Η 70η επέτειος από την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (1949-2019) συνοδεύθηκε από την πραγματοποίηση σειράς εκδηλώσεων, με συμβολικό σημείο αναφοράς την πραγματοποίηση μίας μεγάλης στρατιωτικής παρέλασης στην πρωτεύουσα της χώρας Πεκίνο, παρόντος και του προέδρου της χώρας, Σι Τζινπίνγκ.
Το ειδησεογραφικό πρακτορείο “Reuters,”1 με μία σειρά επάλληλων φωτογραφιών αναδεικνύει τις όψεις μίας ιδιαίτερης τελετουργικής “φαντασμαγορίας”, που, εν προκειμένω φέρει εντός της πειθαρχημένες και ομοιόμορφες κινήσεις στρατιωτών των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας (παρελάσεις), ενδυματολογικά μοτίβα που παραπέμπουν στην ανάδειξη του ίδιου διακυβεύματος της στρατιωτικής-πολεμικής “ετοιμότητας” (ιδίως όταν την συγκεκριμένη ένδυση συνοδεύουν τα όπλα), στρατιωτικά οχήματα και βαρύ εξοπλισμό κορωνίδα του οποίου αποτελούν δύο νέοι διηπειρωτικοί, βαλλιστικοί πύραυλοι, «ο ένας εκ των οποίων μπορεί να φέρει έως και 10 κεφαλές»,2 όπως τονίζει χαρακτηριστική η Κίττυ Ξενάκη στην εφημερίδα Τα Νέα.
Στην παρέλαση συμμετέχει ίδιο το πλήθος ως δυνατότητα ενσάρκωσης του Κινεζικού κλέους εντός του σύγχρονου ιστορικού γίγνεσθαι που δεν εκίνησε το 1949, αλλά ανα-προσδιορίζεται ως η “αφετηριακή στιγμή” της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας εντός του 20ου αιώνα, στον «αποκαλυψιακό ορίζοντα» της οποίας, για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο του Pierre-Andre Taguieff, ενυπάρχει το ιδεώδες του Κινέζικού δρόμου για τον Σοσιαλισμό.
Ο επετειακός εορτασμός των 70 ετών από την ουσιωδώς πολιτικο-θεσμική συγκρότηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, με τα επι-γενόμενα χαρακτηριστικά που ενέχει, ανα-πλαισιώνει την ίδια την ημερομηνία-εγκάρσια τομή του 1949, που στο Κινεζικό πολιτικό φαντασιακό προσλαμβάνει χαρακτήρα τουλάχιστον ισάξιο του 1917 και της Ρωσικής Οκτωβριανής επανάστασης, διαμέσου της ανάδειξης και της συστηματοποιημένης έκθεσης των επιτευγμάτων της χώρας και του Κινεζικού κοινωνικού-ιστορικού συστήματος σε “πολλούς τομείς”.
Στην επετειακή παρέλαση αναγνωρίζεται η Κίνα, πρωταρχικά, ως σημαντική οικονομική και γεω-πολιτική δύναμη.
Διαμέσου των συγκεκριμένων φωτογραφιών, δύναται να αναδειχθεί το πλαίσιο της Κινεζικής “πίστης” στις διαρκείς “υπερβάσεις”. Τίθεται στο συμβολικό και μη επίκεντρο, η κατανομή αρρένων και θηλυκών υποκειμένων που παρελαύνουν εκφραστικά υπό το πνεύμα της “Κινεζικότητας” και υπό το βλέμμα του Μάο Τσε Τουνγκ, η μορφή του οποίου τροφοδοτεί το φαντασιακό της Κινεζικής “αναγέννησης” έπειτα από χρόνια παρακμής και ιστορικής “αδυναμίας”.
Επρόκειτο για μία «συστηματική φαντασμαγορία των συνειδησιακών μορφών», κατά τα λεγόμενα του Θανάση Γκιούρα που προσεγγίζει αναλυτικά το έργο του Walter Benjamin, η οποία και δύναται να “συλλάβει” την σύγχρονη ισχύ της Κίνας ερειδόμενη στα ιστορικά “άλματα” που έχουν επιτευχθεί κατά την Μεταπολεμική περίοδο, την περίοδο του Μαοϊσμού, “εδαφοποιημένη” στο κοινό και αποφασιστικό βήμα που προβάλλεται μετωνυμικά (ο “σταθερός βηματισμός” της Κίνας) και μετατοπιζόμενη προς το και τα πεδία της στρατηγικής παραδοχής όπως εκφράζεται στον λόγο του προέδρου Σι Τζινπίνγκ.
