Κάποιοι πιστεύουμε στην ύπαρξη του, άλλοι πάλι όχι, ορισμένοι ευχόμαστε μυστικά μέσα μας να είναι αληθινός και την ίδια στιγμή αμφιβάλλουμε.
Σε κάθε περίπτωση όμως, επειδή ποτέ δεν ξέρεις και επειδή οι επιθυμίες όπως και οι στόχοι διατυπώνονται για να εκπληρώνονται, οι συντάκτες της HuffPost στείλαμε Γράμμα στον Άι Βασίλη. Και ιδού τί ζητήσαμε.
Αξιότιμε Άγιε Βασίλη,
Η σχέση μας έρχεται από μακριά. Κάποτε υπολόγιζα σε εσένα και ξυπνούσα αξημέρωτα με την προσδοκία ενός δώρου. Μετά η σχέση μας «πάγωσε» για πολλά χρόνια. Σε συναντούσα μόνο σε jazzy χριστουγεννιάτικα τραγούδια και σε αντιμετώπιζα σαν στοιχείο φολκλόρ. Αργότερα, έγινες μεγάλος μπελάς. Εσπαγα το κεφάλι μου κάθε Χριστούγεννα για να φανώ αντάξιός σου και να ξεπεράσω τις προσδοκίες των μικρών ανθρώπων που ξυπνούσαν αξημέρωτα για να τσεκάρουν τα πακέτα μπροστά στο τζάκι μου. Τα χρόνια περνούν και οι εποχές αλλάζουν. Αυτά τα Χριστούγεννα πέφτουν πάνω στην πιο μεγάλη στροφή της ζωής μου. Από την ανηφόρα στην κατηφόρα, στα μισά μίας διαδρομής. Δεν διακρίνω τίποτα φοβερό στον ορίζοντα, αλλά πλέον κοιτάζω τα πάντα με φιλοσοφική διάθεση.
Θα ήθελα, λοιπόν, το μυαλό και η καρδιά μου να μην παρασυρθούν από το σώμα μου, καθώς αυτό θα παίρνει την στροφή. Να μείνουν πίσω και ας μην ωριμάζουν απαραίτητα. Θα ήθελα να μου επιτρέπουν να επικοινωνώ από μικρότερη απόσταση με τους μικρούς ανθρώπους που βρίσκονται (ακόμα, αλλά όχι για πολύ ακόμα) στο σπίτι. Για να με αντέχουν. Και θα ήθελα να εξακολουθήσω να βλέπω το σύμπαν με αισιόδοξο, ανατρεπτικό, αντιδραστικό, διεκδικητικό πνεύμα.
Με τον υπόλοιπο κόσμο κάνε εσύ το κουμάντο σου για θαύματα. Εγώ θα σπρώξω όσο αντέχω, αλλά δεν υπόσχέθηκα ποτέ θαύματα σε κανέναν.
All I want for Christmas is my nose
Κάθε Χριστούγεννα, τα τελευταία 9 χρόνια, ζητάω από τον Άγιο Βασίλη το ίδιο πράγμα: Τη μύτη μου.
Την έχασα το 2011, όταν χτύπησα το κεφάλι μου και νεκρώθηκε το οσφρητικό μου νεύρο. Εκτοτε δεν μυρίζω απολύτως τίποτα. Και ναι μεν ο κόσμος δεν βρωμάει, αλλά η ζωή χωρίς όσφρηση δεν είναι απλώς ξενέρωτη. Είναι και βαθιά καταθλιπτική. Ειδικά όταν βρέχει, όταν μπαίνει η Άνοιξη, όταν ψήνουμε το αρνί και το κοκορέτσι του Πάσχα κι όταν φτιάχνουμε τα μελομακάρονα των Χριστουγέννων.
Ο Αγιος Βασίλης φαντάζομαι ότι έχει όλη την καλή διάθεση να με βοηθήσει, αλλά αν μπορούσε να ζωντανέψει νεκρωμένα νεύρα, θα ήταν Μάγος και όχι Άγιος. Επειδή, όμως, πιστεύω και στον Άγιο Βασίλη και στα θαύματα, συνεχίζω να εύχομαι και να ελπίζω.
