«Άστο να φάει ένα μπισκοτάκι, εσείς τι πάθατε;», λέει η γιαγιά την ώρα που ανοίγει το βάζο για 25η φορά.
«Η ζάχαρη δεν κάνει κακό. Εκείνα τα μαραφέτια που έχουν όλη μέρα στα χέρια τους και αποβλακώνονται να κόψετε.»
Και στο αποκορύφωμα μια κλεφτή ματιά στο εγγονάκι, που, φυσικά, νιώθει νικητής. «Έλα να σε πάρω μια αγκαλιά, κι ας μη σου δώσανε το όνομά μου! Αν είσαι καλό παιδί, πολύ θα σε αγαπάει η γιαγιά και το απόγευμα θα σε πάει βόλτα!»
Και πώς να το ανταγωνιστείς αυτό, καημένη μαμά, που καμία σχέση δεν έχει με τα 34 βιβλία ανατροφής που έχεις μελετήσει επισταμένως;
Και μπορεί ακόμα να θυμάσαι τις ανέμελες στιγμές στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, όμως, το παιδί σου δε θες να μεγαλώσει με τα δικά σου θέματα.
Γιατί είναι τόσο πολύπλοκο;
«Χάσμα γενεών»
Οι παππουδογιαγιάδες και οι γονείς έχουν μεγαλώσει διαφορετικά: διαφορετικές εποχές και αξίες, άλλοι κανόνες και εντελώς άλλος τρόπος διαπαιδαγώγησης. Δεν είναι εύκολο να πείσεις τον παππού ότι δεν βάζουμε τιμωρία και δεν εκβιάζουμε το 5χρονο για να μας κάνει αγκαλιά ή για να φάει το φαγητό του.
Ο γονιός έχει πάντα δίκιο
Θα πρέπει να βάλεις τα όριά σου. Το «γιατί δεν το καταλαβαίνουν μόνοι τους;» δεν περνάει εδώ.
Θα πρέπει να υπάρχουν όρια για όσα είναι βασικής σημασίας για την οικογένεια: το χρόνο οθόνης, το σεβασμό του προσωπικού χώρου, την πίεση να φάνε όλο το πιάτο τους. Ο παππούς και η γιαγιά θα πρέπει να ακούσουν αυτό που οι γονείς έχουν στο μυαλό τους.
Μην περιμένεις να μεταμορφωθούν και να αλλάξουν μυαλά. Τουλάχιστον, όμως, να σέβονται τις επιλογές σου.
Κι εσύ να καταλάβεις, βέβαια, ότι καμία γιαγιά δεν είναι υποχρεωμένη να κρατήσει τα εγγόνια της αν δεν μπορεί ή αν δε θέλει. Δεν είναι υποχρεωμένη να τα έχει ως νούμερο ένα προτεραιότητα, όσο κι αν δε σου αρέσει!
Θα πρέπει να βρεθεί κοινό έδαφος μεταξύ παράδοσης και σύγχρονων parenting skills. Πρόκληση μεγάλη. Αλλά δε θες το παιδί σου να παίρνει διαφορετικά μηνύματα και να μπερδεύεται. Ειδικά αν περνά αρκετό χρόνο με τους παππούδες.
Οι «αντιρρησίες» παππούδες
Όταν, όμως, οι παππουδογιαγιάδες θεωρούν ότι «αυτοί ξέρουν καλύτερα» γιατί «έχουν μεγαλώσει τόσα παιδιά» και αμφισβητούν «αυτές τις μοντέρνες» θεωρίες, βλέπεις όλα όσα έχεις συνεννοηθεί να «πηγαίνουν περίπατο». Αρχίζεις και βράζεις και ξεσπαθώνεις.
Και τότε, αρχίζεις τα «τελευταία φορά που τα είδατε τα εγγόνια σας» και δε χάνεις ευκαιρία να τους κακολογείς.
Πώς να βάλεις όρια χωρίς να γίνεσαι ο κακός της υπόθεσης και χωρίς να τσακωθείς με την -ίσως- μοναδική δωρεάν σου επιλογή μπέιμπι-σίτινγκ;
Γίνονται εγγόνια χωρίς παππούδες;
Είναι δύσκολο να βρεθεί η χρυσή τομή: θα πρέπει να επιτρέπεται στους παππούδες και τις γιαγιάδες να δένονται με τα εγγόνια τους χωρίς, όμως, να υπονομεύεται η «εξουσία» ή η ρουτίνα των γονιών.
«Μεγάλες προσδοκίες»
Τόσο οι παππούδες όσο και οι γονείς πρέπει να διαχειριστούν τις προσδοκίες τους ρεαλιστικά. Να αναγνωρίσει η προηγούμενη γενιά ότι η επόμενη έχει το δικό της τρόπο πλέον, ακολουθεί το δικό της μονοπάτι.
Και εσύ, όμως, θα πρέπει να αναγνωρίσεις και να εκτιμήσεις το ρόλο του παππού και της γιαγιάς.
Οι γονείς παρέχουμε καθοδήγηση και δομή, οι παππουδογιαγιάδες προσφέρουν ένα περιβάλλον φροντίδας γεμάτο με εμπειρίες, ιστορίες ζωής και ανιδιοτελή αγάπη.
Έχουν τόσα να τους πουν, τόσα να τους μάθουν -απλά και μικρά, αλλά πολύ ουσιαστικά. Κι ας σου φαίνονται εσένα ασήμαντα και ξεπερασμένα. Έχουν τη διάθεση να είναι όσο ανέμελοι δεν κατάφεραν να είναι με τα δικά τους παιδιά.
Αγκαλιάζουμε αυτή την αγάπη και τη σοφία που φέρνουν οι παππούδες στη ζωή των εγγονιών τους και εξηγούμε υπομονετικά και, κυρίως, ξεκάθαρα όσα είναι σημαντικά για τους γονείς.
Είναι μια σχέση ζωής που δεν έχει να κάνει με σένα. Είναι ένα δέσιμο αναντικατάστατο που μαθαίνει στα παιδιά μας την αίσθηση του ανήκειν, τους μαθαίνει την ιστορία της οικογένειας, τους δίνει μαθήματα για το μέλλον.
***
Βάσω Νικολογιάννη - Συγγραφέας-Blogger runnermom.gr