Ο κορονοϊός (εικάζεται ότι) ξεκίνησε από μια αγορά τροφίμων στην πόλη Γουχάν της Κίνας και εξαπλώθηκε ραγδαιά σε όλη την κινεζική επικράτεια, όπου έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα (19/3) περισσότερα από 81.000 κρούσματα και 3.249 θάνατοι. Την Πέμπτη, όμως, δεν καταγράφηκε κανένα νέο εγχώριο κρούσμα, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά από τα τέλη Δεκεμβρίου που ξέσπασε η παγκόσμια υγειονομική κρίση.
Πλέον, επίκεντρο της πανδημίας είναι η Ευρώπη. Στην Ιταλία συντελείται εθνική τραγωδία, ο αριθμός των κρουσμάτων - και των νεκρών - αυξάνεται κατακόρυφα στην Ισπανία και την Γαλλία ενώ έντονη ανησυχία εκφράζεται και για την εκθετική αύξηση των ασθενών στη Μ.Βρετανία. Ανάλογο μέγεθος λαμβάνει το πρόβλημα και στις ΗΠΑ.
Ειδικότερα, το 75% των νέων κρουσμάτων παγκοσμίως καταγράφονται στην Ευρώπη. Στην Ισπανία ο τραγικός απολογισμός των νεκρών ανεβαίνει με ρυθμό πιο γρήγορο από αυτόν της Κίνας στο ξέσπασμα της πανδημίας.Στις χώρες της Δύσης που πλήττονται «χτυπιούνται» πρισσότερο από τον κορονοϊό (Ιταλία, Ισπανία, ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο) αλλά και στο Ιράν η αύξηση των θυμάτων εκτιμάται ότι μπορεί να φτάσει στο 33% κάθε μέρα.
Την ίδια ώρα, χώρες όπως η Κίνα, η Νότια Κορέα, η Ιαπωνία και η Σιγκαπούρη έχουν καταφέρει να ελέγξχουν πολύ πιο αποτελεσματικά την εξάπλωση της νόσου.
Μοιραία, λοιπόν, προκύπτει το ερώτημα: «Γιατί η Δύση πλήττεται περισσότερο από την Ασία, αν και είχε περισσότερο χρόνο για να προετοιμαστεί;».
Σύμφωνα με ανάλυση των Financial Times, υπάρχει μια σειρά από λόγους που συμβαίνει αυτό.
Πρώτον, οι περιορισμένοι έλεγχοι που διεξήγαγαν τα ευρωπαικά συστήματα υγείας σε ύποπτα κρούσματα. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ήταν ξεκάθαρος ως προς αυτό. Η αυστηρή σύστασή του προς όλες τις χώρες ήταν «εξετάστε, εξετάστε, εξετάστε».
Η Νότια Κορέα έστησε άμεσα κινητά ιατρικά συνεργεία και έτσι κατάφερε να κρατήσει τους ανθρώπους μακριά από τα νοσοκομεία, παραδίδοντάς τους τα αποτελέσματα των εξετάσεων τους εντός μερικών ωρών.
Προηγουμένως, όλοι οι πολίτες είχαν τεθεί σε καθεστώς αυτοαπομόνωσης μειώνοντας δραστικά την διασπορά της νόσου.
Αντιθέτως, στις χώρες της Δύσης οι εξετάσεις που γίνονται είναι στο 10%-15% του συνόλου των ελέγχων στην Ν.Κορέα. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν υπάρχουν αρκετά τεστ.
Δεύτερον, σε ασιατικές χώρες, όπως η Ιαπωνία και Ν.Κορέα, ο μέσος όρος διαθέσιμων νοσοκομειακών κρεβατιών είναι 8 ανά 1.000 άτομα. Στην Ιταλία, τη Μ.Βρετανία και τις ΗΠΑ ο αντίστοιχος αριθμός είναι 2/1.000 άτομα. Στις δυτικές χώρες, εξάλλου, δεν επαρκούν ούτε οι αναπνευστήρες, οι οποίοι είναι απαραίτητοι για τα κρούσματα που βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση.
Τρίτον, υπάρχει μεγάλη διαφορά νοοτροπίας και πολιτικής διακυβέρνησης μεταξύ των δύο πολιτισμών. Η Κίνα είχε την δυνατότητα να επιβάλλει πιο εύκολα αυστηρούς περιορισμούς, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίον ούτως ή άλλως το Πεκίνο ελέγχει τους πολίτες.
Τέταρτον, οι δημοκρατίες της Ασίας επικοινώνησαν καλύερα προς τους λαούς τους το πρόβλημα με τον κορονοϊό, ενημερώνοντάς τους από την πρώτη στιγμή για τους μεγάλους κινδύνους.
Αντιθέτως, ηγέτες όπως ο Μπόρις Τζόνσον στη Μ.Βρετανία ή ο Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ άργησαν πολύ να παραδεχτούν δημοσίως ότι οι χώρες τους - όπως όλος ο πλανήτης - αντιμετωπίζουν μεγάλο πρόβλημα. Κατα συνέπεια, καθυστέρησαν να λάβουν μέτρα και οι λαοί της Δύσης πήραν αψήφιστα την κατάσταση.
Πέμπτον, οι χώρες της Ανατολής είχαν προηγούμενη εμπειρία με την επιδημία του Sars, το 2003. Από τότε είχαν ξεκινήσει τα συστήματα υγείας τους να πρετοιμάζονται για την επόμενη κρίση. Για την σύγχρονη Ευρώπη και τις ΗΠΑ, αυτή είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση, την οποία τώρα μαθαίνουν πως να αντιμετωπίζουν. Αυτό σημαίνει περισσότερα κρούσματα, αναπόφευκτα περισσότεροι νεκροί και μια πολύ μεγαλύτερη περίοδος ανάκαμψης.