«Δεν υπάρχει καμία δύναμη που να μπορεί να ταρακουνήσει τα θεμέλια αυτού του σπουδαίου έθνους», τόνισε ο πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ, για πολλούς ο ισχυρότερος ηγέτης της Κίνας μετά τον Μάο Τσετούνγκ, στην ομιλία του με την οποία άρχισαν οι εορτασμοί. «Καμία δύναμη δεν μπορεί να εμποδίσει τον κινεζικό λαό να προχωρήσει μπροστά», υπογράμμισε ο κινέζος πρόεδρος μπροστά στην πύλη της επουράνιας ειρήνης, όπου ο Μάο ανακήρυξε την ίδρυση της ΛΔ της Κίνας την 1η Οκτωβρίου του 1949».3
Το στοιχείο που διακρατείται στην ομιλία, στον πολιτικό λόγο του προέδρου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, είναι το υπόδειγμα μίας πολιτικής και ηθικο-πρακτικής εμμένειας η οποία, αφενός μεν προβάλλει με “πνεύμα” και με εκφάνσεις “εθνικής-κοινοτικής αυτοπεποίθησης” την προσλαμβανόμενη “σταθερότητα” που αξιο-θεμελιώνεται στο “αξιόμαχο” (βλέπε παρέλαση τμημάτων των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας), στην ιστορική “διάρκεια” του «σπουδαίου έθνους»4 που εμβαπτίζεται στα νάματα ή αλλιώς στα προτάγματα οραματικών “αφηγήσεων” που συναρθρώνουν υπόγεια διαφορετικές ιστορικές προσωπικότητες, και, αφετέρου δε τονίζει την διάσταση της υπερβατολογικής πράξης που δεν δύναται να “γνωρίσει εμπόδια” στην ιστορική του κίνηση.
«Καμία δύναμη δεν μπορεί να εμποδίσει τον Κινεζικό λαό να προχωρήσει μπροστά», εκεί όπου ανα-καλείται η δεσπόζουσας μίας “οντολογίας” της ιστορικού τύπου και διάρκειας, προόδου που “ενσαρκώνεται” στην τελετουργία όλων όσοι παρελαύνουν: κίνηση και δια-γενεακή “μίμηση”.
Εντός των συνδηλώσεων της ως άνω “αφήγησης” και τελετουργίας, εντός των συν-δηλώσεων της “ηρωοποιημένης” Λαϊκής Κίνας, που αντλεί από την αισθητική μίας ιστορίας ως “μύθο” (ο Μάο ως “ενοποιητική αρχή”), λείπει το σημαίνον της διαλεκτικού τύπου και συστηματοποιημένης αντίφασης-αντινομίας και αντίθεσης μεταξύ των θεωρούμενων ως “επιτευγμάτων” που τείνουν σε έναν οραματικό ορίζοντα ιστορικής “εκπλήρωσης” που εγγράφει τις προκείμενες της τελεολογίας (η Κίνα είναι ‘προορισμένη’ από την ιστορία της να κυριαρχήσει και να ‘πρωταγωνιστήσει’), και της πραγματιστικής διάστασης, που συναρθρώνεται ή αλλιώς σχετίζεται με την άσκηση πολιτικών προληπτικής και μη, λογοκρισίας.
Πολιτική που συμπληρώνεται από την υπονόμευση αστικών-πολιτικών δικαιωμάτων, από έλλειψη μορφών μίας ουσιώδους πολιτικής λογοδοσίας των πεπραγμένων του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας καθώς και με την άρθρωση ενός θεσμικού-συνταγματικού “αυταρχισμού”.’
Σε αυτό το πλαίσιο, αποκλείεται η έκφραση της πολιτικής-ιδεολογικής διαπάλης, η διακίνηση των ιδεών, η ευρύτερη συμμετοχή των υποκειμένων που δεν μετασχηματίζονται σε φορέα “λαϊκής κυριαρχίας”, καθιστώντας την πολιτική διαδικασία πεδίο “προνομιακής διαχείρισης και άσκησης” της από τους “ειδικούς αξιωματούχους” (ιεραρχικοποιημένη-τεχνοκρατική πρόσληψη της πολιτικής), του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας.
Οι τελετουργικές-συμβολικές διαδικασίες, όπως η ιστορική επέτειος δημιουργίας του “Κινεζικού Σοσιαλισμού”,’5 αναπαράγονται δυναμικά.
To Kινεζικό εγχείρημα κρινόμενο στην ολότητα του, εντάσσεται στη χορεία του ευρύτερου Σοσιαλιστικού εγχειρήματος τον 20ο αιώνα το οποίο και αποδίδει ιδιαίτερη έμφαση σε έναν καταμερισμό εργασίας που οργανώνεται με σημείο αναφοράς το Κομμουνιστικό Κόμμα, η τεχνογνωσία του οποίου αντλεί από το διττό πλαίσιο μέλος και εργάτης αυτή την φορά και εν ευρεία εννοία, νοούμενος ως ‘εργάτης’ για την Σοσιαλιστική ανοικοδόμηση της χώρας.
