H αλήθεια είναι ότι το σημερινό κείμενο ξεκίνησε από την προτροπή μιας φίλης μου, όταν στα εισερχόμενα μηνύματα μου διάβασα «γράψε κάτι για τον Κασιδιάρη, σε παρακαλώ».
Μου έκανε εντύπωση, δεν τον κρύβω. Αφενός ήξερε την πεποίθηση μου. Ότι για πολιτικά πρόσωπα που τους αναλογεί η απαξίωση δεν γράφω. Διότι θεωρώ ότι γράφοντας τους διαφημίζεις. Αφετέρου διότι πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε θετικά, να μην μένουμε στον στείρο πολιτικό λόγο. Αλλά η φίλη μου επέμενε: «δεν γίνεται να μην ασχοληθείς με το φαινόμενο ελπίζοντας ότι φθίνει...έχει ήδη μεγάλη απήχηση και χρειάζεται αφύπνιση και καταστολή».
Δεν κατανοώ την έννοια της «καταστολής», να είμαι ειλικρινής. Αλλά σίγουρα πλέον κατανοώ την έννοια της αφύπνισης. Στην εποχή που ζούμε -και στη χώρα που ζούμε- εάν θέλεις να μιλήσεις για πολιτική δύο είναι τα πλέον βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζεις. Το πρώτο ότι δεν μπορείς να αυτοπροσδιοριστείς ως Κεντρώος. Δεν γίνεται. Από δεξιά κι αριστερά δέχεσαι πυρά. Εάν πας να ψελλίσεις ότι «υπάρχει μια καλή ιδέα» και σε εκείνη την παράταξη, έρχονται να σε κατασπαράξουν από την άλλη. Ή καταδικάζεσαι στο πυρ το εξώτερον ως ισαποστάκιας. Το δεύτερο δύσκολο είναι να βρεις μια αλήθεια ή, εάν προτιμάτε, μια αλήθεια της πλειοψηφίας. Δηλαδή ένα γεγονός ή μια ιδέα που η πλειοψηφία αποδέχεται. Είναι η εποχή των άκρων και του φανατισμού. Γεγονός απαράδεκτο κατά τη δική μου γνώμη. Απαράδεκτο για μια χώρα που βγαίνει (;) από μια βαθιά, πλέον δομική, Κρίση.
Κάπως έτσι χάνονται οι ελπίδες, κάπως έτσι χάνεται κι η μπάλα. Ο Κασιδιάρης έρχεται σαν να είναι ένας σύγχρονος Πεισίστρατος. Ένας εμφανίσιμος άνδρας που θα «καθαρίσει» την Αθήνα. Οδοστρωτήρας, χωρίς κανένα μέτρο, αποτελεί ό,τι πιο επικίνδυνο έχει εμφανίσει η πολιτική σκηνή στην Ελλάδα τα χρόνια της Κρίσης. Καλώντας τους οπαδούς του «να αγωνιστούν με αυταπάρνηση για να κάνουν τους συστημικούς εφιάλτες πραγματικότητα». Χωρίς μέτρο, χωρίς να έχει μετανιώσει για οποιαδήποτε κίνηση έκανε στο παρελθόν, αποτελεί τη χειρότερη δυνατή λύση κι επιλογή. Προσωπικά, παρότι σέβομαι ως Ευαγγέλιο την άποψη που αποδίδεται στον Βολταίρο «διαφωνώ με ό,τι λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι και τελικής ρανίδος το δικαίωμα σου να το λες», ενίσταμαι στο γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή έχει ακόμα το δικαίωμα του εκλέγεσθαι.
Δυστυχώς, με ευθύνη πρωτίστως της σημερινής κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, τα κόμματα του λεγόμενου συνταγματικού τόξου δεν περιόρισαν τη δυνατότητα έκφρασης της Χρυσής Αυγής. Δεν έκαναν αυτό που γίνεται στη Γερμανία ή άλλες χώρες της Ευρώπης. Και με τον ευρωσκεπτικισμό στα ύψη, το Διευθυντήριο των Βρυξελλών σε βαθιά πολιτική παρακμή, μια ψήφος στα άκρα και στην Ελλάδα είναι πιθανή. Και γίνεται πιθανότερη όταν το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα σιωπά ή παρακολουθεί αμήχανο, αφοσιωμένο αυστηρά σε παίγνια εξουσίας. Με μια δίκη να εκκρεμεί για χρόνια και μια ανοχή άνευ προηγουμένου, ο κ. Κασιδιάρης αλωνίζει.
Προσωπικά δεν θα ήθελα να πάει κανείς στη φυλακή για τις ιδέες του. Αλλά θα ήθελα όλοι να περιορίζουν τις ιδέες αυτές σε αυτό που ήταν. Μια ισχνότατη μειοψηφία. Εκεί έχει δίκιο η φίλη μου. Θέλει αφύπνιση. Θέλει προσοχή. Και θέλει σαφείς αποστάσεις. Άλλο η ιδέα, άλλο η άσκηση βίας, άλλο ο πολιτικός καταναγκασμός. Αυτή η μαγκιά στο όνομα του εκμηδενισμού του παρελθόντος δεν πρέπει να περάσει. Κι οφείλουμε όλοι να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αντισταθούμε. Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Να βάζουμε κάθε πολιτικό εκεί που του αρμόζει. Και στην περίπτωση του κ. Κασιδιάρη του αρμόζει το περιθώριο.