Ο ουρανός της Λα Παζ γίνεται όλο και πιο πολύχρωμος. Κόκκινες, πράσινες και κίτρινες καμπίνες τελεφερίκ πετούν ψηλά πάνω από τις στέγες της πόλης. Σιγά-σιγά προστέθηκαν καφέ, πορτοκαλί και μωβ καμπίνες. Κάθε χρώμα αντιπροσωπεύει και μια γραμμή τελεφερίκ.
Η Λα Παζ, η πρωτεύουσα με το υψηλότερο υψόμετρο στον κόσμο, έχει έναν πρωτοποριακό ρόλο μετά από απόφαση του προέδρου Έβο Μοράλες: Δέκα γραμμές τελεφερίκ αποτελούν την ραχοκοκαλιά των δημόσιων συγκοινωνιών. Τα τελεφερίκ, όπως είναι γνωστά από τα χιονοδρομικά κέντρα των Άλπεων.
Πέντε λεπτά αντί για δύο ώρες στο κέντρο
Τα τελεφερίκ εξυπηρετούν κυρίως τους κατοίκους από τις φτωχότερες περιοχές της Λα Παζ που μένουν στα υψηλότερα σημεία. Είναι οι κάτοικοι της φτωχογειτονιάς του Ελ Άλτο που μετακινούνται πλέον προς τα κάτω στην κοιλάδα της Λα Πας. «Είμαι πολύ ικανοποιημένος, αισθάνομαι σαν να πετάω», λέει ο Αντόνιο Κλάρος. «Πρώτα ήθελα μια έως δύο ώρες για να κατέβω στο κέντρο, τώρα είμαι εκεί μέσα σε πέντε λεπτά».
Λόγω της μορφολογίας του εδάφους η Λα Παζ αντιμετωπίζει μόνιμη κυκλοφοριακή συμφόρηση, δεν υπάρχουν τρένα - και στις απότομες πλαγιές της πόλης δεν θα μπορούσαν άλλωστε να γίνουν σιδηροδρομικές γραμμές. Πριν από πέντε χρόνια άνοιξε η πρώτη γραμμή. Η δέκατη -η ασημί γραμμή- εγκαινιάστηκε τον Μάρτιο.
Στην Ευρώπη, τα τελεφερίκ κατασκευάζονται ως επί το πλείστον μόνο για τουριστικούς σκοπούς στα βουνά. Στην Λα Παζ, το δίκτυο των τελεφερίκ «Mi Teleferico» έχει γίνει πλέον όχι μόνο ένα αξιοθέατο, αλλά το βασικό συγκοινωνιακό δίκτυο. Οι εναέριες «γόνδολες» συνδέουν 36 σταθμούς, ολόκληρο το δίκτυο έχει μήκος 30 χιλιομέτρων.
Στη Λα Πας είναι το ιδανικό μέσο μεταφοράς. Παράγονται από τον αυστριακό κατασκευαστή Doppelmayr. «Στις πλαγιές της πόλης υπάρχουν πολύ στενά δρομάκια με πολλές στροφές, περιορίζοντας την οδική ικανότητα - και το τελεφερίκ αποτελεί τη λύση», λέει ο επικεφαλής μηχανικός της εταιρίας Θόρστεν Μπαουερλέιν .
Τα τελεφερίκ μεταφέρουν 3000 έως 4000 επιβάτες ανά ώρα πάνω από τις στέγες. Το μετρό θα μετέφερε φυσικά δέκα φορές περισσότερους και πολύ πιο γρήγορα. Αλλά το τελεφερίκ είναι πολύ φθηνότερο και πιο ευέλικτο.
Οι «γόνδολες» πετούν πάνω από τις βίλες καθώς και τις φτωχές καλύβες. Αυτό φυσικά δεν άρεσε σε όλους. Υπήρξαν ακόμη και διαμαρτυρίες επειδή οι φτωχοί άνθρωποι του Ελ Άλτο είχαν ξαφνικά πρόσβαση στα εμπορικά κέντρα των πλουσιότερων συνοικιών. Αλλά ο Έβο Μοράλες το βλέπει αυτό ως επιτυχία - αποδεικνύει ότι με τις πολύχρωμες «γόνδολες» στον ουρανό της Λα Παζ, η πόλη αλλάζει.
Ήσυχα και καθαρά με 1400 γόνδολες που περιβάλλουν την πόλη. Έχουν γίνει ορόσημο. Η Νότια Αμερική δείχνει ότι μπορούν επίσης να είναι ένα κανονικό μέσο μεταφοράς. Σιγά-σιγά, οι Βολιβιανοί βλέπουν και νέα χρώματα στον ουρανό. Μετά την ασημί γραμμή θα τεθεί τώρα σε λειτουργία και η χρυσή.
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