Ο φετινός εορτασμός που συμπίπτει με τα 70 χρόνια από την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, δεν δύναται να είναι παρά “επιβεβαιωτικός” μίας συγκεκριμένης γεω-πολιτικής ισχύος εντός ενός σύνθετου διεθνούς περιβάλλοντος.
1 Βλέπε σχετικά, ‘Η Κίνα γιορτάζει τα 70 χρόνια της Λαϊκής Δημοκρατίας,’ Ενημερωτική Ιστοσελίδα ’Protagon.gr,’ 01/10/2019, https://www.protagon.gr/galleries/i-kina-giortazei-ta-70-xronia-tis-laikis-dimokratias-44341918262#id_12. Και στον τίτλο που έχει επιλεγεί, καθίσταται εμφανής η προσίδια χρονολογική-ημερομηνιακή διάσταση που αναφέρει ή καθιστά ως σημείο αναφοράς το έτος ίδρυσης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (1949), επισημαίνοντας την ‘εορτολογική σήμανση’) που δύναται να ‘μαρτυρήσει’ ό,τι επι-τελείται: «Η Κίνα γιορτάζει», εορτάζει ιστορικά και κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά, αφήνοντας να διαρρεύσουν αλληλουχίες αφηγήσεων μέσω της κεντρικότητας του συμβάντος: ‘Η Κίνα γιορτάζει μαζικά.’
2 Βλέπε σχετικά, Ξενάκη Κίττυ, ‘Ημέρα γιορτής. Ημέρα πένθους,’ Εφημερίδα ‘Τα Νέα,’ 02/10/2019, σελ. 41.
3 Βλέπε σχετικά, ‘Η Κίνα γιορτάζει τα 70 χρόνια της Λαϊκής Δημοκρατίας…ό.π. Στον πολιτικό λόγο που αρθρώνει ο πρόεδρος ‘Σι,’ η Κίνα αποτελεί ‘αβύθιστο πλοίο,’ προσεγγίζοντας, με διαφορετικές αναλογίες βέβαια, την αναπαράσταση του πλοίου ‘Τιτανικός’ που στην λαϊκή και όχι μόνο, εικονοποιία αλλά και σε μέρος του λόγου της εποχής του, θεωρούνταν ως το «αβύθιστο πλοίο», με τις ‘ρίζες’ της χώρας, να είναι πολύ ‘βαθιές.’
4 Βλέπε σχετικά, ’Η Κίνα γιορτάζει τα 70 χρόνια της Λαϊκής Δημοκρατίας…ό.π.
5 Την διχογνωμία και τις αντιθέσεις ως προς το ζήτημα της στάσης πολιτών διαφόρων χωρών έναντι της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, καταγράφει έρευνα του Pew Research Center. «Σύμφωνα με τα ευρήματα πρόσφατης έρευνας του Pew Research Center * το 41% των ερωτηθέντων σε 32 χώρες είχε θετική άποψη για την Κίνα και ένα 37% αρνητική. Αυτό τη στιγμή που η πλειοψηφία στις περισσότερες χώρες συμφωνεί πως η επιρροή του Πεκίνου στην παγκόσμια σκηνή έχει ενισχυθεί σημαντικά. Η γνώμη των πολιτών για την Κίνα στο μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης φαίνεται να είναι σε γενικές γραμμές αρνητική σε αντίθεση με τον μέσο όρο σε επιλεγμένε χώρες σε Μέση Ανατολή, Αφρική και Νότιο Αμερική. Αξίζει να σημειωθεί πως στην Ελλάδα το 51% έχει θετική άποψη ενώ την πιο θετική μεταξύ των 32 χωρών της ΕΕ έχει η Βουλγαρία με 55% και ακολουθούν χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και η Λιθουανία.Μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ την πιο αρνητική εικόνα για την Κίνα έχει η Σουηδία με 70% ενώ γενικότερα τα ποσοστά «αρνητικής ψήφου» σε χώρες όπως η Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιταλία, την Ολλανδία, την Γερμανία, τη Γαλλία κυμαίνεται άνω του 50% και ως μέσος όρος διαμορφώνεται στο 57%». Βλέπε σχετικά, Πρίφτη Κατερίνα, ‘Η Κίνα διχάζει- Πως βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος τη Λαϊκή Δημοκρατία,’ Ενημερωτική ιστοσελίδα ’Huffington Post,’ 02/10/2019,