Είναι εδώ και κάποιους μήνες που η συζήτηση για το θέμα των αμβλώσεων επανέρχεται ξανά και ξανά στο προσκήνιο και οι λόγοι γι’ αυτό δεν είναι λίγοι. Η καθιέρωση της «ημέρας του αγέννητου παιδιού», η εικόνα ενός εμβρύου που ζητά να ζήσει στους τοίχους στο μετρό και η αυστηροποίηση της νομοθεσίας για τις εκτρώσεις σε αρκετά -κατά τα άλλα- σύγχρονα κράτη αποτελούν μερικές από τις πλέον παρεμβατικές δράσεις μιας μεσαιωνικής λογικής.
Η γέννηση ενός ανθρώπου είναι αδιαμφισβήτητα κάτι σπουδαίο και συγκινητικό, ένα παιδί όμως χρειάζεται να μεγαλώνει με ελευθερία, συνέπεια και αγάπη, χωρίς γονείς που θα το αντιμετωπίσουν ως ένα κράμα απωθημένων και τύψεων.
Θα είχε πραγματικά ενδιαφέρον αν όλοι όσοι τάσσονταν φανατικά κατά των εκτρώσεων, μάχονταν με την ίδια αποφασιστικότητα για την εκπαίδευση των νέων από μικρή ηλικία για την σεξουαλικότητά τους. Αυτή δηλαδή που θα τους δώσει τα σωστά εφόδια για την ασφαλή ερωτική επαφή, μια βασική δηλαδή ανθρώπινη ανάγκη, όπως είναι η τροφή και το νερό.
Στην Γερμανία, μαθητές των πρώτων τάξεων του δημοτικού μελετούν το ανθρώπινο σώμα. Στην Γαλλία παρατηρούν το αναπαραγωγικό σύστημα μέσα από εικόνες και σχεδιαγράμματα, ενώ στην Φινλανδία οι έφηβοι μαθαίνουν πώς να βάζουν σωστά το προφυλακτικό.
Στην Ελλάδα από την άλλη, των 30.000 αμβλώσεων ετησίως -σε κορίτσια κάτω των 16 ετών- της ανεξέλεγκτα προσβάσιμης τεχνολογίας και της πρόωρης σεξουαλικοποίησης μέσα από τα media, η σεξουαλική αγωγή εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού και η άγνοια για αντισύλληψη και προστασία να είναι εκκωφαντική.
Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όχι στιγμές αμηχανίας που δεν οδηγούν πουθενά. Την σκέψη αυτή μοιραστήκαμε με την κ. Μαργαρίτα Γερούκη, πρώην σχολική σύμβουλο, συγγραφέα εκπαιδευτικού υλικού για την Σεξουαλική Αγωγή και κατόχου βραβείου Αριστείας και Καινοτομίας στη Σεξουαλική Αγωγή (2019), από τον Παγκόσμιο Οργανισμό για τη Σεξουαλική ΥΓΕΙΑ, για την ανάπτυξη εκπαιδευτικού υλικού, αλλά και την κ. Μαίρη Χιόνη, υπεύθυνη Αγωγής Υγείας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην Α’ Αθηνών που από το 1995 εποπτεύει τα προγράμματα Αγωγής Υγείας στα σχολεία, επιμορφώνει γονείς και εκπαιδευτικούς, δίνοντας μάχες για να ενταχθεί η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία.
Σεξουαλική αγωγή από την στιγμή που γεννιόμαστε
Στις μέρες μας το ζήτημα επαφίεται κατά κανόνα σε λίγους προοδευτικούς δασκάλους και καθηγητές που αναλαμβάνουν να προσεγγίσουν το θέμα της σεξουαλικής ζωής π.χ. στο πλαίσιο του προγράμματος Αγωγή Υγείας, το οποίο λαμβάνει χώρα μετά το τέλος του διδακτικού ωαρίου και είναι προαιρετικό για τους μαθητές, ξεκαθαρίζει η κ. Χιόνη. Εξηγεί μάλιστα πως τα παιδιά δείχνουν τεράστιο ενδιαφέρον να συμμετέχουν στην συζήτηση και να θέσουν ερωτήματα, ωστόσο τονίζει την ανάγκη να καθιερωθεί η σεξουαλική αγωγή ως μάθημα που θα εντάσσεται στο ωρολόγιο σχολικό πρόγραμμα.