Φέτος αποφάσισα να τον βοηθήσω τον Αγιο, δοκιμάζοντας μία θεραπεία που εφαρμόζει ο Γερμανός καθηγητής, Τόμας Χάμελ, του Κέντρου Οσφρησης και Γεύσης της Δρέσδης.
Δύο φορές τη ημέρα μυρίζω 4 διαφορετικά αιθέρια έλαια, επί 20 δευτερόλεπτα το καθένα: Ευκάλυπτο, λεμόνι, τριαντάφυλλο και γαρύφαλλο. Πρέπει να το συνεχίσω επί έναν χρόνο και δεν είναι βέβαιο ότι θα έχει αποτέλεσμα στην περίπτωσή μου - το ποσοστό επιτυχίας της θεραπείας είναι 45% για την ώρα - αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Ειδικά τα Χριστούγεννα.
Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,
Έχουμε να τα πούμε πολλά χρόνια, από τότε που η κόρη μου ήταν μικρή και τα θεμελιώδη ζητήματα ήταν «μαμά, πώς προλαβαίνει ο Άγιος Βασίλης όλα τα παιδάκια του κόσμου σε μια νύχτα;» και «ο Στέλιος είπε σήμερα στην τάξη ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης» (μούτρα). Παρά ταύτα, επειδή είσαι Άγιος και ως άγιος η δουλειά σου είναι να κάνεις τα αδύνατα δυνατά -αυτό που εμείς (που δεν είμαστε άγιοι) λέμε «θαύματα»- κάνε το θαύμα σου μέρες που είναι και φρόντισε τους ασθενείς και τους οδοιπόρους. Σε άλλες εποχές θα σου ζητούσα έναν μήνα- μπορεί και δύο- στην Κούβα, αλλά δεν πειράζει. Γιατί τώρα δεν είναι εκείνες, οι άλλες εποχές, καταλαβαίνεις, μην σε ζαλίζω.
Καλή χρονιά,
Ειρήνη.
Κατερίνα Λυμπεροπούλου
Άγιε μου Βασίλη θα ήθελα σε παρακαλώ πολύ να βρω κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο του σπιτιού μας ένα κουτάκι μέσα στο οποίο να έχεις κλείσει άλλες 24 ώρες τις οποίες να μπορώ να προσθέσω σ’ αυτές της μιας ημέρας, για να τις κάνω σύνολο 48. ΄Ετσι, νομίζω, ότι θα μπορέσω μέσα στους φρενήρεις ρυθμούς της καθημερινότητας να βρω χρόνο να σταματήσω καθώς τρέχω να πάω στη δουλειά για να πιω για λίγο έναν καφέ κάτω από τον ήλιο, να συναντήσω την παιδική μου φίλη που αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας και να κουτσομπολέψουμε πολύ ώρα, να επισκεφθώ μέχρι να τους κουράσει η παρουσία μου τους αγαπημένους μου υπερήλικες για τους οποίους ο χρόνος κυλά αντιθέτως βασανιστικά αργά (είμαι σίγουρη ότι, αν μπορούσαν, θα ζητούσαν από εσένα η ημέρα να έχει 12 ώρες για να φθάνει στο τέλος της πιο γρήγορα). Περίεργες οι εξισώσεις του χρόνου αγαπημένε μου ΄Αγιε. Κι επειδή προσπαθώ να βρω τρόπο να κάνω ανακωχή μαζί του μερικές φορές σκέφτομαι: μήπως πρώτα πρέπει να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου και να καταλάβω λίγο καλύτερα τις προτεραιότητές μου;
Δεν τα πηγαίνω καλά με τον δυτικής εμπνεύσεως υπέρβαρο Άϊ Βασίλη και το προτεσταντικό – καπιταλιστικό- καταναλωτικό σύστημα αξιών του. Είσαι καλός, άρα αμείβεσαι. Ο δικός μου Άγιος Βασίλειος είναι ασκητικός, ρήτορας, ευγενής και Καππαδόκης. Αλύγιστος σε κάθε μορφή κοσμικής εξουσίας. Όλη του η ζωή ήταν προσφορά και ανιδιοτελής φιλανθρωπία. Μακάρι να μπορούσε να μας εμπνεύσει για έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, όχι αυτόν του ναρκισσιστικού ψευτοανθρωπισμού και δικαιωματισμού, αλλά αυτόν όπου η κοινότητα, η αλληλεγγύη και η εκ βάθους καρδιάς προσφορά θα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας. Τότε ίσως και η πατρίδα μας να ήταν διαφορετική.
