Η γερμανική βιομηχανία διψά για πρώτες ύλες.
Διψά κυρίως για σπάνιες γαίες, η “αλυσίδα αξίας” των οποίων (value chain) ελέγχεται 100% από την Κίνα.
Από το 2010 η γερμανική βιομηχανία άρχισε να διαισθάνεται την πίεση των σπάνιων γαιών οπότε ξεκίνησαν οι πιέσεις προς την καγκελάριο για να αναλάβει δράση. Χωρίς σπάνιες γαίες η γερμανική βιομηχανία δεν θα επιβιώσει.
Σε παλαιότερο άρθρο εδώ είχε παρουσιασθεί ο γερμανικής έμπνευσης σιδηρόδρομος Βαγδάτης-Βερολίνου.
Συνοπτικά: ο σιδηρόδρομος Βαγδάτης-Βερολίνου εξυπηρετούσε τα γερμανικά επιχειρηματικά συμφέροντα καθώς μέσω αυτού θα τροφοδοτούνταν η διψασμένη για πρώτες ύλες πανίσχυρη γερμανική βιομηχανία. Γι’αυτόν ακριβώς το λόγο ο τότε διευθύνων σύμβουλος της Deutsche Bank Dr. Georg von Siemens (της γνωστής εταιρείας) χρηματοδότησε το σιδηρόδρομο. “Ο σιδηρόδρομος Βαγδάτης-Βερολίνου για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν η μοναδική σημαντική γεωγραφική διαδρομή για να πετύχει η Γερμανία μία θέση στον ήλιο”. Ο σιδηρόδρομος Βαγδάτης-Βερολίνου δεν υπήρξε απόρροια κάποιου διπλωματικού-γεωπολιτικού σχεδίου, αλλά συνέβη το ακριβώς αντίθετο: η πανίσχυρη γερμανική βιομηχανία απαίτησε την κατασκευή του σιδηρόδρομου. Ο σιδηρόδρομος Βαγδάτης-Βερολίνου ήλεγχε γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά ολόκληρη την περιοχή από τις Ινδίες μέχρι την Ευρώπη έως τη Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Μαζί με αυτές ήλεγχε και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές αυτών των περιοχών. Ακριβώς γι’αυτό το λόγο ο σιδηρόδρομος Βαγδάτης-Βερολίνου υπήρξε η γεννεσιουργός αιτία του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και όχι η δολοφονία του Αρχιδούκα Φερδινάνδου όπως οι περισσότεροι νομίζουν. Επίσης, ο σιδηρόδρομοςΒαγδάτης - Βερολίνου υπήρξε μία από τις βασικές στρατηγικές αιτίες της Ελληνικής ήττας του 1897 αλλά και της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Σε εκείνο το άρθρο αναφέρθηκε επίσης ότι «...αντίστοιχο project με το σιδηρόδρομο Βαγδάτης-Βερολίνου σήμερα είναι ο «Δρόμος του Μεταξιού» (One Belt, One Road) τον οποίο θέλει να κατασκευάσει η Κίνα...»
Ο νέος Δρόμος του Μεταξιού εξυπηρετεί τη Γερμανία γιατί μέσω αυτού θα μπορεί να προμηθεύει με πρώτες ύλες τη διψασμένη βιομηχανία της και ταυτόχρονα, να εξάγει τα προϊόντα της στις ασιατικές χώρες.
Μη ξεχνάμε: ο όρος Δρόμος του Μεταξιού (”Silk Road”) είχε δημιουργηθεί από ένα Γερμανό γεωγράφο. Όπως και ο όρος “geopolitik” ήταν γερμανικό εφεύρημα.
Ο νέος Δρόμος του Μεταξιού εξυπηρετεί την Κίνα γιατί θα εξάγει με ευκολία τα προϊόντα της στις ευρωπαϊκές χώρες.
Ο νέος Δρόμος του Μεταξιού εξυπηρετεί αμφότερα τα πανίσχυρα οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας και της Κίνας.