«Η σεξουαλικότητα είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη ύπαρξη. Από την νηπιακή φάση οφείλουμε να γνωρίζουμε τα θέματα που αφορούν το σώμα μας και την ζωή μας. Απλά κάθε φορά -και ανάλογα με την ηλικία του ανθρώπου που απευθυνόμαστε- οφείλουμε να χρησιμοποιούμε τους κατάλληλους επιστημονικούς όρους. Οφείλουμε να μιλάμε από την αρχή, τόσο οι δάσκαλοι όσο και οι γονείς πρέπει να εκπαιδεύονται για τον τρόπο που θα προσεγγίσουν το ζήτημα», προσθέτει χαρακτηριστικά.
Τα βιβλία που δεν έφτασαν ποτέ στα θρανία
Για να βάλουμε όμως στην σειρά τα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν το οικοδόμημα της σεξουαλικής αγωγής στην Ελλάδα ας ξεκινήσουμε από την στάση της πολιτείας. Στα πλαίσια των προγραμμάτων Αγωγής Υγείας, η σεξουαλική αγωγή είναι θεσμοθετημένη θεματική ενότητα από το 1995 στην δευτεροβάθμια (γυμνάσιο και λύκειο) και από το 2003 στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση (νηπιαγωγείο και δημοτικό). Υπάρχουν επίσης σχολικά εγχειρίδια, τυπωμένα από το Υπουργείο Παιδείας, για το θέμα αυτό εδώ και είκοσι χρόνια.
Τα βιβλία αφορούν τόσο την δευτεροβάθμια όσο και την πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Ωστόσο, δεν έχουν ανατυπωθεί, δεν έχουν διανεμηθεί στα παιδιά και σημαντικότερο δεν έχουν φτάσει ούτε καν στα χέρια των εκπαιδευτικών, παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις, όταν αυτοί τα αναζήτησαν.
Στην χώρα μας όμως συνέβη και το εξής παράδοξο. Ενώ υπάρχει κοινοτική οδηγία για το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία, δεν μπήκε ποτέ στο ωρολόγιο πρόγραμμα των μαθητών. Όπως εξηγεί άλλωστε η κ. Γερούκη, αυτό σαν γεγονός ισχύει αλλά με την διαφορά ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ορίζει με την αυστηρή έννοια μαθήματα.
“Στην Ελλάδα τα νεαρά κορίτσια δεν χρησιμοποιούν προφυλακτικό γιατί δε ξέρουν πώς να το ζητήσουν από τον σύντροφό τους”
«Η ΕΕ συμφωνεί σε κάποια πλαίσια, έννοιες, ή βασικές γνώσεις γύρω από ένα θέμα (σεξουαλική υγεία στην περίπτωσή μας), που θα πρέπει οι μαθητές και οι μαθήτριες της ΕΕ να γνωρίζουν και στη συνέχεια η κάθε χώρα εφαρμόζει τις οδηγίες αυτές αφού τις προσαρμόσει στο δικό της σύστημα.
Υπάρχει διαφορά από την μία μεριά στο “μάθημα” όπως για παράδειγμα η Ιστορία, που καταλαμβάνει συγκεκριμένες ώρες στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα, με προσδιορισμένη διδακτική ύλη, εκπαιδευτικό εγχειρίδιο, βαθμολογία και ορισμένο εκπαιδευτικό που το πραγματοποιεί στην τάξη και από την άλλη στο “πρόγραμμα” που είναι πιο ευέλικτο, ελεύθερο, χωρίς βαθμολογία ή συγκεκριμένη ύλη και βιβλίο. Στην υλοποίηση ενός προγράμματος η επιλογή του εκπαιδευτικού είναι ανοιχτή, όπως και η θεματολογία του προγράμματος αλλά και το υλικό.
Για παράδειγμα ένας εκπαιδευτικός πρωτοβάθμιας στα πλαίσια της Αγωγής Υγείας θα μπορούσε να επιλέξει ένα πρόγραμμα στοματικής υγιεινής ή σεξουαλικής αγωγής και να βρει υλικό ανάμεσα στα διαθέσιμα και εγκεκριμένα από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) προγράμματα. Δεν υποχρεώνεται να υλοποιήσει αποκλειστικά το ένα ή το άλλο. Επίσης θα μπορούσε να μην κάνει κανένα. Η ΕΕ λοιπόν, για να γυρίσουμε στην ερώτησή σας, έχει δώσει εδώ και δεκαετίες οδηγίες να μαθαίνουν οι μαθητές των σχολείων για ζητήματα σεξουαλικής υγείας, είτε αυτά αφορούν το HIV-AIDS, είτε την σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση, είτε την συμπερίληψη και την αποδοχή στη σεξουαλική διαφορετικότητα», αναφέρει η ίδια.