Όταν ήμουν μικρός, σαφώς και πίστευα στον Άγιο Βασίλη. Ναι, σε αυτό τον χοντρό παππούλη, ο οποίος μοιράζει δώρα στα «καλά παιδιά». Μεγαλώνοντας, έχασα την πίστη μου σε εκείνον. Μετά τη παιδική ηλικία, κατάλαβα ότι η κόκκινη φιγούρα του απέχει αρκετά από το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων, όπου η ταπείνωση και η θυσία είναι κυρίαρχες έννοιες της εορτής αυτής. Ο «Santa Claus» είναι περισσότερο ένα καπιταλιστικό σύμβολο, παρά ένα αληθινό πρόσωπο με θαυμαστό βίο, όπως ο Άγιος Βασίλειος, επίσκοπος Καισαρείας.
Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι όλα θέλουν μέτρο στη ζωή μας. Η χαρά που μπορεί να πάρει ένα παιδάκι από ένα δώρο κι από την «φιλική» φιγούρα του χοντρού Santa, παραμένει κάτι πολύ ωραίο.
Έτσι, θα ήθελα από αυτόν τον εμπορικό Άγιο Βασίλη να προσφέρει όση αληθινή χαρά και ελπίδα μπορεί, σε όσες ψυχούλες τον περιμένουν. Αρκεί να μην ξεχνάμε τον πραγματικό, Μέγα Βασίλειο. Τον αληθινό.
Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,
Θέλω να σου πω ότι προσπάθησα να είμαι καλό κορίτσι τη χρονιά που μας πέρασε. Προσπάθησα να είμαι ευγενική με όλους, να μην σκέφτομαι κακίες και να κάνω -όποτε μπορώ- καλές πράξεις.
Η μόνη εξαίρεση που δυσκολευόμουν να διατηρήσω την ψυχραιμία μου ήταν όταν συναντούσα μπροστά μου μισάνθρωπους. Όχι στην καθημερινότητά μου, γιατί έχω φροντίσει να βγάζω από τη ζωή μου τέτοιους ανθρώπους. Κυρίως σε σχόλια στα social media κάτω από καμιά είδηση για το προσφυγικό. «Να φύγουν, να πάνε πίσω στη χώρα τους». Μίσος ακόμη και απέναντι σε παιδιά που θέλουν να πάνε σχολείο. Μίσος για κατατρεγμένους ανθρώπους που όχι, δεν ήρθαν εδώ με σκοπό να μας πάρουν τις δουλειές, ήρθαν για να μην πεθάνουν.
Αυτό που θέλω λοιπόν για τη χρονιά που έρχεται είναι λιγότερο μίσος. Και να μπορούν όλοι οι άνθρωποι, πριν αντιδράσουν για κάτι που δεν τους αρέσει, να σκέφτονται: «εγώ αν ήμουν στη θέση του, τι θα έκανα;».
Φωτογραφία από την αποστολή της HuffPost Greece στη Λέσβο τον Νοέμβριο του 2015.
Σε προσωπικό επίπεδο, προφανώς και θα ήθελα το 2020 με υγεία (σωματική και ψυχική) και οικονομική και επαγγελματική ευημερία για εμένα και τους ανθρώπους μου - και σε όλους γενικότερα (καθώς σε επίπεδο καθαρά «υλικών» δώρων προσπαθώ να τα προμηθεύομαι μόνος μου εξαρχής, για να μην κουράζω και τον Άγιο). Σε πιο συλλογικό/εθνικό επίπεδο τώρα, θα ακουστώ...κάπως, μα η πρώτη σκέψη που μου ήρθε ήταν δύο μοίρες F-35 για την ΠΑ και 4 φρεγάτες κλάσης Belh@rra ή 4 αντιτορπιλικά κλάσης Arleigh Burke για το ΠΝ, καθώς οι «απέναντι» με προβληματίζουν τελευταία αρκετά περισσότερο από ό,τι συνήθως- και πάνω από όλα πιστεύω ότι οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές, να ξέρουμε ότι ζούμε σε κόσμο με εθνικά συμφέροντα, κράτη και σύνορα, και να αντιλαμβανόμαστε πως η ειρήνη, αυτό το υπερπολύτιμο αγαθό, συχνά εξασφαλίζεται πρακτικά μόνο με αυτό που λέμε «αποτελεσματική αποτροπή». Από την άλλη βέβαια, κάτι τέτοιο μάλλον θα ήταν ελάχιστα (έως καθόλου) σε χριστουγεννιάτικο πνεύμα, οπότε θα αρκεστώ να ζητήσω εν τέλει να ζητήσω καλά μυαλά σε όλους μας, όπου και αν βρισκόμαστε.
