Το Imagine του αφελούς life style χίππυ Τζόν Λέννον!!! To πιο εφιαλτικό σενάριο για το γλυκερό άσμα (και τότε που το άκουγα εκστασιασμένος, γλυκερό μου φαινόταν) και τους «ευαίσθητους ανθρωπιστές» είναι ότι τον κόσμο αυτόν, που ευαγγελίζεται, δεν θα τον πραγματοποιήσει μια ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική επανάσταση της ανθρώπινης κοινότητας και της ελεύθερης βούλησης, αλλά ήδη τον δρομολογεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα… Αποτελεί, εντέλει, την ουσία του ίδιου του καπιταλισμικού ανθρώπου (όπως τον έχω ονομάσει: από τον πολιτισμό και τον καπιταλισμό). Άνθρακες ο θησαυρός;;; το σκουλήκι ήταν ήδη μέσα στο μήλο;!
Tο σίγουρο, τώρα πια, είναι ότι αν μεταφράσεις και αναλύσεις τους στίχους, βλέπεις μπροστά σου, τον υπερμοντέρνο άνθρωπο της ομογενοποιημένης παγκόσμιας κυριαρχίας (πολιτικής και οικονομικής), η χίπστερ κουλτούρα σε ανάλαφρο ονειροπόλο περιτύλιγμα, όπως μια ντιζαινάτη βιτρίνα με προϊόντα που όλοι μπορούν να κατέχουν. Ο κόσμος του χυλού και του νομαδικού ανθρώπου χωρίς ταυτότητα, ρίζα και ιδιότητες, αλλά με μοιρασμένα υπάρχοντα που φέρνουν υπερκέρδη στο κεφάλαιο και ψευδοεπαναστάσεις σε «ευαίσθητες», αγαπουλίστικες ψυχές, ενός αντικαταναλωτικού καταναλωτισμού.
Ο ευφυής στοχαστής Τζέρεμι Ρίφκιν, μίλησε για την νέα εποχή της πρόσβασης, όπου τα υπάρχοντα, η «ιδιοκτησία» των αποκτημάτων, δεν θα υπάρχει ….imagine no possesion, βρεεεε! Επειδή θα επεκταθεί η πρόσβαση σε υπηρεσίες και σε airbnb δραστηριότητες. Εφιστώντας την προσοχή μας, επειδή αυτό θα αλλοτρίωνε ακόμα και τις τέχνες και τις μη εμπορευματικές πλευρές του ανθρώπου: φιλία, έρωτας, ανιδιοτελής προσφορά, κ.α. Μετά, βέβαια, έγινε σύμβουλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της …Μέρκελ.
Άνετα, πια, θα μπορούσε να είναι ο ύμνος, του εφήμερου πολιτισμού, του «εδώ και τώρα», ενάντια στην ιστορία και τη συνέχεια. Ο ύμνος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του ΟΟΣΑ, του «ουδέτερου» Ο.Η.Ε, της παγκόσμιας «Δημοκρατίας» και άλλων επαναστατικών ζαρζαβατικών δυνάμεων:
Φαντάσου να μην υπάρχει παράδεισος
είναι εύκολο εάν εσύ προσπαθήσεις.
Καμία κόλαση κάτω από εμάς
πάνω από εμάς μόνο ουρανός.
Φαντάσου όλους τους ανθρώπους
να ζουν για το σήμερα.Φαντάσου να μην υπάρχουν χώρες
δεν είναι δύσκολο να το κάνεις.
Τίποτα για να σκοτώσεις ή για να πεθάνεις
και καμία θρησκεία επίσης.
Φαντάσου όλους τους ανθρώπους
να ζουν με ειρήνη.Ίσως πεις πως είμαι ονειροπόλος
αλλά δεν είμαι μόνο ένας.
Ελπίζω κάποια μέρα εσύ θα μας ενώσεις
και ο κόσμος θα ζει σαν ένας.Φαντάσου όχι υπάρχοντα
απορώ αν εσύ μπορείς.
Καμία ανάγκη για απληστία ή πείνα.
Μία αδελφοσύνη.
Φαντάσου όλους τους ανθρώπους
να μοιράζονται όλο το κόσμο.Ίσως πεις πως είμαι ονειροπόλος
αλλά δεν είμαι μόνο ένας.
Ελπίζω κάποια μέρα εσύ θα μας ενώσεις
και ο κόσμος θα ζει σαν ένας.
Διαβάστε λοιπόν, τη νέα εποχή της κυριαρχίας με ανθρώπινο πρόσωπο. Ένας θαυμαστός καινούριος κόσμος! Το άρθρο είναι μιας πολιτικού από τη Δανία, από την ιστοσελίδα του Παγκόσμιου Οικονομικού φόρουμ:
«Καλώς ήλθατε στο 2030. Δεν κατέχω τίποτα, δεν έχω ιδιωτικότητα και η ζωή δεν ήταν ποτέ καλύτερη»
(…) Στην πόλη μας δεν πληρώνουμε κανένα ενοίκιο, διότι κάποιος άλλος χρησιμοποιεί τον ελεύθερο χώρο μας όποτε εμείς δεν τον χρειαζόμαστε. Το σαλόνι μου χρησιμοποιείται για επαγγελματικές συναντήσεις όταν δεν είμαι εκεί.
Κάποιες φορές μπορεί να επιλέξω να μαγειρέψω. Είναι εύκολο – ο απαραίτητος εξοπλισμός κουζίνας παραδίδεται στην πόρτα μου μέσα σε λίγα λεπτά. Από τη στιγμή που οι μετακινήσεις έγιναν δωρεάν, σταματήσαμε να στοιβάζουμε όλα αυτά τα πράγματα στο σπίτι. Γιατί να έχουμε ένα παρασκευαστή ζυμαρικών και ένα σκεύος κρέπας στα ντουλάπια μας; Μπορούμε να τα παραγγείλουμε όταν τα χρειαζόμαστε.
(…)Ψώνια; Δεν μπορώ πραγματικά να θυμηθώ τι είναι αυτό...Μερικές φορές το κάνω για διασκέδαση και μερικές φορές θέλω απλώς τον αλγόριθμο να το κάνει για μένα. Ξέρει πλέον το γούστο μου καλύτερα απ΄ότι εγώ.
Όταν η Τεχνητή Νοημοσύνη και τα ρομπότ ανέλαβαν τόσο μεγάλο μέρος της δουλειάς μας, ξαφνικά είχαμε χρόνο να φάμε καλά, να κοιμηθούμε καλά και να περνάμε χρόνο με άλλους ανθρώπους. Η έννοια της ώρας αιχμής δεν έχει πλέον νόημα, αφού η δουλειά που κάνουμε μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή. Δεν ξέρω πραγματικά αν θα το αποκαλούσα πια δουλειά. Είναι περισσότερο σαν χρόνος για σκέψη, χρόνος για δημιουργία, χρόνος για ανάπτυξη.
Για κάποιο διάστημα τα πάντα μετατράπηκαν σε ψυχαγωγία και οι άνθρωποι δεν ήθελαν να ασχοληθούν με δύσκολα ζητήματα. Ήταν μόνο την τελευταία στιγμή που βρήκαμε πώς να χρησιμοποιήσουμε όλες αυτές τις νέες τεχνολογίες για κάποιο καλύτερο σκοπό, από το να «σκοτώνουμε» απλά και μόνο το χρόνο...»
Διαβάστε όλο το άρθρο της Ida Auken εδώ