... και τα στατιστικά που δεν μας κάνουν περήφανους
Όπως συμπληρώνει, «στην Ελλάδα, το πολιτικό σύστημα για να ξεπεράσει αντιρρήσεις που εκφράζονται παραδοσιακά από συγκεκριμένες ομάδες, για τις οποίες και μόνο το άκουσμα της λέξης “σεξουαλικότητα” σε σχολικό πλαίσιο είναι λόγος για αφορισμό, χρησιμοποίησε μια αντίστοιχη μέθοδο σαν τα περίφημα greek statistics, που μας έκαναν αρνητικά διάσημους στο εξωτερικό.
Δηλαδή, ανακοινώσαμε ότι όλες αυτές οι οδηγίες θα εφαρμόζονται με τη μορφή προγραμμάτων. Δείξαμε στην ΕΕ τις αλλαγές στα αναλυτικά μας προγράμματα όπου συμπεριλάβαμε την σεξουαλική αγωγή, τους είπαμε ότι έχουμε εγκρίνει εγχειρίδια και προγράμματα -κάτι που ισχύει- και μετά απλά τα ξεχάσαμε, αλλάξαμε όλοι μαζί πλευρό και συνεχίσαμε τον ύπνο. Οι πολιτικοί έτσι θα εκλεγούν ξανά, οι συντηρητικοί κύκλοι που διεκδικούν τη “φώτιση” ως δικό τους αποκλειστικό προνόμιο δεν απειλούνται, οι εκπαιδευτικοί δεν χρειάζεται να ασχοληθούν, έχουν τόσα στο κεφάλι τους άλλωστε και τελικά μόνο τα παιδιά μας μένουν εκτεθειμένα στους κινδύνους της άγνοιας».
Όπως τα στατιστικά στοιχεία άλλωστε δείχνουν, οι νέοι πέφτουν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης σε υψηλά ποσοστά, υποφέρουν από σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, έχουν πρώιμες σεξουαλικές σχέσεις, καταφεύγουν σε αμβλώσεις, έχουν ελάχιστες γνώσεις γύρω από βασικά θέματα αναπαραγωγής, αντισύλληψης και υγείας των γεννητικών οργάνων.
Να σημειωθεί χαρακτηριστικά πως σύμφωνα με μεγάλη μελέτη που εκπόνησε το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας Νευροεπιστημών και Ιατρικής Ακρίβειας «ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΦΑΝΗΣ» (ΕΠΙΨΥ) για την σεξουαλική συμπεριφορά των εφήβων στην Ελλάδα, τον μήνα Δεκέμβριο, το 2018 ένας στους τέσσερις 15χρονους (26,4%) αναφέρει ότι είχε τουλάχιστον μια ολοκληρωμένη σεξουαλική επαφή, σε σχεδόν διπλάσιο ποσοστό τα αγόρια (34,3%), συγκριτικά με τα κορίτσια (18,6%). Διαχρονικά, από το 2002 στο 2018, το ποσοστό 15χρονων αγοριών που λένε ότι είχαν έστω και μία ολοκληρωμένη σεξουαλική επαφή δεν μεταβάλλεται σημαντικά (33,6% και 34,3%, αντίστοιχα), ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τα κορίτσια διπλασιάζεται (από 9,6% σε 18,6%).
Μεταξύ των 15χρονων που αναφέρουν ολοκληρωμένη σεξουαλική επαφή το 2018, τρεις στους τέσσερις εφήβους (75,6%) απαντούν ότι κατά τη διάρκεια της τελευταίας σεξουαλικής επαφής που είχαν έκαναν –οι ίδιοι ή ο/η σύντροφός τους– χρήση προφυλακτικού, αγόρια και κορίτσια σε παρόμοια ποσοστά (76,7% και 73,7%, αντίστοιχα). Ωστόσο, ποσοστό 18,3% των εφήβων απαντούν ότι δεν έκαναν χρήση προφυλακτικού, ενώ 6,1% απαντούν «Δεν ξέρω». Διαχρονικά, από το 2002 στο 2018 το ποσοστό 15χρονων εφήβων που αναφέρουν χρήση προφυλακτικού μειώνεται σημαντικά από 86,9% σε 75,6%.
