Το καλοκαίρι αποτελεί πλέον μία όμορφη ανάμνηση. Μαζί όμως με τις βουτιές στη θάλασσα πιθανότατα να είδες και τη σχέση που έκανες να τελειώνει.
Γυρνάς λοιπόν πίσω σε μία πραγματικότητα συναισθηματικά κουρασμένη και ενδεχομένως απογοητευμένη με τον εαυτό σου. Οι υποχρεώσεις που βρίσκονται μπροστά δημιουργούν γύρω σου μία πνιγηρή καθημερινότητα στην οποία αμφιβάλλεις πως μπορείς να ανταποκριθείς με σπασμένα φτερά. Αν αυτό το σενάριο σου ακούγεται οικείο, πιθανότατα ανήκεις και εσύ στους πολλούς εκείνους ανθρώπους που καλούνται να αναρρώσουν μετά από έναν καλοκαιρινό χωρισμό.
Είναι λογικό το καλοκαίρι να είμαστε λίγο πιο χαλαροί με αποτέλεσμα να παρασυρόμαστε ευκολότερα από τα συναισθήματά μας. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που μπορεί να βρούμε τον εαυτό μας πιο δεκτικό σε μια σχέση που πιθανότατα να ζυγίζαμε διαφορετικά ή να ήμασταν πολύ επιφυλακτικοί να μπούμε κάποια άλλη στιγμή.
Αυτή η επιθυμία να ζήσουμε τον έρωτα στην πιο χαλαρή μορφή του κλειδώνει τέλεια με την συναισθηματική ανωριμότητα μας να δομήσουμε σχέσεις που αντέχουν στο χρόνο. Μέσα, όμως, από την ψευδαίσθηση πώς το καλοκαίρι αμβλύνει τις αντιθέσεις, στην πραγματικότητα διαβλέπουμε το τέλος μιας τέτοιας σχέσης πριν καν αυτή αρχίσει.
Ας μην παρεξηγηθούμε. Υπάρχουν και καλοκαιρινοί έρωτες σχεδόν μυθιστορηματικοί, που κρατούν αιώνια και εξελίσσονται όμορφα στο χρόνο.
Η αλήθεια όμως είναι πώς στατιστικά οι περισσότερες τέτοιες σχέσεις καταλήγουν σε έναν φιλικό αλλά επώδυνο χωρισμό με το τέλος του καλοκαιριού.
Και οι αρνητικές συναισθηματικές αποσκευές που μας συνοδεύουν έπειτα από το χωρισμό προσθέτουν στο ερωτικό προφίλ μας μία αποτυχία που δεν τη χρειαζόμαστε.
Χρεώνουν στο ενεργητικό μας ένα συναισθηματικό έλλειμμα που χτίζει γύρω μας ένα τείχος δυσπιστίας για τις σχέσεις γενικά. Και αυτό το τείχος είναι κάτι που δεν θέλουμε καθόλου στη ζωή μας γιατί μας κάνει να πιστεύουμε λιγότερο σε αυτά που αξίζουμε και συνεπώς μας οδηγεί στην παραίτηση και τελικά στους συναισθηματικούς συμβιβασμούς.