Δεν πιστεύω στον Άγιο Βασίλη (sorry). Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως δεν βάζω στόχους για τη νέα χρονιά και δεν ελπίζω να αλλάξουν τα πράγματα που με δυσαρεστούν ή πως δεν λαχταρώ άλλα που πιστεύω ότι θα με έκαναν χαρούμενη.
Το Νο1 στη λίστα μου για φέτος θα το κρατήσω για τον εαυτό μου (επειδή είμαι δημοσιογράφος δεν σημαίνει πως πρέπει να τα βγάζω όλα στη φόρα).
Το Νο2 όμως μπορώ να το μοιραστώ μαζί σας: Θέλω να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι στην Ρωσία και στην Μογγολία. Πρώτα Μόσχα, Αγία Πετρούπολη, Αρκανγκέλσκ, Γεκατερίνμπουργκ και μετά Υπερσιβηρικό. Θέλω να ακούσω Βίσότσκι σε ένα μπαρ, να χαθώ στο μαγευτικό μετρό, να δω τα μπαλέτα Μπολσόι στο ομώνυμο θέατρο, να καθίσω σε ένα παγκάκι πλάι στον Νέβα και να διαβάζω (ξανά) το «Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα» του Μπουλγκάκοφ, να περπατώ κάτω από τον ουρανό μια λευκή νύχτα, να φάω αυθεντικά πελμένι και μπορς και μετά να κλείσω το κινητό να μπω στο τραίνο (της μεγάλης φυγής μου) για τρεις εβδομάδες και να φτάσω στο Βαλδιβοστόκ.
Και στον γυρισμό δύο εβδομάδες (τουλάχιστον) στην Μογγολία. Να βρω ένα ντόπιο και να χαθώ στις στέπες. Για όλα αυτά χρειάζομαι πολλά λεφτά και πολλές ημέρες άδειας. Βοηθήστε με όποιο τρόπο σας είναι πιο εύκολος. Γιατί για μένα ο Άγιος Βασίλης είστε εσείς!
Αγαπητέ μου Άγιε Βασίλη,
Οι αμφιβολίες για την ύπαρξή σου είναι το πρώτο “καλωσόρισμα” στην αληθινή ζωή. Όλα τα υπόλοιπα “αποκαλυπτήρια” που ζήσαμε μεγαλώνοντας -και θα ζήσουμε γερνώντας- τα πολύ πιο σκληρά και τα χωρίς την παρηγοριά των δώρων και των γονεϊκών κανακεμάτων, είναι που μας κάνουν να θέλουμε να επιστρέψουμε στην πρώτη γλυκιά απάτη της ζωής μας. Κι αυτή είσαι εσύ.
Δεν ξέρω αν ακόμα σε περιμένω με την επίσημη στολή σου, το υψηλής ραπτικής βελούδινο παλτό σου και τις λευκές μυτερές λουστρίνινες μπότες του μέσα στο καταχείμωνο, σίγουρα όμως σε περιμένω. Κι αν κάτι θέλω να φέρεις φέτος μαζί σου είναι μια μαγική αστερόσκονη που θα φυσήξει μακριά κάθε ίχνος μιζέριας και γκρίνιας και θα αφήσει πίσω της περισσότερη θετική σκέψη και ενσυναίσθηση. Για όλους μας. Να μας μάθεις να κοιτάμε μπροστά, να σταματήσουμε να απελπιζόμαστε για τα λάθη μας, να έχουμε περισσότερη πίστη στον εαυτό μας και ελπίδα. Να αρπάζουμε από τα μαλλιά την κάθε μέρα για να “ταξιδεύουμε”, να δείχνουμε εμπιστοσύνη στη δύναμη του αοράτου. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που δεν ξέρουμε ακόμη.
Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,
Γνωρίζω πολύ καλά ότι είσαι το πιο διαχρονικό προϊόν που εφηύρε ποτέ ο καπιταλισμός, οπότε ας ανοίξω μια coca-cola να σκεφτώ καλύτερα τι είναι αυτά που θέλω μιας και υγεία, αγάπη, ευτυχία είναι πολύ σουρεάλ για την καταναλωτική αγορά.
Ας σκεφτώ, λοιπόν, τι είναι αυτό το τόσο ακριβό που θα μπορούσες να μου προσφέρεις μόνο εσύ και κανείς άλλος. Αυτό που θέλω είναι ένας κουμπαράς. Αν από αύριο πάρω απόφαση να σταματήσω τις «κοακόλες», τους καφέδες και τα τσιγάρα στα 30 μου θα πάρω αυτό το σπίτι με τον κήπο και την πισίνα που βλέπουμε στον ύπνο μας όλοι εμείς οι πλεμπαίοι μικροαστοί. Είναι σαν το ανέκδοτο με τον μη καπνιστή και τη φεράρι του.
Cheers!
Αγιε μου Βασίλη η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να σου ζητήσω κάτι καθώς είσαι πολυάσχολος με τις ετοιμασίες των παιχνιδιών για τα παιδιά.
Τώρα όμως που το σκέφτομαι, ναι, υπάρχει κάτι που θέλω να σου ζητήσω. Θέλω λοιπόν, να φτιάξουν τα ξωτικά σου τα περισσότερα παιχνίδια που έχουν ποτέ φτιάξει. Να δουλέψουν υπερωρίες; Να δουλέψουν υπερωρίες! Να τους πας όλα τα καλούδια του κόσμου! Μπουγάτσα; Μπουγάτσα! Της γριάς τα μαλλιά; Της γριάς τα μαλλιά! (αυτό είναι από Ελληνική ταινία, αλλά πιάνεις το πνεύμα..των ημερών) Να φτιάξουν λοιπόν τόσα πολλά παιχνίδια ώστε κάθε σπίτι που θα επισκεφτείς να τιγκάρει! Να μην χωράνε ούτε οι ιδιοκτήτες. Ουτε και εσύ καλά - καλά. Να γίνουν έτσι τα φετινά Χριστούγεννα τα πιο «παιχνιδιάρικα» ever!!! Και πριν σε αποχαιρετήσω και σου ευχηθώ Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά, μην ξεχάσεις το βασικότερο όλων! Υγεία για όλο τον κόσμο Αγιε μου!
Αγαπητό αποκύημα της φαντασίας του τμήματος marketing της Coca Cola, εεε…. εννοώ αγαπητέ Αγιε μου Βασίλη (πώς μου ’ρθε;).
Δεν θα στα ζαλίσω πολύ. Ξέρω ότι έχεις πολλές δουλειές (έχω δουλέψει κι εγώ σε πολυεθνική και ξέρω πώς είναι). Εγώ θέλω να σου ζητήσω παγκόσμια ειρήνη, υγεία για όλους και να μπει τέλος στην κλιματική κρίση. Έλα, πλάκα κάνω... Ποιος νοιάζεται (άλλη λέξη «κολλάει» εδώ) για αυτά; Για να το σοβαρέψω λίγο (έως πολύ), η ευχή είναι η εξής: Να παραμείνω ζωντανός. Ξέρω, ξενερώνω πολύ κόσμο τώρα. Αλλά, δεν πειράζει. Με τις υγείες σας (μας). Έχοντας κοιτάξει (αρκετά) κοντά τον θάνατο δύο φορές στα 34 μου χρόνια - τη μια νόμιζα ότι πέθαινα, την άλλη όντως πέθαινα (αλλά πιστέψτε με, εκείνη τη στιγμή είναι ακριβώς το ίδιο) - έχω μάθει να μην ζητάω πολλά. Οπότε, ναι, αυτό θέλω. Να μην ξαναβρεθώ (άμεσα) σε μια τέτοια κατάσταση. Και πάλι σόρρυ, που σας το χαλάω. Χρόνια πολλά είπαμε;
Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,
Έχω πολλά χρόνια να σου γράψω, όμως φέτος ήθελα να δοκιμάσω ξανά, να μοιραστώ όσα θέλω για τη νέα χρονιά (και όχι μόνο). Δεν ζητάω υλικό δώρο, αυτό που σίγουρα επιθυμώ είναι πρωτίστως ψυχική και σωματική υγεία για όλους, τους δικούς μου ανθρώπους ακόμα πιο κοντά, χαμόγελα που δυστυχώς έχουν χαθεί, ανεκτικότητα, σεβασμός, ευγένεια στον διπλανό και τον ευρύτερο κύκλο μας. Να εκλείψει η φτώχεια, η προσφυγιά, να μην υπάρχει λεκτική/σωματική βία και ρατσισμός. Να βρίσκουμε περισσότερες στιγμές γαλήνης με τον εαυτό μας στην έντονη καθημερινότητα. Τέλος και σε προσωπικό επίπεδο, θέλω η νέα χρονιά να μου φέρει περισσότερους ανθρώπους και νέες καταστάσεις που θα με εμπνεύσουν να τολμήσω.