Τι ισχύει στις άλλες χώρες
Συνομιλώντας με τις δύο ειδικούς διαπιστώσαμε πως σε άλλες χώρες -κάποιες γειτονικές μας- η πολιτεία και ως εκ τούτου οι μαθητές είναι περισσότερο εξοικειωμένοι με την σεξουαλικότητα κι αυτό γιατί ήρθαν σε επαφή με το σχετικό μάθημα συστηματικά κι από μικρή ηλικία. Για παράδειγμα, τα παιδιά στην Φινλανδία αντιμετωπίζουν σε μικρότερα ποσοστά προβλήματα σεξουαλικής υγείας σε σχέση με τα Ελληνόπουλα. Επίσης έχουν περισσότερες γνώσεις.
Η σεξουαλική αγωγή είναι ενότητα του μαθήματος της Αγωγής Υγείας στο γυμνάσιο, το οποίο διδάσκεται από εκπαιδευτικούς Αγωγής Υγείας με συγκεκριμένα εγχειρίδια, ενώ στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση υπάρχουν προγράμματα σεξουαλικής αγωγής που όμως υλοποιούνται από τους και τις εκπαιδευτικούς συστηματικά καθώς εντάσσονται ως ύλη στο αναλυτικό τους πρόγραμμα.
Η σεξουαλική αγωγή διδάσκεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα φινλανδικά σχολεία ήδη από τη δεκαετία του ’70. Φυσικά γίνονται και αντίστοιχες έρευνες για να δουν πώς μπορούν να βελτιωθούν τα προγράμματα καθώς οι ανάγκες του μαθητικού πληθυσμού αλλάζουν.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης αξιολόγησης (2018) «Η Σεξουαλική Εκπαίδευση στην Ευρώπη και την Κεντρική Ασία» από το Federal Centre for Health Education και το International Planned Parenthood Federation European Network - IPPF EN, στην Αλβανία η διαδικασία για υλοποίηση του μαθήματος σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης ξεκίνησε το 2005 και το 2012 άρχισε η εφαρμογή του. Υπεύθυνη για το διδακτικό υλικό είναι μια ομάδα ειδικών επιλεγμένη από το υπουργείο Παιδείας και κάποιες οργανώσεις από τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα.
Στην Ιρλανδία η σεξουαλική αγωγή είναι μάθημα επιλογής από το 1998. Ομάδες που έφερναν αντίρρηση γύρω από το θέμα προσπάθησαν να επηρεάσουν το περιεχόμενο που διδάσκεται.
Στην Δανία το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής διδάσκεται στα σχολεία από τα 12, είναι υποχρεωτικό και οι γονείς δεν μπορούν να απαλλάξουν τα παιδιά τους από αυτό.
Στην Αυστρία, το μάθημα ξεκινά από το δημοτικό και προχωρεί σταδιακά. Στην τάξη γίνεται επίδειξη των αντισυλληπτικών μέσων και οι μαθητές μπορούν να έρθουν σε επαφή μαζί τους και να τα επεξεργαστούν.
Στην Γαλλία, η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι αποδεκτή σε γενικές γραμμές και οι νέοι άνθρωποι αντιμετωπίζονται σαν σεξουαλικά όντα. Η καθολική εκκλησία κατά καιρούς διαμαρτύρεται για διάφορα, αλλά η σεξουαλική αγωγή είναι υποχρεωτική στα σχολεία και ξεκινά από την ηλικία των έξι. Παρ’ όλα αυτά, η κρατική χρηματοδότηση για εκπαιδευτικό υλικό και εκπαιδευτικούς θεωρείται ανεπαρκής.
Στην Γερμανία, μια χώρα με πολλούς μετανάστες και κουλτούρες, τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Παρ’ όλα αυτά, το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία είναι υποχρεωτικό και οι γονείς δεν μπορούν να απαλλάξουν τα παιδιά τους από αυτό.
Θα αλλάξει κάτι στο μέλλον;
Θέσαμε στις δύο κυρίες το ερώτημα του κατά πόσο θεωρούν πως υπάρχει ελπίδα για το μέλλον, δεδομένου ότι το υπουργείο Παιδείας και η κ. Κεραμέως έχουν υποστηρίξει δημόσια την πρόταση για την υλοποίηση προγραμμάτων Αγωγής Υγείας στα σχολεία -εντός των οποίων θα εντάσσεται και η σεξουαλική αγωγή. Το γεγονός μας επιβεβαίωσε και εκπρόσωπος του υπουργείου σε επικοινωνία που είχαμε μαζί του, χωρίς ωστόσο να ορίσει το χρονικό πλαίσιο που θα συμβεί αυτό.
