσανία.
Στο δεύτερο λιμανάκι της Βουλιαγμένης υπάρχει ένα πηγάδι. Μια τρύπα διαμέτρου 3 μέτρων στα 11 μέτρα βάθος. Στο τέλος του πηγαδιού υπάρχουν προστατευτικά κάγκελα που απαγορεύουν την είσοδο των δυτών στο υποβρύχιο σπήλαιο. Το πηγάδι βρίσκεται στην μέση περίπου του κόλπου, ξεκινά ακριβώς εκεί που τελειώνουν οι βραχώδεις πλευρές και ξεκινά ο αμμώδης βυθός. Η θέση του σημαδεύεται από μία κόκκινη σημαδούρα δεμένη με σχοινί ως τον βυθό της θάλασσας. Το ρεύμα που αυξομειώνει την έντασή του κατά καιρούς, είναι συνήθως ασθενές και ο δύτης ανταπεξέρχεται στην έντασή του χωρίς μεγάλη προσπάθεια, ισχυροποιείται δε αισθητά κοντά στην είσοδο της σήραγγας. Υπάρχουν αρκετοί δύτες οι οποίοι επιχείρησαν είσοδο στην σήραγγα και εξερεύνηση της έως ένα σημείο. Απ’ αυτούς υπάρχουν μερικές περιγραφές για τη διαδρομή της σήραγγας. Η σήραγγα προχωρά ευθεία και οριζόντια για κάποιο διάστημα και ξαφνικά παρουσιάζει απότομη κλίση προς τα κάτω σε ένα σημείο που το ρεύμα γίνεται εξαιρετικά δυνατό. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 επιχείρησαν δύο αμερικανοί στρατιωτικοί, οι οποίοι υπηρετούσαν στην τότε αμερικανική βάση του Ελληνικού, κατάδυση και εξερεύνηση του υποθαλάσσιου τούνελ…Παρά τις σύντονες προσπάθειες Αμερικανών και Ελλήνων βατραχανθρώπων, δν εντοπίστηκαν και χαρακτηρίστηκαν αγνοούμενοι. Το 1982, όταν σπηλαιολόγοι – σπηλαιοκαταδύτες, λαμβάνοντας όλα τα διεθνώς εφαρμοζόμενα μέτρα ασφαλείας, με τη βοήθεια μεγάλης ομάδας υποστήριξης, εξερεύνησαν το τούνελ σε αρκετά μεγάλο μήκος. Στη συγκεκριμένη έρευνα του «Διαβολοπήγαδου» οι σπηλαιοκαταδύτες βρήκαν τους σκελετούς των αμερικανών δυτών (μέσα στις φόρμες και τον εξοπλισμό τους) σφηνωμένους σε σχισμές του τούνελ σε διαφορετικά σημεία. Δεν μπόρεσαν να νικήσουν το πολύ δυνατό ρεύμα που τους «ρουφούσε» προς τα μέσα και τους τελείωσε το οξυγόνο. Οι σκελετοί παραδόθηκαν στην αμερικανική πρεσβεία. Το σημείο εισόδου στο νερό είναι κυρίως από την τσιμεντένια πλατφόρμα ακριβώς δίπλα από την καντίνα του Λευτέρη.