Ωστόσο παραμένουν ορισμένα αναπάντητα κρίσιμα ερωτήματα:
Άραγε η Γερμανία παίζει αποκλειστικά δικό της παίγνιο τόσο στην ΕΕ όσο και στο ΝΑΤΟ; Μήπως η Γερμανία παίζει - όπως έπαιζε ανέκαθεν άλλωστε - αποκλειστικά και μόνο το παίγνιο των γερμανών βιομηχάνων; Ως εκ τούτου, μέχρι πού μπορεί να φτάνει η γερμανοκινεζική συνεργασία;
Άραγε ποιά κράτη - στη γεωγραφία του Νέου Δρόμου του Μεταξιού - θα παίξουν στη γεωπολιτική σκακιέρα τα πιόνια εξυπηρέτησης των κοινών γερμανοκινεζικών συμφερόντων;
Και η Ελλάδα τί ρόλο θα παίξει;
Θα ωφεληθεί η Ελλάδα ή μήπως υπάρχουν αθέατοι εθνικοί-γεωπολιτικοί κίνδυνοι-παγίδες τους οποίους αγνοούν οι Έλληνες πολιτικοί και επιχειρηματίες λειτουργώντας ως “χρήσιμοι ηλίθιοι” ή ως “σύγχρονοι Ζαχάρωφ”; Στο σημείο αυτό ας γίνει η υπενθύμιση της απαράδεκτης παγίδας που προσπάθησε να στήσει το Πεκίνο το 2016 στην Ελλάδα όταν η Κίνα φέρεται πως ζήτησε στήριξη από την Ελλάδα στο θέμα του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για την κατάσταση στη νότια Σινική θάλασσα όπου τελικώς η Κίνα καταδικάσθηκε. Σε εκείνο το άρθρο είχε τεθεί ευθέως και ξεκάθαρο το ερώτημα προς την Ελληνική κυβέρνηση: “Θα γίνει αυτό αποδεκτό;” Αν όντως έγινε αυτό το γεγονός, αν όντως δηλαδή Κίνα είχε ζητήσει βοήθεια από την Ελλάδα, τότε αυτό σημαίνει πως η Κίνα ζήτησε από την Ελλάδα να στραφεί εναντίον των στρατηγικών Ελληνικών συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο: μετά από δύο χρόνια αποδεικνύεται τελικώς πως η Τουρκία συμπεριφέρεται στη Μεσόγειο όπως συμπεριφέρεται η Κίνα στη νότια Σινική θάλασσα. Αυτό έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό και αλλού.
Άραγε η Κίνα το 2016 είχε ζητήσει από την Ελλάδα να αυτοκτονήσει γεωπολιτικά ως αποτέλεσμα ανταλλαγμάτων για στήριξη της Κίνας σε κάποιους εντός Ελλάδος; Αναρωτιέται κανείς πώς θα ήταν σήμερα η γεωπολιτική κατάσταση στη Μεσόγειο των υδρογοναθράκων εάν η Ελλάδα έπεφτε στην παγίδα της Κίνας και αποφάσιζε να στηρίξει την Κίνα στο θέμα του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης; Θα σας διευκολύνω: η Ελλάδα σήμερα θα είχε υπογράψει την καταδίκη της στο θέμα της ΑΟΖ και της αξιοποίησης των υδρογοναθράκων της Μεσογείου με μόνη κερδισμένη τη νεο-οθωμανική Τουρκία. Οι υδρογονάνθρακες της Μεσογείου θα είχαν τελειώσει για την Ελλάδα.
Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα του νέου Δρόμου του Μεταξιού: ο σιδηρόδρομος Βαγδάτης-Βερολίνου εξυπηρετούσε αποκλειστικώς τα συμφέροντα των γερμανών βιομηχάνων συμβάλλοντας ταυτόχρονα με γεωστρατηγικό τρόπο στην ελληνική ήττα του 1897 και στη Μικρασιατική Καταστροφή.
Ο νέος Δρόμος του Μεταξιού - που τόσο πολύ προωθεί η γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Επιτροπή - πώς θα επηρεάσει τα ελληνικά γεωστρατηγικά συμφέροντα; Μήπως η Ελλάδα βρεθεί εν μέσω των σκληρών γερμανοκινεζικών επιχειρηματικών συμφερόντων και θα είναι η μεγάλη χαμένη όπως το 1922;
ΥΓ. Επειδή αρκετοί ίσως ειρωνεύονται την επιμονή μου στο θέμα των σπάνιων γαιών και των στρατηγικών ορυκτών γενικότερα θα τους παραπέμψω σε ένα άρθρο που αφορά την πρόσφατη συνάντηση μεταξύ Τραμπ-Κιμ Γιονγ Ουν η οποία για αρκετούς ήταν μη-αναμενόμενη.