Οι κ.κ. Γερούκη και Χιόνη εκφράζουν τις επιφυλάξεις τους. «Απευθύνετε ένα ερώτημα σε μια περίεργη χρονική στιγμή. Έχω ακούσει και εγώ για την δέσμευση της υπουργού. Η εμπειρία μου όμως όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με τη σεξουαλική αγωγή, και είναι πάνω από είκοσι, μου λέει να είμαι επιφυλακτική. Άλλωστε πρόσφατα μόλις ενημερωθήκαμε ότι το εκπαιδευτικό πρόγραμμα σεξουαλικής αγωγής “Παίζω με το Φρίξο”, μια πρωτοβουλία όπου συμμετέχω στη συγγραφική ομάδα και η οποία βραβεύτηκε πριν λίγους μήνες από τον Παγκόσμιο Οργανισμό για τη Σεξουαλική Υγεία με το βραβείο “Αριστείας και Καινοτομίας Εκπαιδευτικού Προγράμματος Σεξουαλικής Αγωγής, 2019”, επιστράφηκε από το Υπουργείο Παιδείας στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής με το αίτημα της “επανεξέτασης”.
Με άλλα λόγια ένα πρόγραμμα αποδεδειγμένης ποιότητας, που εγκρίνεται τα τελευταία τέσσερα χρόνια από την επιστημονική ομάδα του ΙΕΠ, όπως εγκρίθηκε και φέτος, και έχει πραγματοποιηθεί σε εκατοντάδες σχολικές μονάδες στη χώρα, θεωρήθηκε, πιθανότατα από κάποιο “ζηλωτή” σε ένα γραφείο του υπουργείου Παιδείας, ακατάλληλο.
Δεν έχω εικόνα αν γνωρίζει η υπουργός αυτή την πληροφορία. Ίσως τη μάθει από εσάς σήμερα. Η ίδια πάντως στο Twitter δίνει συγχαρητήρια για κάθε αναγνώριση και διάκριση Ελλήνων και Ελληνίδων μαθητών ή εκπαιδευτικών. Για την δική μας παγκόσμια διάκριση δεν ανέφερε δημόσια τίποτε. Προσωπικά θεωρώ ότι μας το χρωστάει. Τόσο στην συγγραφική ομάδα των εκπαιδευτικών όσο και στο Δήμο Ρεθύμνης, υπό την αιγίδα και την υποστήριξη του οποίου το πρόγραμμα αυτό δημιουργήθηκε», λέει η κ. Γερούκη.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η αντίδραση της κ. Χιόνη στο ερώτημά μας. «Για κάποιο λόγο, κάθε φορά που πάει να γίνει μια τομή στο συγκεκριμένο θέμα, στο τέλος συναντά εμπόδια και δεν υλοποιείται. Εμπόδια που τίθενται από την πολιτεία, την εκκλησία και άλλους συντηρητικούς φορείς. Ακόμα και κάποιες φιλότιμες προσπάθειες, όπως τα βιβλία Αγωγής Υγείας “Σεξουαλική Αγωγή-Διαφυλικές Σχέσεις” για μαθητές 11-14 ετών και για εφήβους 15-18 ετών του 2000, δεν πέτυχαν με αποτέλεσμα τα εγχειρίδια να λιώνουν στις αποθήκες του υπουργείου Παιδείας», σημειώνει χαρακτηριστικά.
“Οι έφηβοι σε ποσοστό 18,3% απαντούν πως δεν έκαναν χρήση προφυλακτικού κατά την τελευταία τους σεξουαλική επαφή”
Ελλιπής ενημέρωση, περισσότερη βία και ομοφοβία
Στην αρχή θίξαμε το ζήτημα των αυξημένων αμβλώσεων, τα σεξουαλικά ωστόσο εγκλήματα όσο και τα περιστατικά ομοφοβίας και τρανσοφοβίας είναι εκφάνσεις του ίδιου νομίσματος και εν μέρει προκύπτουν κι αυτά από την μη έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση των νέων ανθρώπων.