Αγαπημένε Άγιε Βασίλη..
Τι θα μπορούσα να ζητήσω που δεν έχω; Δεν μου λείπουν υλικά αγαθά και ευτυχώς η οικογένεια μου και εγώ χαίρουμε άκρας υγείας. Μπορώ να σου ζητήσω κάτι διαφορετικό; Φέρε το χαμόγελο πίσω στους ανθρώπους που τα τελευταία χρόνια το έχουν χάσει. Χάρισε μια οικογένεια σε παιδιά που έχουν μείνει ορφανά και δεν έχουν με ποιον να γιορτάσουν φέτος. Δώσε μια στέγη σε όλους τους άστεγους που κυκλοφορούν στους δρόμους, στους μετανάστες, στους πρόσφυγες και σε όσους το έχουν πραγματικά ανάγκη. Κάνε όλους τους ανθρώπους χαρούμενους, έστω και για μία μέρα. Μπορείς;
Και… Καλά Χριστούγεννα!
Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,
Όσο πλησιάζω στην ηλικία (μπορεί και να την έχω φτάσει) ή στην κατάσταση που θα πρέπει να σε καλύπτω εγώ όταν ξεχνάς να κατέβεις και από τη δικιά μας καμινάδα, τόσο νιώθω την ανάγκη να υπάρχεις και να υλοποιήσεις με ευλαβική ακρίβεια τη λίστα με τα αιτήματα μου.
Φέτος λοιπόν (και γιατί όχι και για όλα τα επόμενα χρόνια) θα ήθελα να μην υπάρχει ανάγκη να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε θαύματα. Θα ήθελα να πιστεύουμε περισσότερο ότι τα μεγαλύτερα «θαύματα» έγιναν όταν εμπιστευτήκαμε τις δυνάμεις μας. Θα ήθελα υγεία (για όλους), τύχη (για όλους) δημιουργικότητα (για όλους) και….. μια μεγάλη λίστα με διάφορα δώρα μόνο για εμένα που θα στη στείλω σε προσωπικό μήνυμα, για να μην μας θεωρήσουν και υλιστές.
Αννα- Μαρία Σύρου
Μπορεί να μην πιστεύω στον Αι Βασίλη, αλλά πιστεύω ότι ο «Αι Βασίλης» είμαστε εμείς οι ίδιοι όσον αφορά αυτά που θέλουμε να συμβούν στον εαυτό μας. Το να θέτουμε στόχους και να τους πετυχαίνουμε με την δική μας αξία και προσπάθεια είναι ανεκτίμητο. Αν ζητούσα κάτι από τον Αι Βασίλη, θα ήταν το 2019 να μου παρουσιάσει ευκαιρίες και προκλήσεις που θα με κάνουν καλύτερη σε ανθρώπινο και επαγγελματικό επίπεδο. Θα ήθελα το μέλλον, γενικά, να μου χαρίσει εμπειρίες ζωής, αλλά περιορίζω τις ευχές μου στο 2019, γιατί το να σκέφτομαι μακροπρόθεσμα με αγχώνει.
Θα ήθελα να εξαφανιστούν δια μαγείας όλες οι σωματικές και ψυχικές ασθένειες από τον κόσμο, τα όνειρα να πραγματοποιούνται και να μην παραμένουν «όνειρα», και να ζούμε την δική μας ζωή και όχι να κυνηγάμε μια πλασματική και ανούσια (όπως αυτή στα σόσιαλ μίντια). Καλές γιορτές, με θετικές σκέψεις!