Αναμφισβήτητα, η -όπως φαίνεται - υποψήφια πρόεδρος του κόμματος των Δημοκρατικών, Καμάλα Χάρις είναι μία προσωπικότητα με πλούσιο βιογραφικό, έχοντας συγχρόνως ιδιαίτερη δράση στα κοινωνικά ζητήματα...
Φαινομενικά, καθώς (εκτός των άλλων) είναι μία γυναίκα έγχρωμη, αφρικανικής και ινδικής καταγωγής προσιδιάζει κυρίως ως προς το φυλετικό και το κοινωνικό της υπόβαθρο με αυτό του πρώην προέδρου των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα, ωστόσο η εκλογή της είναι αμφίβολη, γιατί πολύ απλά όχι μόνο οι ΗΠΑ, αλλά η Διεθνής Κοινότητα σε καμία περίπτωση δεν φέρουν τα γνωρίσματα που είχαν όταν πρωτοεξελέγη ο Ομπάμα το 2008 και επανεκλέχθηκε το 2012...
Ο Μπάρακ Ομπάμα εκλέχθηκε σε μία χρονική στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά από 5 χρόνια πολιτικής ενδοσκόπησης για το πολιτειακό της μέλλον, τελικά αποφάσισε με τη Συνθήκη της Λισαβόνας το 2008 να κάνει ένα βήμα (που αν και της στοίχισε σε κάθε επίπεδο) εντούτοις ήταν η πρώτη ουσιαστική αναδόμησή της σε θεσμικά ζητήματα.
Ήταν η πρώτη φορά που για όλα τα κρίσιμα ζητήματα, τα μέλη της ΕΕ θα λειτουργούσαν (έστω και φαινομενικά, όπως αποδείχθηκε) ως σύνολο.
Επίσης, μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου λίγα χρόνια αργότερα, ο Μπάρακ Ομπάμα φάνταζε ως Μεσσίας του αμερικανικού κατεστημένου που εξαιτίας της αφροαμερικανικής καταγωγής του (και κυρίως του μουσουλμάνου στο θρήσκευμα πατέρα του) θα μπορούσε να βάλει ένα φρένο στον ισλαμικό εξτρεμισμό εντός του αμερικανικού εδάφους, πολλώ δε μάλλον όταν σχεδόν ταυτόχρονα με το χρίσμα του να κατέλθει υποψήφιος στην αμερικανική προεδρία, ξέσπασαν οι επαναστάσεις στα αραβικά περιβάλλοντα (πιο γνωστές ως Αραβική Άνοιξη).
Όταν εκλέχθηκε και επανεκλέχθηκε ο Μπάρακ Ομπάμα, η ”κόκκινη αρκούδα” ήταν σε χειμερία νάρκη, καθώς η εξισορροπητική στάση της ΕΕ που ήταν ο δίαυλός της με τις ΗΠΑ, αυτομάτως παγίωνε ένα κατευναστικό status quo στην Ευρασία, καθώς εκτός των άλλων η Κίνα μόλις το 2012 άρχισε να επενδύει στο νέο (για την τότε εποχή) ιμπεριαλιστικό δόγμα της που ως εκ τούτου ήταν αρκετά πρώιμο για να συνταράξει τις διεθνείς ισορροπίες.
Επί Μπάρακ Ομπάμα δεν είναι αδόκιμο να πούμε ότι δοκιμάστηκε και κλονίστηκε το αγγλοσαξονικό δόγμα, από τον τρόπο που η ίδια η Αμερική είδε ακόμα και την αποχώρηση των Βρετανών από την ΕΕ, μια συγκολλητική ουσία που προσπάθησαν τόσο ο Τραμπ όσο και ο Μπάιντεν να δημιουργήσουν ανάμεσα σε ΗΠΑ και αγγλοσαξονικές χώρες, όταν ανέλαβαν.
Ενδεχομένως και το πιθανότερο, σε περίπτωση που η Καμάλα Χάρις λάβει το χρίσμα των Δημοκρατικών στο προσεχές συνέδριο στα τέλη Αυγούστου και καταφέρει να κερδίσει την προεδρία των ΗΠΑ, αυτό το αγγλοσαξονικό δόγμα να ξαναδοκιμαστεί παρόλο που την ηγεσία της Βρετανίας την έχουν κερδίσει οι Εργατικοί.
Όλα είναι αλλιώς πλέον. Και κυρίως όλα θα παιχτούν πλέον πώς οι Εβραίοι των ΗΠΑ θα αξιολογήσουν τα νέα δεδομένα στο αμερικανικό περιβάλλον συναρτήσει των ενδο-εβραϊκών ζητημάτων που έχουν με την κυβέρνηση Νετανιάχου... Ένα πρώτο crash test της πορείας των Δημοκρατικών είναι, πώς σήμερα ο πρόεδρος Μπάιντεν από τη θέση πλέον ουσιαστικά ενός Διπλωμάτη θα σταθεί και θα μιλήσει απέναντι στον Νετανιάχου. Η πορεία του Μπάιντεν μέχρι την παράδοση των καθηκόντων του, το πώς θα διαπραγματεύεται/φέρεται πλέον ως Διπλωμάτης κι όχι ως Potus θα κρίνει και την πορεία της διαδόχου του στο δρόμο είτε για τη νίκη είτε για την ήττα... Παρόλα αυτά, πλέον είναι αλλιώς και για αυτό η Καμάλα Χάρις δεν είναι Μπάρακ Ομπάμα.