«Οι έρευνες παγκόσμια δείχνουν ότι όταν γνωρίζουμε βασικά θέματα αντισύλληψης καθώς και έχουμε εξοικειωθεί στο δικαίωμα να τη διεκδικήσουμε, τότε έχουμε πολύ λιγότερες ανεπιθύμητες κυήσεις και αμβλώσεις. Στην Ελλάδα τα νεαρά κορίτσια δεν χρησιμοποιούν το αντισυλληπτικό χάπι, ενώ λένε ότι πολλές φορές δεν χρησιμοποιούν ούτε προφυλακτικό όχι γιατί δεν γνωρίζουν τους κινδύνους, αλλά γιατί δεν ξέρουν πώς να το “ζητήσουν” από τον σύντροφό τους. Τα δε αγόρια πολλές φορές αποφεύγουν το προφυλακτικό διότι αισθάνονται ότι δεν θα τα “καταφέρουν” αν το χρησιμοποιήσουν.
Στην Φινλανδία στη Β’ Γυμνασίου τα παιδιά εξασκούνται στη χρήση προφυλακτικού στην τάξη σε μοντέλο πέους. Από την άλλη, τα στοιχεία στην Ελλάδα δείχνουν ότι καταναλώνουμε το χάπι της επόμενης ημέρας με συχνότητα αντισυλληπτικού», υπογραμμίζει η κ. Γερούκη.
«Η πρόσφατη καμπάνια κατά των αμβλώσεων που απασχόλησε την κοινή γνώμη -κατά την άποψή μου- δεν αφορούσε τις αμβλώσεις αλλά στο δικαίωμα των γυναικών να ορίζουν το σώμα τους. Ήταν το μέσο για να μπουν στην δημόσια κουβέντα ξανά θέματα που έχουμε ως χώρα και κοινωνία επιλύσει εδώ και δεκαετίες. Όμως έτσι ενθαρρύνονται μισογυνιστικές πρακτικές και αντιλήψεις.
Όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για το “αγέννητο παιδί” θα πρέπει να εργαστούν ώστε να εξασφαλίσουν σε κάθε παιδί που έρχεται στον κόσμο καθώς και στην οικογένειά του την ποιότητα ζωής και διαβίωσης που έχει ανάγκη. Καμία γυναίκα δεν κατέφυγε στην άμβλωση με ελαφριά καρδιά. Για κάποιες η εμπειρία αυτή γίνεται μακροχρόνιο τραύμα σωματικό και ψυχικό. Είναι αισχρό λοιπόν να γίνεται το γυναικείο σώμα και η βούληση των γυναικών αντικείμενο διεκδίκησης από ανθρώπους που δεν έχουν κανένα δικαίωμα σε αυτό.
Πίσω από αυτή την καμπάνια όπως πίσω από κάθε τέτοιου είδους προσπάθεια κρύβεται στην πραγματικότητα η δίψα συντηρητικών κύκλων για έλεγχο. Το βλέπουμε και σε άλλες χώρες όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία, στην Ευρώπη αλλά και σε κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ και στη Ρωσία. Ο έλεγχος έρχεται με την καταπάτηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως αυτό της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος αλλά και κρατώντας το πληθυσμό σε μια γενική άγνοια, ενισχύοντας έτσι την παραπληροφόρηση, για να επιστρέψουμε και στο αρχικό θέμα της κουβέντας για τη σεξουαλική αγωγή. Θυμηθείτε, οι ίδιοι άνθρωποι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η έμμηνος ρύση είναι κάτι βρωμερό και ως εκ τούτου η γυναίκα οφείλει να απέχει από βασικές θρησκευτικές εκδηλώσεις εξαιτίας της», συμπληρώνει σχετικά.
«Στα προγράμματα που κάνουμε με τα παιδιά δεν μιλάμε για άμβλωση, αλλά για λήψη απόφασης. Εργαζόμαστε όμως πάνω στην πρόληψη, το σημαντικό είναι ο νέος να μην φτάσει στο σημείο της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης. Τα θέματα όμως που προκύπτουν από την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι πολλά και πολυδιάστατα. Στα προγράμματα τα παιδιά καλούνται να προβληματιστούν για το ζήτημα των φύλων. Δεν μιλάμε για αγόρια και κορίτσια, για δύο φύλα, αλλά για φύλα. Έτσι το παιδί μαθαίνει να αποδέχεται αυτό που η κοινωνία θεωρεί διαφορετικό, ενώ την ίδια ώρα ο μαθητής που μπορεί να έχει αμφιβολίες για την σεξουαλική του ταυτότητα βιώνει την αποδοχή και όχι την απόρριψη. Με τον τρόπο αυτό, καταπολεμάται η ομοφοβία, ο εκφοβισμός. Οι μαθητές αποδομούν τα έμφυλα στερεότυπα και δίνουν έμφαση στα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, την ισότητα», καταλήγει από την πλευρά της η κ. Χιόνη.